Lara is er niet meer

[Desiree]

Dank je!

[HennyH]

Afscheid nemen doet pijn en gek genoeg heb je van de ene hond meer pijn dan van de andere. Bij mij had dat ook te maken met de conditie van de hond op het moment van inslapen.

Soms heb je er vrede mee maar soms ook totaal niet. Na het overlijden van Pagan, net 1 jaar, riep ik dat er voorlopig geen pup kwam. Na een week was ik van mening veranderd omdat ik de leegte moest opvullen. Hoewel leegte, ik had op dat moment nog 2 honden in huis.

Toch heb ik geen spijt van het feit dat we toen voor Spirit hebben gekozen. Wel heel bewust een bruine reu in plaats van een zwart teefje. Het voelde eerst heel dubbel maar het heeft me ook goed gedaan om een pupje op te halen.

En vergelijken doe je toch wel heb ik gemerkt. Alle honden hebben zo hun speciale dingetjes die de andere niet hadden. Ze zijn zo uniek ook al zijn het allemaal labjes.

Wat ik met dit verhaal wil zeggen is dat een nieuwe hond of pup je leven weer kan opvrolijken. Wees niet bang voor vergelijken maar sta open voor iets nieuws. Durf te leven, open je hart!

[Pebbles]

Late reactie, maar daarom niet minder gemeend. Heel veel sterkte.

[Desiree]

Bedankt.

HennyH, ik heb nagedacht over wat je schreef. En soms wil ik inderdaad weer een hond, omdat ik het wandelen en het maatje zo mis. Maar dan zie ik een foto van Lara en ben ik vooral verdrietig dat zij zo abrupt uit ons leven is weggerukt.

Zolang ik er nog 100% aan toe ben, wil ik niet aan een hond beginnen. Ik hoop ooit wel weer.

[Cath-67]

Iets later maar niet minder gemeend.

Heel veel sterkte Desiree. Ik weet zo goed hoe je je voelt.
Het doet werkelijk fysiek pijn, het gemis, brandende ogen
van het huilen en de leegte...
Je kunt niet meer de liefde geven maar gelukkig wel de mooie
herinneringen koesteren, diep in je hart.


Rust zacht Lara

[HennyH]

Bedankt.

HennyH, ik heb nagedacht over wat je schreef. En soms wil ik inderdaad weer een hond, omdat ik het wandelen en het maatje zo mis. Maar dan zie ik een foto van Lara en ben ik vooral verdrietig dat zij zo abrupt uit ons leven is weggerukt.

Zolang ik er nog 100% aan toe ben, wil ik niet aan een hond beginnen. Ik hoop ooit wel weer.

Ja, dat komt vast wel weer. De scherpe randjes van het verdriet gaan er in de loop van de tijd wel af.

Voor mij was het na het verlies van Pagan goed dat ik me kon richten op de toekomst. Het deed verschrikkelijk veel pijn om zo'n jonge hond al weer te moeten laten gaan. En het was ook niet dat mijn verdriet er minder om was en ik voelde me ook heel dubbel toen ik Spirit mocht ophalen. Maar het heeft me wel weer veel plezier gegeven dat ik bezig kon zijn met een pup. Van Pagan hangt er een mega grote foto op linnen hier boven bij de PC en nog altijd kijk ik met liefde en een beetje pijn in mijn hart naar haar.

Ik hoopte je met mijn verhaal een beetje te helpen zodat je, ondanks je verdriet, ook weer vooruit kan kijken. Maar je moet natuurlijk doen wat bij jouw gevoel past. Want wat voor mij werkte hoeft niet voor jou te werken.

[Desiree]

Oh zo kwam het ook niet op mij over. Ik vind het juist fijn dat jij het zo beschrijft. Als je er nog emotioneel naar kijkt, is het heel prettig om te lezen hoe een ander het heeft ervaren.

[Terra5]

Toen mijn vorige lab Donja overleed, wilde ik ook echt geen andere hond meer, het verdriet, gevoel van verraad en het besef dat ik Donja er toch niet mee terug zou krijgen was zo groot. Mensen om me heen zeiden al vrij snel dat het voor mij wel goed zou zijn, weer naar buiten, regelmaat etc. Maar ik was er niet aan toe. Na een paar maanden had ik wel dat gevoel en toen kwam Terra, mijn once-in-a-lifetime-lab..

Ik denk dat je zelf wel voelt wanneer je er aan toe bent. Sommige mensen hebben dat dezelfde dag al, bij anderen duurt dat even en bij nog een groep komt dat nooit meer.

Luister inderdaad naar je gevoel. Lara zul je nooit kunnen vervangen en die zal altijd een zeer bijzondere plek in je hart blijven houden. Een andere hond kan je wel weer een stukje blijdschap geven en ook met die hond krijg je weer een band.. Maar ik snap je gevoel heel goed, hoewel het hier natuurlijk nog erg vers is, moet ik er voorlopig ook niet aan denken. Dat komt wel wanneer mijn gevoel daar aan toe is, en anders niet..

Voor jou ook nog sterkte Desiree!

[Labradorreke]

Ik lees dit bericht nu pas..
héél véél sterkte nog met dit grote gemis!

[Dinie]

Heel veel sterkte bij het verwerken van het verlies van Lara.

[Aileen]

Lieve Desiree,

Ik ben niet meer vaak te vinden op het labradorforum en lees daarom nu pas dat jouw lieve Lara niet meer is. Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit verlies. Hoop dat je het snel een plekje kunt geven!

Vandaag met een huis vol visite hadden we het over Lara en toen moest ik weer huilen. We zijn een paar weken verder, maar wat mis ik haar nog.

