Labradorforum

Prachtig verwoord, die pups hebben het goed getroffen om bij jou geboren te worden!!

Ook ik vind het natuurlijk altijd moeilijk om de kleintjes te laten gaan, je vindt toch altijd dat ze het nergens zo goed kunnen hebben als bij jou he....
Maar ik wil toch wel even relativeren, want als ze een week of 6 zijn kan je merken dat ze toch echt wel toe zijn aan persoonlijke aandacht en individuele opvoeding, dan begint het verzorgende aspect minder te worden en krijgen ze behoefte aan het leren van regels e.d........
Ook beginnen ze ongeveer op die leeftijd aardig met elkaar flink "af te breken" dus dat zorgt voor veel onrust in de tent!!
Tel daar nog eens gemiddeld 4 hopen per pup per dag op die je moet opruimen.......

Ik ben ook na die 8 weken behoorlijk aan het eind van mijn Latijn, een nest pups groot brengen is echt een aanslag op je conditie!
Dus samenvattend: het is moeilijk als de kleintjes weggaan maar ik vertrouw op de nieuwe baasjes en bazinnetjes (daar heb je ze tenslotte ook op geselecteerd), slaak een diepe zucht en het grote uitrusten kan beginnen.......... (en veeeeeel mailen en foto's bekijken enzo natuurlijk)

Ik denk dat ieder het op zijn/haar manier ervaart...Zoals Bianca het omschrijft kippenvel momenten Het lijkt mij zo verdomt moeilijk die kleine pupsels te laten gaan. Ik vond het al moeilijk om er zelf niet een te willen hebben laat staan hoe dat dan bij jullie is.

Namens Nixie en mij lieve Bianca bedankt voor de goede zorg en voor de gastvrijheid!!

wat mooi beschreven

Bianca, wat heb je het mooi geschreven.
Wat lief van je dat je iedere pup een 'levenswens' meegeeft.
Heel veel succes met je honden, dat er nog veel lieve pups mogen komen.
Hopelijk raakt je 'wensput' niet uitgeput!!

Ohh ik zou dat dus echt niet kunnen...

Zit dit te lezen met tranen in mn ogen, super mooi geschreven. En wat speciaal dat je iedere pup een wens mee geeft.

Prachtig verwoord en o zo waar, heel herkenbaar. Al is het dan niet bij mezelf , maar bij dinnetje Brigitte!!

marron schreef:Gat ik heb er tranen van in mijn ogen, ik herken dat MIJN gevoel nu ook heel erg, wil ze het liefst allemaal houden, maar dat kan niet en ook ik heb leuke pupkopers, maar wat zie ik op tegen de dagen dat ze uitvliegen ondanks dat er 1 teefje blijft, de rest is je net zo dierbaar, de verzorging is ook heel intensief natuurlijk en dat versterkt je band met je pupsels, ik denk niet dat het ooit makkelijker word of wel dat uitvliegen?

Het wordt nooit makkelijk als ze uitvliegen, maar als je leuke baasjes hebt gevonden, dat maakt het wel een stuk makkelijker.

Groetjes, Bianca

Heel mooi geschreven, ook ik zit met tranen in mijn ogen en kijk naar mijn labje van net 16 maanden die heerlijk aan mijn voeten ligt te wachten op de grote wandeling in het bos. Als er geen mensen waren zoals jij (en natuurlijke ook andere fokkers) hadden wij niet van die lieve boefjes.

zoooo herkenbaar ...
Ook al heb ik er nog maar 6 moeten laten uitvliegen ...

zit te janken als een klein kind, en de herinneringen aan mijn "uitvliegdagen" flitsen voorbij

Wat mooi geschreven........ik kreeg er kippenvel van.

Wat super om te lezen Geweldig om te lezen hoe de fokker zich dan voelt en hoe het er allemaal aan toe gaat.
Leuk dat je dit hebt gedaan

Ben al een tijdje nauwelijks op het forum...ik dacht is even bijlezen...lees ik dit...

De tranen stromen over mijn wangen...vandaag is er weer een pupje opgehaald...en wat doet het verrekte zeer...

de anderen worden morgen, woensdag en volgende week donderdag opgehaald.

Tuurlijk weten we dat we fijne mensen hebben uitgezocht, weten we dat het voor de puppen een goede leeftijd is om individueel opgevoed te gaan worden, zijn we stapelblij als we lezen dat de autorit is goed gegaan en we zelfs al foto's en een filmpje in onze mailbox vinden, maar toch...het is even of je hart breekt

Al die weken lang ben je er zo ongelooflijk intensief mee bezig geweest.
Iedere pup heeft zijn eigen bijzonderheidje, de eerste drie weken ben ik blij maar vanaf het moment dat ze me aan kijken sluit ik ze voor de rest van hun leven in mijn hart.

nelleke schreef:Ben al een tijdje nauwelijks op het forum...ik dacht is even bijlezen...lees ik dit...

De tranen stromen over mijn wangen...vandaag is er weer een pupje opgehaald...en wat doet het verrekte zeer...

de anderen worden morgen, woensdag en volgende week donderdag opgehaald.

Tuurlijk weten we dat we fijne mensen hebben uitgezocht, weten we dat het voor de puppen een goede leeftijd is om individueel opgevoed te gaan worden, zijn we stapelblij als we lezen dat de autorit is goed gegaan en we zelfs al foto's en een filmpje in onze mailbox vinden, maar toch...het is even of je hart breekt

Al die weken lang ben je er zo ongelooflijk intensief mee bezig geweest.
Iedere pup heeft zijn eigen bijzonderheidje, de eerste drie weken ben ik blij maar vanaf het moment dat ze me aan kijken sluit ik ze voor de rest van hun leven in mijn hart.

Ook hier moet ik van

Zo mooi om te lezen...
Geweldig hoe jullie je hart en ziel erin leggen om de pupjes een zo goed mogelijke basis te geven..dat is echt een pluimpje waard!!
En ook al heb je de toekomstige baasjes zelf geselecteerd..het lijkt me telkens weer een loodzwaar moment om afscheid te nemen...
Maar; afscheid nemen is ook telkens weer opnieuw beginnen en dan zul je ze op een gegeven moment toch echt moeten 'loslaten'..lijkt me heel moeilijk, maar aan de andere kant ook wel weer mooi om te horen en te zien hoe het verder gaat met die hummeltjes.
En in je hart blijven ze volgens mij toch altijd een beetje van jou..