Waarom hebben jullie voor een hond gekozen?

[fieke]

Ik ben een echte dierenvriend Ik wou al jaren een hond, maar thuis zeiden ze: doe dat maar als je op je eigen zit. Nou toen kwam de tijd van het samenwonen. Het was eigenlijk geen optie: manlief is geen dierenmens en we woonden op een appartement. Drie jaar later een huis gekocht en miste wel wat gezelligheid. Weer voorzichtig aan manlief gevraagd, en ja hoor hij stemde mee in. Sinds de dag dat we de eerste keer bij de fokster zijn gaan kijken is hij om. Bruce is zijn grote vriend

[Susan78]

Ik ben opgegroeid met katten en cavia's en vond honden altijd een beetje eng (de slager die een paar huizen verder woonde had een enthousiaste rottweiler die graag achter kindjes aanrende.. ) Tot we na een verhuizing in een zeer labrador-rijke buurt kwamen wonen.. Ik heb toen veel opgepast en gewandeld op de buurtlabjes en kwam zo over mijn 'angst' heen. Nadat ik ging samenwonen in een huis met een tuin en minder ging werken konden we zelf een lab nemen. Uiteindelijk heeft het nog best lang geduurd voordat we Lex vonden in het asiel. Het is onze eerste hond (en lab) en zeker niet de laatste!!!! Ik moet er niet aan denken om hondloos te zijn.. Het wandelen, de trainingen, het spelen, het verzorgen, het geknuffel enz enz. Ik zou het absoluut niet willen missen!

[Lucky]

We hadden vroeger thuis altijd een hond (verschillende rassen), toen ik "het huis uitging" was dat een zwarte labrador. Het is altijd mijn wens geweest om die ook voor mezelf te hebben. Mijn man wou alleen een hond "buitenshuis" (waakhond in kennel), maar ik wou er juist een IN huis De eerste jaren werkte ik fulltime buitenshuis, daarna kwamen de kinderen en ben ik op ons bedrijf mee gaan werken. Toen de jongste 4 jaar werd en naar school moest, werd het zo stil in huis... Toen heb ik de knoop door gehakt, er komt een hond (uiteraard IN huis ) Mijn man vond het wel goed, maar geen grote en het was "mijn" hond. Maw, "ik doe er niks mee." Er kwam een herplaatser op ons pad, een middelmaatje en binnen een maand was mijn man net zo gek met hem als de rest van ons gezin. Toen Simba oud werd en alleen nog van de bank af kwam om een "sanitaire stop" te maken, hebben we besloten om een pup erbij te nemen. Mijn man had eerst nog zoiets van, we wachten met een nieuwe totdat Simba dood is, maar mijn jongste zoon was niet zo'n held alleen in huis als het donker is. En ik was regelmatig met de oudste 2 kinderen 's avonds weg naar de manege. Met de hond erbij voelde mijn zoontje zich wel veilig, dus er kwam een hond bij. Mijn wens "een zwarte lab" was er nog steeds en na met gemor is mijn man overstag gegaan.
Wat een erg leuke bijkomstigheid was, Simba kreeg een "opleving" en is nog 3/4 jaar bij ons geweest. Aktiever dan hij het half jaar daarvoor was geweest
En jullie snappen natuurlijk wel dat mijn man nu net zo gek met Devil is, als de rest van ons gezin We zijn zelfs aan 't rondkijken voor een hond erbij (uiteraard een labrador, dat is echt mijn favoriete ras )

Groetjes Marion

[Terra5]

Wij hebben altijd honden gehad en ik weet niet anders dan dat ik een hond wil. Toen ik nog jong was paste ik wel eens op bij mensen, zij hadden een golden. Soms logeerde daar ook een blonde lab, vanaf het eerste moment was ik helemaal verliefd op Sita Ik mocht hem ook wel eens uitlaten als de eigenaar niet kon. Als we dan in het park kwamen dook hij gelijk de sloot in, heerlijk vond ik dat

Toen ik een jaar of 15 was kwam Donja van 5 op ons pad, die dame zocht een nieuw thuis. Na wat gepraat hebben mijn moeder en ik mijn vader kunnen overtuigen en toen had ik dus mijn eerste labje. Toen ik op mezelf ging wonen, ging Donja ook met me mee. Een vreemde dame, maar zo lief. Bijna 13 is ze geworden. Een paar maanden na het overlijden van Donja kreeg ik Terra, de meest bijzondere, leuke, grappige en lieve lab

Ik wilde al heel lang een 2e erbij, maar door Terra d'r knie-operaties ging dat niet. Na de laatste knie-operatie was het moment eindelijk daar: Danouk, het fanatieke, zachtaardige, leergierige en zo lieve dametje

[HennyH]

Geweldig toch dat je hond je zo kan helpen met werken aan je burnout. Ik vind een hond ook een verrijking van mijn leven en kom er ook met slecht weer uit voor een wandeling wat veel andere mensen zonder hond niet zullen doen.

