Over het algemeen gaat het goed, maar soms heb ik er van die momenten tussen zitten dat ik denk: pffff..........
Zoals vandaag.....In tegenstelling tot gisteren gaat het meelopen waardeloos. Hoe blij ik ook sta te jubelen als hij me volgt; hij draait zich gerust om en gaat z'n eigen weg. Als ik hem loslaat (zo heb ik me laten vertellen) leer ik hem beter om mij te volgen. Vaak gaat dat god, maar zoals vandaag dat gaat hij gewoon onder een auto liggen en ik kan op m'n kop gaan staan; hij ligt er te kijken zo van: en nu jij weer.......
En hij hapt en vliegt naar iedereen die in zijn buurt komt. De kinderen durven amper door de kamer te lopen en zodra ze de trap af willen (we hebben een open trap in de woonkamer) dan staat hij ze al blaffend onderaan op te wachten in de hoop een paar enkeltjes te kunnen pakken.
En dan is het leed geschied; ik kom in een vicieuze cirkel terecht en lijk die niet te kunnen doorbreken: Indy is constant heel happerig (en geloof me: hij slaapt ontzettend veel, dus vermoeidheid is het niet), waardoor de kinderen paniekerig gaan doen, waardoor Indy nog meer kracht voelt, waardoor ik ook ongeduldig wordt (zowel naar Indy als naar de kinderen toe).
Hoe doorbreek ik dit patroon?
Ik weet dat ik veel geduld moet hebben, maar ik heb even een peptalk nodig....
Hij was net zo ongelofelijk bloedfanatiek: hij komt dan echt met platte oren en weggedraaide ogen op me af rennen en grijpt me dan bij mijn handen. Hij lijkt dan ook echt oprecht boos op me. Ik heb mijn vuist in zijn mond gedaan, maar dan wordt hij alleen maar fanatieker. het bloed staat verdorie op mijn arm.
Hoe hou ik de situatie in de hand. Ik heb soms het gevoel dat ik alleen maar aan het corrigeren ben in plaats van leuk met hem te spelen. Elk spel dat je met hem doet, resulteert in een paar tellen in een bijtsessie. Als ik dan opsta en dat gedrag negeer, dan doet het hem niets. Hij draait zich binnen een seconde om en richt zich weer op iets anders wat niet mag (zoals knagen aan de bank, e.d.). Waardoor ik hem vervolgens weer corrigeer, wat vervolgens voor hem weer een aanleiding is om naar me te happen.
Op de training hebben we van de week geleerd om te laten zien dat je brokjes hebt, om twee vuisten bij je borst te houden en op die manier aandacht op te eisen als je zijn naam zegt. Dat gaat hartstikke goed. Maar wat er net gebeurde, lijkt me niet de bedoeling:
hij vliegt op een lamp af die hij van de vensterbank wil trekken. Ik neem die betreffende houding aan en roep zijn naam. Vol interesse draait ie om, kijkt me aan en gaat braaf zitten. Als beloning kreeg hij een brokje. Om vervolgens weer net zo hard op af te vliegen.........
Wat ik al zeg, het gaat de ene dag veel beter dan de andere dag, maar ik merk dat ik van zulke buien heel ongeduldig wordt.
Help?
Esra (Avalon Hope of Eastside Forest)24-10-2005
) het komt goed! ...ooit... 
van Max en een 
van Luna, Doran en Zinzi
) en verder nooit iets, inderdaad omdat we er altijd boven op zaten en niks lieten slingeren. Met 7 maanden was Zyva al gewoon los in de kamer als ik moest werken. Dus de tip die ik je kan geven is inderdaad als je pup los is ben je er mee bezig, heb je geen tijd dan is het hup in de bench. En je zult zien dat je daar al heel vlug profijt van zult hebben. Ook hebben wij Zyva heel snel het commando 'nee' aangeleerd door brokjes op je open hand te leggen en dan voor hun snuitje te houden. Wil hij de brokjes pakken dan sluit je je hand tot een vuist en zeg je 'nee'. Dit hou je net zolang vol tot de pup van de brokjes af blijft op je open hand. Dan is het 'goed zo' en krijgt hij een brokje. Dit gewoon heel vaak oefenen en dan weet hij zo wat 'nee' is en kun je het ook voor andere dingen gebruiken. Ik vond dit echt het allerfijnste commando in het begin en nu nog. Wat ook helpt om een pup zelfbeheersing te geven is de pup te laten zitten als hij eten krijgt en dat hij pas mag eten als jij het zegt. Dus bakje neer zetten en deze weg pakken als hij al wil eten voordat jij het zegt. Dat wachten moet natuurlijk geen minuten duren 
