Mijn vader is in maart dit jaar overleden aan de gevolgen van hartfalen. Het klinkt gek, maar mijn vader had een aangeboren hartafwijking waar ze pas achter zijn gekomen toen hij al begin 50 was. Die afwijking was zeer zeldzaam, was wel bekend in de literatuur, maar veel artsen hadden het nog niet in het echt gezien. Zijn dossier is een paar keer de wereld over gevlogen naar congressen. En ook regelmatig keken buitenlandse artsen met hem mee. Wij zeiden ook wel dat het zijn geluk is geweest. Ze konden veel van hem leren dus werd er goed op mijn vader gelet
.
Toen de prognose zo slecht was (nog maar een paar weken) heeft mijn vader een steunhart gekregen. Hier staat uitgelegd wat een steunhart is
http://medischcontact.artsennet.nl/arch ... s-zorg.htm . Het plaatsen van een steunhart bij mensen zoals mijn vader zat toen nog in een experimentele fase.
Mijn vader wist dat er een groot risico aan het steunhart was verbonden. Tot nu toe werd het vooral gebruikt als tijdelijk oplossing, maar mijn vader was nummer 10 in Nederland met ernstig hartfalen die het voor "langdurig" kreeg. Mijn vader had 50% kans de operatie te overleven, werd hij op de IC kunstmatig in coma gehouden en stond hem een langdurig revalidatietraject te wachten. En onderwewg uiteraard de kans dat het alsnog verkeerd zou gaan. Uiteindelijk heeft hij nog ruim 1,5 jaar geleefd.
Ik vind en vond de positieve houding van mijn vader opvallend. Ben er ook trots op. Continu zei hij, ook toen hij de OK in reed, "jullie moeten niet verdrietig zijn. Zonder operatie leef ik nog maar een paar weken. Nu heb ik kans op langer. En als ik het toch niet red, dan hebben ze in ieder geval van mij geleerd en heeft een andere patient er straks iets aan." Dus ook mijn vader was een soort proefdier, maar dan wel met een bewuste keuze. Wat mij betreft niet verkeerd als een deel van de proeven naar mensen zoals mijn vader verschuift.
Na zijn overlijden hebben wij daarom het hart van mijn vader aan de artsen in het LUMC ter beschikking gesteld. De artsen stelden het op prijs daar onderzoek naar te kunnen doen.
Het is een lang verhaal geworden
, maar wat ik wil zeggen dat we als mensen ook open moeten staan voor alternatieven voor dierproeven.