Ik zeurde als kind ook jaren om een hond maar mijn moeder vond dat ik dat maar later moest doen als ik groot was....

Gelukkig deed die mogelijkheid zich al redelijk snel voor toen ik in 1984 werkloos werd en ik inmiddels samenwoonde. Mijn vriend is ook een grote dierenliefhebber dus dat gaf geen problemen.

Onze eerste hond was ook gelijk onze eerste Labrador, Zero. Sindsdien zijn we niet meer zonder hond(en) geweest. Ik moet er echt niet aan denken dat ik geen hond meer zou kunnen hebben.

[Bert]

Ben ontroerd vanwege het verhaal van Roef en de kinderen. Wat mooi dat een hond zoveel kan betekenen.
Hoe gaat het nu met je kids?

Ik heb Hunter aangeschaft omdat ik een chronische burn-out heb met een paniekstoornis. Hierdoor is mijn vrouw van mij gaan scheiden en ik zat volledig stuk. Heb maanden getwijfeld of een hond wel bij me past. Had altijd wel goed contact met de honden van mijn buren en heb besloten om een pup te nemen om samen de wijde wereld te (her)ontdekken. Ik heb Hunter nu een maand en het is een verrijking van mijn leven.

[Tarzan]

Heftig verhaal, Bert. Ik kan me heel goed voorstellen dat Hunter veel voor je betekent.
Roef: ik heb ook 2 kinderen met een stoornis: klassiek autisme en PDD-NOS. Mijn zoon met autisme is panisch bang voor honden. Hij vertrouwt alleen honden die hij kent. Het was dan ook een grote stap voor ons om Tarzan in huis te nemen. Maar we hebben altijd al een hond gehad, dus we wisten dat hij er aan zou gaan wennen. En dat is gelukt. Gisteren zei hij nog: 'Tarzan is een hond die mensen van hondenangst af kan helpen.'
Zoon met PDD-NOS is stapelgek op Tarzan, en dat is wederzijds. Die twee zijn echt maatjes geworden.

[Carlijn]

Wauw Tarzan super zet geweest ... heb lang in het speciaal onderwijs gewerkt en wat dieren met kinderen en mensen teweeg kunnen brengen. Burn out , speciaal, gehandicapt...
Maar goed waarom hebben wij een hons? Nou we zijn beide opgegroeid met honden...en nu na studeren, samenwonen, veel uitgaan en een dochter was het moment daar.
Ik ben veel thuis en mijn dochter gaat inmiddels naar school. De tijd, die we er eerst niet voor hadden, is er nu wel.. en dusss een hond. lekker wandelen met z'n allen of alleen en wat ze ook erg leuk vind is naast de fiets mee mijn dochter van school halen.
Voor mijn dochter is ze de grootste vriendin en heeft ze ook nog een maatje waarmee ze alles kan en moet delen...

gr CArlijn

[Vaelorian]

Mijn vriendin is Bi-Polair dat will zeggen ze schommelt als ze geen medicatie zou slikken tussen super actief/happy naar zwaar depressief. Het valt gelukkig wel mee want je hebt verschillende types en zij heeft de lichtste variant.

Anyway, zij wilde altijd al een hond. Maar dat nog gekregen als kind of later bij haar vorige relatie.

Ik daarentegen heb meestal een labrador of golden retriever als buurhond gehad en liet deze met enige regelmaat uit. Geweldige beesten. Wilde graag een hondje maar kon eigenlijk niet i.v.m. moeder die alleen maar een Yorkshire terrier wilde (dat is geen echte hond voor mij - ik wil een lekker stoeibeest) en mijn vader moest gewoon werken. Dus zou moeders (als ik naar school was) de hond moeten uitlaten. Dus ook niet.

Nou wilde ik op het adres wat ik nu bewoon samen met mijn vriendin ook geen hond. Stijle trap - niet best m.i. - maar het ging niet goed met mijn vriendin. Ze had eerste een verkeerde diagnose (depressie) en kreeg dus verkeerde medicijnen. Ze wilde dus graag een hondje om haar tijdens de zware periodes te steunen en zo ook er even uit te zijn. Dat ze het moet ipv op de bank hangen.

Nu nieuwe medicijnen en intussen is het hondje gekomen. Mijn vriendin heeft eigenlijk geen klachten meer. Maar de hond is er wel.