De eerste dagen was ik alleen aan het huilen, toen miste ik haar zo dat ik het liefst direct een andere hond wilde. Ik heb altijd een ridgeback gewild, dus ik was druk aan het inlezen, een grote ren voor in huis aan het zoeken en mijzelf aan het overtuigen dat een ridgeback nu voor ons het beste zou zijn. Kan ik weer heerlijk lopen en heb ik weer mijn maatje.

Tot ik mij een week later ineens realiseerde " ik wil eigenlijk geen andere hond, ik wil gewoon Lara terug". En dat zou niet eerlijk zijn voor een andere hond. Lara was als pup al ideaal. Direct 's-nachts zindelijk en ze heeft nog nooit iets gesloopt. En die vergelijking zou de nieuwe hond iedere keer krijgen.

Dus de plannen voor een andere hond zijn voorlopig van de baan. Misschien ooit. We zullen zien. Voorlopig hou ik het bij mijn herinneringen aan Lara.

Ik wil even zeggen dat ik mezelf heel erg terug zie in wat je hierboven schreef.
Toen buddy overleed had ik vreselijke drang om een nieuwe hond in huis te halen omdat ik een labrador zoon miste. Later besefte ik ook dat het niet eerlijk zou zijn en ik buddy teveel zou vergelijken met de nieuwe hond. Ik zocht een vervanging voor Buddy. Maar dat werkt helemaal niet!
1 jaar later is Digger in mijn leven gekomen. Ik ben aan de ene kant blij dat ik gewacht heb! Ik ging hem niet vergelijken met Buddy (is een Engelse cocker spaniël, is toch een heel andere soort hond) en ik bloeide weer op. Het gemis blijft natuurlijk.

Nogmaals sterkte!

[Desiree]

Dank je!

Toen ik laatst een kopie van Lara zag wist ik zeker dat ik een hond wilde. Maar inmiddels is de twijfel weer toegeslagen. We hebben thuis nog de mand en de voerbakken van Lara staan. Haar riem ligt nog in mijn auto. Mijn moeder vroeg nog wanneer ik dat op wilde ruimen. Heel stom misschien, maar dat wil ik nog helemaal niet. Want dan is het echt over. Heb ik echt alleen nog maar foto's en herinneringen. Nu is ze toch nog een beetje bij me.

[Terra5]

Heel herkenbaar hoor Desiree.. Ik doe zelf ook alles in stapjes. Nu is het hier wel anders, omdat Danouk de meeste spullen ook gewoon gebruikt. Maar sommige dingen liggen er ook nog gewoon; 2e tuigje in de gang bijvoorbeeld, wel op het kastje, maar nog niet opgeruimd. En heel stom, maar ik heb het vest dat ik die dag heb gedragen nog niet gewassen. Uiteraard ook niet meer gedragen, dat zou na 5 weken echt niet fris meer zijn Maar wassen kon ik het ook nog steeds niet

Je voelt het vanzelf wanneer je wel aan die stapjes toe bent, welke stapjes dan ook..

[Fleures]

Ik ben hier maar een guppy in een zee vol grote vissen, en ook helemaal niet bekend met je ongetwijfeld fantastische momenten met Lara, maar ik ben wel bekend met het verlies van een hond!! En dat is heel erg zwaar.. Mijn moeder wilde na het afscheid van Noortje nooit meer een hond alleen al om het verdriet dat je ooit te wachten staat. Ik miste het zelf juist heel erg, maar zag om me heen zoveel mensen die, zoals hier ook al is genoemd, een andere hond in huis namen als 'vervanging', of om het verdriet te verdringen of sneller mee om te kunnen gaan. Maar dit doen mensen ook die na jaaaaren pas weer een hond nemen! Het is, denk ik dan, het beste om eerst je verdriet een plekje te geven en jezelf de kans te geven om gewoon vreselijk verdrietig te zijn. Dat kost tijd en gaat in kleine stapjes. Na het overlijden van onze hond kwam ik een dag thuis uit school en zag dat de halsband en riem niet meer aan het haakje hingen. Ik werd helemaal hysterisch!!! (ze waren gewoon verplaatst gelukkig en niet weggedaan). Een hond wordt nu eenmaal een groot deel van je leven! Wie weet kun je op zijn tijd weer aan een pup beginnen die zijn/haar geneeskrachtige werking op jou zal uitoefenen, waar je dingen van Lara in zult zien en dingen die totaal anders zijn. Ik wens je heel veel sterkte!!!!

[corretje]

Tamara dat had ik ook met een trui die ik aan had toen Kira overleed. Wilde hem ook niet wassen. Alleen al omdat er haren van haar eraan zaten. Zondag klopte mijn ex het vetbed uit waar Kira altijd oplag. Die is niet meer gewassen sinds haar overlijden. Diezel ligt er sporadisch op en ik had hem net voor haar dood gewassen. Ik wilde tegen hem schreeuwen niet doen!!!!!!! Maar heb mijn ingehouden. Haar mand hebben we wel in de garage gezet. Het vetbedje ligt nu in Diezel zijn bench. En ik vind dat eigenlijk helemaal geen prettig gevoel. Maar ja..

Gelukkig heb ik een ashanger van Kira. ZO is ze toch altijd een beetje bij me.

Je moet er inderdaad aan toe zijn om een andere hond te nemen. Ik zie vaak genoeg op internet hondjes bij de opvang waarvan ik denk die wil ik. Maar toch kan ik het nog niet. Ook vanwege mijn prive omstandigheden. Waar doe ik goed aan?? En ik vind zoveel honden leuk.

Maar mis Kira ook nog dagelijks. Had dit echt niet verwacht. Maar het heeft tijd nodig om het een plaatsje te geven en het te verwerken.

Heel veel sterkte iedereen met het verlies van hun geliefde hond.