... een hond op jacht
Geplaatst: 10/03/09 20:00
Een dag uit het leven van Quint, Britt en Rick
Er is ons gevraagd om een verslag te maken van een dagje jacht op duiven met onze honden. Ter illustratie hebben we oude foto’s geplaatst.
Het zijn mooie warme zomerdagen en in het korenveld is een enorme duiventrek en de boer belt Rick meerdere malen per week om te melden hoe erg het veld er aan toe is.
Voor jullie beeldvorming een duif eet minimaal drie keer per dag ongeveer een handvol graan. Als je dit gaat vermenigvuldigend met ca 500 duiven die per dag een veld bezoeken dan heb je op een dag minimaal 1500 handjes met graan verlies. Vermenigvuldig dit over een periode van een week of drie en je hebt: ongeveer een verlies van 31.500 handen vol graan x ca 200 gram, dan hebben we het over een verlies van 6300 KG. Nu heb je een beeld wat een groep duiven in een graanveld kan aanrichten als we er niets tegen doen. Dit is een van de redenen waarom er gejaagd wordt en in dit geval mijn reden om er wekelijks meerdere malen naar toe te gaan.
We (Rick Quint & Britt) besluiten in de loop van de ochtend af te reizen naar het jachtveld, een paar 100 meter voor ik in het bewuste perceel ben is het in de lucht en op het veld een drukte van jewelste, duiven vliegen af en aan. De honden worden erg druk in de auto en beginnen te piepen en te schreeuwen en ze weten precies wat er straks zal gaan gebeuren.
In dit jachtveld mag ik jammer genoeg geen gastjagers meenemen omdat ik er puur schadebestrijding doe en toezicht hou. Maar goed ik besluit om mijn auto een stukje de laan op te rijden wat parallel loopt aan ’t perceel graan. Alles uit de auto halen, camouflagenet, wildtas, jutezak, geweer, meerdere dozen patronen, fluit, honden, verzorging voor de honden(energiebar & water) en de lokduiven en lokstandaard.
Halverwege de laan van ca (1800 mtr.) een paar kranten uitgevouwen, dit om de duiven niet in te laten vallen ver buiten schootbereik (ca 50 meter). De auto die op het begin van de laan staat zorgt er voor dat de duiven daar bijna niet willen gaan invallen (landen ) de kranten halverwege vinden de duiven ook maar raar. Zodoende zorg ik er voor dat ze niet halverwege al gaan zitten maar een stukje doorvliegen naar het plekje waar wij zitten. Op het achterste stuk ca 100 meter van een oude eikenboomsingel op een stuk gelegerd (platliggend) graan besluit ik de lokkers uit te zetten. Lokkers zijn plastieken duiven die op ijzeren stangen staan. De lokkers staan een meter of 25 van een rietkraag en de honden kijken geduldig toe vanuit de rietkraag hoe ik de lokkers uitzet en de lokduiven vastzet en markeer. Intussen zijn er vanaf het veld al honderden duiven opgevlogen en is de lucht boven het veld op sommige plekken blauw van de duiven. Inmiddels staat het camouflagenet voor mij en hebben de honden een mooi stukje in de rietkraag gevonden vanwaar zij het veld goed kunnen zien en zelf uit zicht liggen, Britt aan de lijn en Quint los.
We zitten ongeveer een minuut of twee te wachten en de eerste duiven geven aan in de buurt van de lokkers te willen gaan afstrijken (zitten). Ik ben te gretig en leg aan om te schieten en mis het eerste schot, het tweede schot zit er goed op en de duif valt in het veld. Britt geeft aan dat zij hem heeft zien vallen en wil gaan, riem los en Britt is onderweg. Trots komt ze aan mij laten zien wat ze wel niet voor moois heeft gevonden in het graan en de duif verdwijnt in de tas. Dan zijn de volgende duiven alweer onderweg en er komt een groepje van een stuk of 6 duiven bij de lokkers, ditmaal wacht ik tot ze bijna willen zitten en ik dus zeker weet dat ze op een goede afstand zijn. Er vallen twee schoten en twee duiven, 1 is op het schot dood en de andere vliegt ene meter of 40 verder en stort daar ter aarde. Quint heeft degene gezien die direct viel en Britt degene die nog een stukje weg kwam. Beide honden worden uitgestuurd en Quint (oud en ervaren)is binnen 20 seconden terug en Britt had wat langer nodig. Ik zie Britt vanuit mijn ooghoeken ruime slagen maken in de omgeving vanwaar de duif is gevallen en op een gegeven moment zie ik Britt een sprint trekken in rechte lijn met haar hoofd laag. Ze loopt op een spoor... de omgeving vanwaar ze loopt klopt redelijk met de valplek dus ik laat haar gaan. Een minuut of drie later staat ze met duif en een bek vol veren bij me. In de tussentijd heeft Quint alweer een paar duiven geapporteerd.
Dit herhaalt zich diverse malen en uiteindelijk las ik voor de honden een pauze van een minuut of 20 in bij een naastgelegen kanaal. Even zwemmen afkoelen en wat snoepen om er weer tegenaan te kunnen. We zoeken ons plekje weer op en het spel tussen de duiven, mij en de honden begint weer van voor af aan. Uiteindelijk begin ik een beurse schouder te krijgen van de terugslagen van het wapen en besluit ik te stoppen. De patronen zijn nagenoeg op en uiteindelijk blijkt dat door een ca 85 schoten ca. 60 duiven zijn gesneuveld.
Moe maar voldaan gaan we naar huis. De hondjes ’s avond afgekookt duivenvlees van de karkassen als traktatie gekregen en de vriezer gevuld met deels geslachte duiven voor soep of gebraden duivenborst (jammie).