En ik moet zeggen, ik hoop dat ie ons nooit meer verlaat. Wat een lief beest. Hij is mijn makkertje hoor! Wordt er gewoon emotioneel van hoe lief ik Loki vind

Dus wat ik wilde zeggen - hoewel de originele reden van zijn komst (om Ella op te beuren) er niet meer echt is. Is het een verrijking van ons leven.

[HennyH]

Dus wat ik wilde zeggen - hoewel de originele reden van zijn komst (om Ella op te beuren) er niet meer echt is. Is het een verrijking van ons leven.

Dat kan ik me goed voorstellen. Dat zijn de honden voor ons ook. Ook al was er geen medische reden voor ons om destijds (alweer 30 jaar geleden) een hond aan te schaffen. Ze geven je gewoon zoveel plezier en liefde dat een hond ook niet meer uit ons leven is weg te denken!

[Vaelorian]

Dus wat ik wilde zeggen - hoewel de originele reden van zijn komst (om Ella op te beuren) er niet meer echt is. Is het een verrijking van ons leven.

Dat kan ik me goed voorstellen. Dat zijn de honden voor ons ook. Ook al was er geen medische reden voor ons om destijds (alweer 30 jaar geleden) een hond aan te schaffen. Ze geven je gewoon zoveel plezier en liefde dat een hond ook niet meer uit ons leven is weg te denken!

Ik knuffel Loki elke dag ontzettend veel - krijg ontzettend veel "liefdesbeetjes" terug en likjes. Nu ik ook die liefdesbeetjes met mijn hand nadoe, krijg ik nog veel meer liefdesbeetjes van Loki haha

[Anreb86]

Als sinds mijn vriend en ik samen zijn heeft hij het erover, later wil ik een hond. We zijn nu 10 jaar samen waarvan we er 3 samen wonen. En iedere keer hield ik de boot af.
Eerlijk gezegd was ik altijd een beetje angstig voor honden (ben een keer aangevallen door bouvier) Labradors heb ik wel altijd erg lief en leuke honden gevonden.
Nu zit ik sinds oktober thuis met een flinke depressie/burnout.
En omdat ik zoveel thuis zit begon mijn vriend er weer over. Ik wil een hond en het is ook goed voor jou (hij had allemaal informatie gelezen over depressie en huisdieren/honden)
Nu kunnen we 20 april onze pup ophalen. En hoop ontzettend dat hij mij weer wat plezier geeft in alles.. Tot nu toe in ieder geval wel, alle voorbereidingen vind ik ZO leuk.. En kan niet wachten tot hij er is.

[Tarzan]

Anreb, uit ervaring weet ik dat een hond heel veel kan betekenen als je een burnout hebt.
Je hebt een leuke uitdaging: het opvoeden van de hond. En verder zijn er veel leuke, lieve en grappige momenten met een hond in huis.
Dat is een goede afleiding.
Ook ben je wel verplicht om te gaan wandelen, dan ben je lekker in de buitenlucht.

[marietje]

Wij hebben nog geen hond, maar nog zoekende..
Ik heb dus eerder honden gehad en ik mis het rondje om, even lekker de natuur in. Even je kop leeg maken en lekker dollen met de hond. Ik mis ook echt de liefde van een hond. Ook voor mijn twee kinderen. Die hebben na een scheiding (alweer 2 jaar terug) een maatje nodig. Ze hebben alle twee adhd en de ene ook pddnos. Ik merk dat ze door de hond(en) socialer worden. En dat is super natuurlijk.
Ik zoek een hobby buitenshuis, en zie daar honden training...lijkt me dus super 'me-time' samen met de hond om te doen. Gewoon training, een hondensport daarna of juist jachttraining, dat moet ik nog even bekijken wat me leuk lijkt.
Ik zie alleen wel wat op tegen de kosten van een hond. Maar ach denk ik dan, het zal wel los lopen...ik zit verder niet op sport en rook ook niet.
Nu nog een lieve hond....

[aht]

Onze 1ste labrador is er gekomen nadat ik mijn bed niet meer uit wilde (had net 2 rug operaties gehad) en de zin om iets te doen ontbrak mij compleet (was inmiddels wel pijnvrij), vandaar de beslissing van mijn man en dochter om mij zo opnieuw buiten te krijgen, en wonderwel het heeft gewerkt. Onze Scapa heeft mij erdoor geholpen en éénmaal ik weer te been was is onze schat ziek geworden (botkanker) en we hebben haar moeten laten inslapen. De schat is slechts 1,5 jaar geworden.
Nu hebben we nog 2 lieve oude meiden (ééntje van 13 jaar en ééntje van bijna 10 jaar). Van het één komt het ander en doe ik het secretariaat van de gehoorzaamheidscommissie van de hondenschool waar ik vroeger trainde.