Dag lieve Santhos....
Geplaatst: 25/08/16 18:38
De ergste beslissing in ons leven hebben we maandag 22 augustus moeten maken.
Santhos werd met de week langzamer met lopen, was inmiddels ook aardig de kluts kwijt en ging steeds meer aan ons hangen.
Zondagavond gingen we naar bed en hij begon te blaffen, dit deed hij de laatste tijd vaker, maar dat waren dan 2 blafjes en dat hield het op.
Nu bleef hij blaffen tot ik beneden kwam.
Toen besloten om bij hem te slapen.
Hij werd rustig en ging slapen.
Rond 4 uur braakte hij 1x maar begon weer te blaffen, dus maar even naar buiten en daar had hij diarree.
Dit was een beeld die we het laatste jaar vaker zagen, volgens de d.a. Heerst er een virus en was Santhos er erg vatbaar voor.
Dusver hadden we nog wel goede hoop, 's morgens gelijk gebeld voor een afspraak bij de d.a.
om 17.15 uur zouden we terecht kunnen.
Dat was goed zo, want Santhos was verder rustig aanwezig en sliep veel. Maar dat deed ons oudje al jaren dag in dag uit.
's Morgens regelmatig met hem naar buiten, maar hij had geen diarree meer, wilde wel,plassen.
Maar dit ging al erg traag. Lopen ging het laatste jaar al heel traag, ivm artrose in de heupen, maar nu was het helemaal traag.
Ook leek hij met zijn voorpoot wat te manken.
Eenmaal binnen is hij naast me op,de grond gaan liggen en daar niet meer vanaf gekomen.
Rond 15.00 uur ging hij weer blaffen, ik dacht hij heeft hoge nood en wil naar buiten. Maar hij kon niet meer omhoog komen.
Ik ben bij hem gaan zitten en hem gerust gesteld en tot de conclusie gekomen dat we een keuze moesten gaan maken voor hem.
Barry is naar huis gekomen en we hebben met pijn in ons hart de knoop doorgehakt.
Onze dochter Britt zat bij mijn ouders in zeeland op de camping en die hebben we terug laten komen. Want zij wilde bij haar broer (zoals ze hem altijd noemde) zijn.
Toen de d.a. gebeld dat we om 17.15 uur niet meer zouden komen, maar de vraag of hij naar ons wilde komen.
Want Santhos vond het bij de d.a. nou nooit bepaald een pretje en dat wilde we hem in deze fase niet aandoen.
Rond 18.30 uur was de d.a. er. Hij kwam binnen en Santhos begon te kwispelen naar hem.
Hij vond dat we een verstandige beslissing hadden gemaakt.
Op het plekje waar hij al de hele dag lag, kreeg hij de eerste spuit. We zaten om hem heen, hij hield z'n kopje omhoog.
Britt ging naast hem liggen en hij legt z'n kop tegen haar hoofd en hij vertrok in een diepe slaap.
We hebben hem toen overgelegd in z'n mand en daar heeft hij z'n laatste spuit gekregen.
Britt en ik zijn dichtbij hem gebleven en Barry op een afstandje, die kon het niet meer aanzien.
Toen is hij overleden.
Hij mocht de nacht nog bij ons doorgebracht.
Britt wilde bij Santhos beneden slapen, dus ik heb samen met haar nog bij Santhos geslapen.
Om 9.30 uur hebben we Santhos naar het crematorium gebracht en daar definitief afscheid genomen. Wat is dat zwaar zeg.
Om ongeveer 15.00 uur is Santhos gecremeerd en zaterdag mogen we hem weer ophalen.
Dit is iets wat je weet en toch enigszins ziet aankomen, maar pfffff wat een impact heeft het om je grote maat, "broer", mijn schaduw, ons alles kwijt te zijn.
Elke stap die je in huis maakt nu op het moment is vreemd, omdat je Santhos mist.
Ons hart is op dit moment gebroken.
Wat hebben we een geweldig gezinslid aan Santhos gehad, hij deed geen vlieg kwaad, zo lief.
We missen hem........
Mogelijk hebben jullie dit bericht ook al gelezen via verschillende Facebookpagina's, maar ik wilde het labradorforum hierin absoluut niet vergeten, want we hebben hier heel wat jaren versleten.