Abbey na haar eerste duivenjacht
Duivenborst
Er is ons gevraagd om een verslag te maken van een dagje jacht op duiven met onze honden. Ter illustratie hebben we oude foto’s geplaatst.
Het zijn mooie warme zomerdagen en in het korenveld is een enorme duiventrek en de boer belt Rick meerdere malen per week om te melden hoe erg het veld er aan toe is.
Voor jullie beeldvorming een duif eet minimaal drie keer per dag ongeveer een handvol graan. Als je dit gaat vermenigvuldigend met ca 500 duiven die per dag een veld bezoeken dan heb je op een dag minimaal 1500 handjes met graan verlies. Vermenigvuldig dit over een periode van een week of drie en je hebt: ongeveer een verlies van 31.500 handen vol graan x ca 200 gram, dan hebben we het over een verlies van 6300 KG. Nu heb je een beeld wat een groep duiven in een graanveld kan aanrichten als we er niets tegen doen. Dit is een van de redenen waarom er gejaagd wordt en in dit geval mijn reden om er wekelijks meerdere malen naar toe te gaan.
We (Rick Quint & Britt) besluiten in de loop van de ochtend af te reizen naar het jachtveld, een paar 100 meter voor ik in het bewuste perceel ben is het in de lucht en op het veld een drukte van jewelste, duiven vliegen af en aan. De honden worden erg druk in de auto en beginnen te piepen en te schreeuwen en ze weten precies wat er straks zal gaan gebeuren.
In dit jachtveld mag ik jammer genoeg geen gastjagers meenemen omdat ik er puur schadebestrijding doe en toezicht hou. Maar goed ik besluit om mijn auto een stukje de laan op te rijden wat parallel loopt aan ’t perceel graan. Alles uit de auto halen, camouflagenet, wildtas, jutezak, geweer, meerdere dozen patronen, fluit, honden, verzorging voor de honden(energiebar & water) en de lokduiven en lokstandaard.
Halverwege de laan van ca (1800 mtr.) een paar kranten uitgevouwen, dit om de duiven niet in te laten vallen ver buiten schootbereik (ca 50 meter). De auto die op het begin van de laan staat zorgt er voor dat de duiven daar bijna niet willen gaan invallen (landen ) de kranten halverwege vinden de duiven ook maar raar. Zodoende zorg ik er voor dat ze niet halverwege al gaan zitten maar een stukje doorvliegen naar het plekje waar wij zitten. Op het achterste stuk ca 100 meter van een oude eikenboomsingel op een stuk gelegerd (platliggend) graan besluit ik de lokkers uit te zetten. Lokkers zijn plastieken duiven die op ijzeren stangen staan. De lokkers staan een meter of 25 van een rietkraag en de honden kijken geduldig toe vanuit de rietkraag hoe ik de lokkers uitzet en de lokduiven vastzet en markeer. Intussen zijn er vanaf het veld al honderden duiven opgevlogen en is de lucht boven het veld op sommige plekken blauw van de duiven. Inmiddels staat het camouflagenet voor mij en hebben de honden een mooi stukje in de rietkraag gevonden vanwaar zij het veld goed kunnen zien en zelf uit zicht liggen, Britt aan de lijn en Quint los.
We zitten ongeveer een minuut of twee te wachten en de eerste duiven geven aan in de buurt van de lokkers te willen gaan afstrijken (zitten). Ik ben te gretig en leg aan om te schieten en mis het eerste schot, het tweede schot zit er goed op en de duif valt in het veld. Britt geeft aan dat zij hem heeft zien vallen en wil gaan, riem los en Britt is onderweg. Trots komt ze aan mij laten zien wat ze wel niet voor moois heeft gevonden in het graan en de duif verdwijnt in de tas. Dan zijn de volgende duiven alweer onderweg en er komt een groepje van een stuk of 6 duiven bij de lokkers, ditmaal wacht ik tot ze bijna willen zitten en ik dus zeker weet dat ze op een goede afstand zijn. Er vallen twee schoten en twee duiven, 1 is op het schot dood en de andere vliegt ene meter of 40 verder en stort daar ter aarde. Quint heeft degene gezien die direct viel en Britt degene die nog een stukje weg kwam. Beide honden worden uitgestuurd en Quint (oud en ervaren)is binnen 20 seconden terug en Britt had wat langer nodig. Ik zie Britt vanuit mijn ooghoeken ruime slagen maken in de omgeving vanwaar de duif is gevallen en op een gegeven moment zie ik Britt een sprint trekken in rechte lijn met haar hoofd laag. Ze loopt op een spoor... de omgeving vanwaar ze loopt klopt redelijk met de valplek dus ik laat haar gaan. Een minuut of drie later staat ze met duif en een bek vol veren bij me. In de tussentijd heeft Quint alweer een paar duiven geapporteerd.
Dit herhaalt zich diverse malen en uiteindelijk las ik voor de honden een pauze van een minuut of 20 in bij een naastgelegen kanaal. Even zwemmen afkoelen en wat snoepen om er weer tegenaan te kunnen. We zoeken ons plekje weer op en het spel tussen de duiven, mij en de honden begint weer van voor af aan. Uiteindelijk begin ik een beurse schouder te krijgen van de terugslagen van het wapen en besluit ik te stoppen. De patronen zijn nagenoeg op en uiteindelijk blijkt dat door een ca 85 schoten ca. 60 duiven zijn gesneuveld.
Moe maar voldaan gaan we naar huis. De hondjes ’s avond afgekookt duivenvlees van de karkassen als traktatie gekregen en de vriezer gevuld met deels geslachte duiven voor soep of gebraden duivenborst (jammie).
Abbey na haar eerste duivenjacht
Duivenborst
