Labradorforum

Het is verschrikkelijk schrijnend om te zien wat het met zo'n hondje doet, broodfok. Mensen beseffen het niet, als ze een "goedkopere rashond zonder stamboom" nemen dat dit is wat je in stand houdt.
Toch zie je dat de honden vaak niet zo heel zwaar geslagen/geschopt zijn door de broodfokker, maar dat ze zeer weinig contact hebben gehad en de omgang gewoon niet begrijpen. Daarnaast hebben ze hun leven in een zeer prikkelarme ruimte gezeten en kunnen daardoor niet anticiperen op onbekende prikkels.
Maar fokteefjes die hier uit komen worden nooit helemaal ontspannen en zorgeloos. De littekens blijven levenslang zichtbaar!
Ik hoop dat ze bij jullie een lang en happy leven mag hebben en haar angsten steeds meer een achtergrondskwestie zullen zijn

Wat goed dat jullie Ron ook inzetten bij de re-socialisatie. Honden leren het snelst van andere honden

Ik duim voor Trufa dat haar angsten wat op de achtergrond komen en dat ze van een fijn hondenleven kan gaan genieten

op dit ogenblik is het grootste probleem haar angst jegens mijn man. De kleine angsten zijn allemaal overwinbaar, maar hier komen we niet echt mee vooruit. Ze komt inmiddels wel bij mij liggen als ik er ben, ook al is hij in dezelfde ruimte, maar als hij er niet is en komt binnen dan gaat ze grommen, blaffen, echt niet leuk meer. En dat wordt alleen maar erger. We hebben het geprobeerd te negeren, of juist bij haar te gaan zitten (ik), Ron heeft ook in het begin de reactie gehad van naast haar te gaan zitten, maar doet dat inmiddels ook niet meer, we hebben het geprobeerd met haar als ze in die stresscirkel komt haar er daar uit te halen. Geprobeerd te laten zien dat als hij thuiskomt dat Ron dolblij is zodat ze beseft dat het leuk is. Maar het helpt niet. Ze blaft, ze gromt, staart tussen de pootjes.

Als ze alleen met hem thuis is gaat ze ver weg van hem zitten. Het liefst boven aan de trap. Als hij boven komt rent zij naar beneden. Zo ver mogelijk weg met hem. Met de vriend van mijn dochter heeft ze ook een beetje die reactie, maar met hem 10 keer zo erg.

Dát is op dit ogenblik het grootste struikelblok, we weten niet waarom ze het doet, we weten niet hoe we het aan kunnen pakken om haar uit die stress te halen als ze hem ziet. Misschien lijkt hij op de fokker, misschien heeft hij een energie waar ze nerveus van wordt. Ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat we ergens iets moeten bedenken om het te stoppen of te minimalizeren, want ipv minder worden, wordt het blaffen en grommen steeds erger...

Trix was de eerste tijd ook verschrikkelijk bang voor mijn vriend (en andere mannen). Wat bij hem werkte was het totaal negeren, niet erbij zitten, niet tegen haar praten, haar niet aankijken, alleen met rustige bewegingen door het huis lopen en als hij haar passeerde (met afstand) weg kijken.
Jullie doen dit vast ook al maar ik denk dat je dit moet blijven volhouden. Eerst helemaal geen contact proberen te maken zeg maar.

Anders dan bij jou merkten we dat Trix soms wel nieuwsgierig was en heel voorzichtig een stapje dichterbij kwam om zich vervolgens weer uit de voeten te maken. Deze momenten duurde uiteindelijk steeds langer. Toen is mijn vriend begonnen met haar snoepjes aan te bieden. Eerst op de grond zitten met rug naar Trix toe en een paar snoepjes om hem heen. Later met uitgestoken arm en hand naar achteren en zo steeds wat verder.

Als ik terug kijk heeft het denk ik zo'n 2 maanden geduurd tot hij haar mocht aanraken.

Inmiddels is Trix helemaal gek op mijn vriend. Maar ze vind hem nog steeds eng als hij snel door de kamer loopt, boos is, of uberhaubt veel geluid/bewegingen maakt. Gelukkige zijn wij rustige mensen

inderdaad negeert hij haar volkomen. Maar ze gaat steeds meer naar hem blaffen en grommen. Soms neemt ze wel wat eten uit zijn hand aan, maar alleen als ik er ook ben. Inderdaad op de grond zitten met wat eten om hem heen en dat ze zo in de buurt moet komen is misschien een oefening.

En ja, mijn man heeft een vrij onrustige energie, en ik denk dat ze daar ook moeite mee heeft...

Inderdaad merk je dat ze geen prikkels gewend is geweest, in het begin schrok ze zelfs van de ijskastdeur, nu weet ze dat daar lekkere dingen uitkomen soms hahaha. Dat gaat wel steeds beter allemaal, ze leert de geluiden van het huis kennen.

Maar Ron speelde vanmorgen met een lege waterfles, en toen vluchtte ze de trap weer op. Geen idee had ze wat dat geluid nou was. Toen we terug kwamen van wandelen lag die fles in de gang. Ron ging gelijk door naar de keuken, drinken, zij bleef in de gang zitten op een veilige afstand, naar de fles kijken. Ze durfde er echt niet langs. Ik heb de fles weg gehaald, en toen was het weer prima, toen kon ze gaan ontbijten.

Voor mij is het nu belangrijk om haar angst tegenover mijn man correct aan te pakken. Die andere kleine dingetjes komen vanzelf wel, of niet. Maar dit is belangrijk, want ze is ook veel uren van de dag met hem...

Fijn om te lezen dat er voor een fokteefje ook soms licht aan het eind van de tunnel is, veel respect voor jullie, dat het tussen Trufa en je man gauw goed mag komen !!!!!