Veel geleerd van bepaalde forumleden, mooie wandelingen gehad en ook gewoon voor de gezelligheid.
Santhos werd met de week langzamer met lopen, was inmiddels ook aardig de kluts kwijt en ging steeds meer aan ons hangen.
Zondagavond gingen we naar bed en hij begon te blaffen, dit deed hij de laatste tijd vaker, maar dat waren dan 2 blafjes en dat hield het op.
Nu bleef hij blaffen tot ik beneden kwam.
Toen besloten om bij hem te slapen.
Hij werd rustig en ging slapen.
Rond 4 uur braakte hij 1x maar begon weer te blaffen, dus maar even naar buiten en daar had hij diarree.
Dit was een beeld die we het laatste jaar vaker zagen, volgens de d.a. Heerst er een virus en was Santhos er erg vatbaar voor.
Dusver hadden we nog wel goede hoop, 's morgens gelijk gebeld voor een afspraak bij de d.a.
om 17.15 uur zouden we terecht kunnen.
Dat was goed zo, want Santhos was verder rustig aanwezig en sliep veel. Maar dat deed ons oudje al jaren dag in dag uit.
's Morgens regelmatig met hem naar buiten, maar hij had geen diarree meer, wilde wel,plassen.
Maar dit ging al erg traag. Lopen ging het laatste jaar al heel traag, ivm artrose in de heupen, maar nu was het helemaal traag.
Ook leek hij met zijn voorpoot wat te manken.
Eenmaal binnen is hij naast me op,de grond gaan liggen en daar niet meer vanaf gekomen.
Rond 15.00 uur ging hij weer blaffen, ik dacht hij heeft hoge nood en wil naar buiten. Maar hij kon niet meer omhoog komen.
Ik ben bij hem gaan zitten en hem gerust gesteld en tot de conclusie gekomen dat we een keuze moesten gaan maken voor hem.
Barry is naar huis gekomen en we hebben met pijn in ons hart de knoop doorgehakt.
Onze dochter Britt zat bij mijn ouders in zeeland op de camping en die hebben we terug laten komen. Want zij wilde bij haar broer (zoals ze hem altijd noemde) zijn.
Toen de d.a. gebeld dat we om 17.15 uur niet meer zouden komen, maar de vraag of hij naar ons wilde komen.
Want Santhos vond het bij de d.a. nou nooit bepaald een pretje en dat wilde we hem in deze fase niet aandoen.
Rond 18.30 uur was de d.a. er. Hij kwam binnen en Santhos begon te kwispelen naar hem.
Hij vond dat we een verstandige beslissing hadden gemaakt.
Op het plekje waar hij al de hele dag lag, kreeg hij de eerste spuit. We zaten om hem heen, hij hield z'n kopje omhoog.
Britt ging naast hem liggen en hij legt z'n kop tegen haar hoofd en hij vertrok in een diepe slaap.
We hebben hem toen overgelegd in z'n mand en daar heeft hij z'n laatste spuit gekregen.
Britt en ik zijn dichtbij hem gebleven en Barry op een afstandje, die kon het niet meer aanzien.
Toen is hij overleden.
Hij mocht de nacht nog bij ons doorgebracht.
Britt wilde bij Santhos beneden slapen, dus ik heb samen met haar nog bij Santhos geslapen.
Om 9.30 uur hebben we Santhos naar het crematorium gebracht en daar definitief afscheid genomen. Wat is dat zwaar zeg.
Om ongeveer 15.00 uur is Santhos gecremeerd en zaterdag mogen we hem weer ophalen.
Dit is iets wat je weet en toch enigszins ziet aankomen, maar pfffff wat een impact heeft het om je grote maat, "broer", mijn schaduw, ons alles kwijt te zijn.
Elke stap die je in huis maakt nu op het moment is vreemd, omdat je Santhos mist.
Ons hart is op dit moment gebroken.
Wat hebben we een geweldig gezinslid aan Santhos gehad, hij deed geen vlieg kwaad, zo lief.
We missen hem........
Mogelijk hebben jullie dit bericht ook al gelezen via verschillende Facebookpagina's, maar ik wilde het labradorforum hierin absoluut niet vergeten, want we hebben hier heel wat jaren versleten.
Veel geleerd van bepaalde forumleden, mooie wandelingen gehad en ook gewoon voor de gezelligheid.