Chester

Ongelezen berichtdoor **luckylabrador** » 27/07/11 21:12

Chester zit weer in mijn hoofd.
Moet veel denken aan die lieve schat, alweer bijna 5 maanden geleden dat hij overleden is Maar wat houd ik nog van hem, de liefde gaat nooit meer over denk ik zolang ik leef.
Heeft hier iemand dezelde ervaring mee?

Ongelezen berichtdoor **Buddy007** » 27/07/11 21:19

Geen ervaring, maar kan het me heel goed voorstellen.
Heel veel sterkte.

Ongelezen berichtdoor **laika** » 27/07/11 21:28

wel ervaring het slijt maar de liefde volle herinnering is wat je over houd
vergeten doen we ze nooit uit het oog maar nooit uit ons Afbeelding

Ongelezen berichtdoor **marions** » 27/07/11 21:33

Oh ja, ik heb ervaring....
En het gaat nooit helemaal over, maar de tijd verzacht het verdriet wel.
Er komt een moment dat je terugdenkt aan Chester, zonder tranen.
Écht...

:bloem:

wobbetje · Ongelezen berichtdoor **wobbetje** » 28/07/11 23:16

heb wel ervaring ermee..... ik kan het mij dan ook heel goed voorstellen....dat gemis doet letterlijk pijn.... zit hier nu ook weeral met een brok in mijn keel ... telkens ik deze berichten lees , kijk ik naar wobbe en weet ik dat de dag van het afscheid ooit zal komen..... en dat valt zelfs zwaar enkel al bij de gedachte eraan....
Mijn vorige hond was een Newfoundlander.... ik heb hem moeten laten inslapen toen hij 8,5 jaar was.... wat een verdriet... maar mijn labje Wobbetje.... dat is nog iets totaal anders.... dat karakter, die band, die liefde, die aanhankelijkheid, dat geknuffel..... , die dweilkusjes..... jongens..... hij is écht zóóó speciaal.... en wat zie ik hem graag..... :verliefd1:

Ongelezen berichtdoor **marielle75** » 29/07/11 17:01

Ja, heb ik zeker ervaring mee.
Ik denk nog elke dag aan Goldie.
Over 3 maanden is het alweer drie jaar geleden dat hij is overleden.
Gister stond ik zijn foto af te stoffen en zei hardop:"oh lieve Goldie ik denk nog elke dag aan je". Mijn zoon zei, "hou maar op, anders moet ik huilen."
De scherpe kantjes gaan er wel af, maar het gemis blijft.
Sterkte.

Ongelezen berichtdoor **Aileen** » 29/07/11 21:59

Iedereen gaat anders om met verdriet.

Ik herken het heel goed. Ik heb laatst nog erg moeite mee gehad dat Budje er niet meer is.

Ik heb 1 jaar lang ontzettend veel om Buddy gerouwd. Sinds de komst van Digger is het minder geworden, maar heb nu nog altijd wel dagen dat ik Budje enorm mis.

Buddy kennende zou hij mij liever niet verdrietig zien. Hij zou willen dat ik geniet van mijn leven en dat ik alleen maar om hem kan lachen zonder verdrietig te zijn.

Ik denk dat Chester je ook zo graag zou willen zien.

Wat kan een hond toch zo veel voor je betekenen he?! We mogen blij zijn dat ze in onze leven zijn geweest.

Ongelezen berichtdoor **luckylabrador** » 30/07/11 10:46

Wat kan een hond toch zo veel voor je betekenen he?! We mogen blij zijn dat ze in onze leven zijn geweest.[/quote]

Mooi gezegd Aileen......

Ongelezen berichtdoor **Alice van Ginkel** » 30/07/11 19:27

Ik denk dat je ongeveer wel weet wat ik nu ga schrijven. Ik mis Youri, mijn lieve oude mannetje, na meer dan 2 jaar nog steed zo erg! Het afscheid moeten nemen van hem dat is iets wat ik niet uit mijn hoofd kan krijgen. Ik voel dan letterlijk pijn in mijn hart. Ik weet dat hij het zo enorm goed heeft gehad bij ons en dat we alles uit liefde voor hem hebben gedaan maar het gemis en de pijn...... het wil maar niet minder worden. We zaten afgelopen donderdag in de bioscoop, Harry Potter in 3D. Er komt een stukje in voor dat Harry o.a zijn overleden moeder weer ziet. Zij zegt hem dat ze nooit is weggeweest omdat ze in zijn hart zit. Dit stukje was zo mooi, lopen de tranen weer over mijn wagen. Ik kan dan alleen maar aan Youri denken. Weet je, Anneke, Youri en Chester, het zijn ook van die geweldige, lieve dieren... hoe kan je die niet missen ... dat is onmogelijk!!! Dus ja, ik weet en begrijp precies wat je voelt. Geef je Bolton en Floyd een knuffel van mij. Je zei vorige keer dat Floyd op Youri lijkt? Laat je me wat foto's zien? Veel liefs van Alice :knuffel:

Ongelezen berichtdoor **luckylabrador** » 31/07/11 10:15

Lieve Alice

Laatst zei een collega van mij precies wat jij schrijft, iets wat in je hart zit blijft voor altijd bij je en is nooit echt weg.
Het klopt ik voel Chester af en toe dicht bij me.
En we sturen binnenkort een pb aan je met foto's van Floyd.
Denk dat je dan weet wat ik bedoel, misschien zit een beetje van Youri in hem.
Groetjes van ons allen aan jou :verliefd1:

Ongelezen berichtdoor **luckylabrador** » 03/08/11 18:25

Vandaag om 16.00 uur was het precies 5 maanden, branden een kaarsje voor die lieverd :cry:

Wat gaat de tijd snel....
:eusashhh:

Ongelezen berichtdoor **Miske** » 03/08/11 18:54

Heel veel sterkte! Mijn Olly Bolly leeft nog maar ik denk heel vaak aan het moment dat ze hier niet meer zal zijn en dan krijg ik al maagpijn als ik er aan denk :cry:

.

Ongelezen berichtdoor **esther-sarah** » 14/08/11 23:43

Je stelde je vraag alweer een paar weken geleden. Ik schrok eigenlijk van je berichtje, want ik ben al heel lang niet meer op het forum geweest, en ik wist zelfs niet dat Chester overleden is. Wat vreselijk!!

Ik kan me je verdriet levendig voorstellen. Op 25 september is het twee jaar geleden dat ik mijn Sarah moest laten gaan. Ik heb het er nog steeds vreselijk moeilijk mee. We waren soulmates, één blik was genoeg, zo iets moois... Dus ja, ik rouw nog steeds.

Suzette is in oktober twee jaar, en ik hou enorm veel van haar. Het is zo'n lieve schat. Totaal anders van karakter dan Sarah. Suzette's komst heeft voor mij niet veel afgedaan aan het verdriet om Sarah. Het zijn twee aparte dingen. Ik zeg altijd: Suzette is de liefste van de wereld, en Sarah de liefste van de hele wereld en omstreken.

Dus ja, met Suzette heb ik ook het me-and-my-shadow-gevoel, maar toch blijft het verdriet om het overlijden van Sarah immens. Hier brandt nog steeds iedere dag een kaarsje, en ik kan nog steeds niet zonder tranen het verhaal van Sarah vertellen.

Ik wens jou en je gezin in ieder geval veel sterkte. Het verdriet wordt milder, maar toch...