Labradorforum

Helaas hoor ik ook tot de gene die een labje verloren hebben !

Nu precies 4 maanden geleden.
Zo onverwacht, op een moment dat je er helemaal niet bij stilstaat ! En dan niet eens bij het afscheid kunnen zijn, terwijl die kanjer bijna 14jaar bij je is geweest..
Ik heb het er nog altijd verschrikkelijk moeilijk mee.. OF de keus wel goed was wat we gemaakt hebben.

Met Charlie kon ik alles... Een vriend voor altijd.. Ik mis hem ontzettend!

Tuurlijk vangt Mexx de leegte op, maar mijn "lieve ouwe reus" kan niet vervangen worden... Mexx heeft toch wel het een en ander over genomen van Char in die 7 maanden dat ze samen geweest zijn, dat is wel erg leuk om te zien, maar ook weer erg pijnlijk..

Ik schrijf dit weer met tranen in mijn ogen, terugdenkend aan alle mooie herrineringen waar er helaas al 4 maanden geen meer bijkomen

Het is en blijft denk ik, altijd de vraag heb ik er goed aan gedaan om hem of haar te laten gaan.
14 jaar is een hele mooie leeftijd moet ik zeggen voor een labje, maar daarom wil je ze nog niet kwijt natuurlijk.
Het er niet bij kunnen zijn is ook wel heel pijnlijk.

Henny--Joy schreef:Het is en blijft denk ik, altijd de vraag heb ik er goed aan gedaan om hem of haar te laten gaan.
14 jaar is een hele mooie leeftijd moet ik zeggen voor een labje, maar daarom wil je ze nog niet kwijt natuurlijk.
Het er niet bij kunnen zijn is ook wel heel pijnlijk.

Ja ik denk dat iedereen zich dat afvraagt

13 jaar en 9 maanden was hij precies toen we hem moesten laten gaan, een hele mooie leeftijd.. Maar 3 dagen voor dat we hem moesten laten inslapen was hij nog een en al levenslust.. En het ongeloof als je dan het telefoontje krijgt dat het niet meer gaat, en je vriendje heel veel pijn heeft en dan zo'n beslissing moet nemen vanaf 800km afstand doet zo ontzettend veel verdriet !

Mexx wat weken achter elkaar naar Char zocht, die het allemaal niet begreep waar zn allergrootste vriend nu was !

Gelukkig hebben wij wel nog afscheid kunnen nemen van onze beer.

Ik heb dan nog het geluk dat we hem zolang bij ons mochten hebben, en heel stiekem houd je er ergens wel rekening mee dat het geen jaren meer gaat duren, maar de klap is toch heel hard als het zo ver is.

Het verdriet om een jonge hond te verliezen is denk ik nog moeilijker ! Want niemand die er rekening mee houd, dat je je maatje zo snel weer moet afgegeven !

Lijkt me echt vreselijk moeilijk, dat je niet bij Charlie kon zijn .Ik vind het wel onwijs goed dat je deze beslissing hebt kunnen nemen, zegt genoeg over je liefde voor Charlie.
Ik denk dat het voor je rouwproces wel heel goed is dat je toch nog afscheid van hem hebt kunnen nemen, je begrijpt wel wat ik bedoel.

En die ene vraag,....heb ik de goede beslissing genomen, daar worstel ik ook nog zo mee, en ik niet alleen als ik het zo lees.

Hoe gaat het nu met Mexx?

makkie schreef:Lijkt me echt vreselijk moeilijk, dat je niet bij Charlie kon zijn .Ik vind het wel onwijs goed dat je deze beslissing hebt kunnen nemen, zegt genoeg over je liefde voor Charlie.
Ik denk dat het voor je rouwproces wel heel goed is dat je toch nog afscheid van hem hebt kunnen nemen, je begrijpt wel wat ik bedoel.

En die ene vraag,....heb ik de goede beslissing genomen, daar worstel ik ook nog zo mee, en ik niet alleen als ik het zo lees.

Hoe gaat het nu met Mexx?

Het was onwijs moeilijk ! En het heeft ons heel goed gedaan om afscheid te kunnen nemen, want anders was er geen afscheid geweest..

Ik denk dat iedereen met die vraag worstelt, het is ook zo moeilijk om te moeten beslissen over het leven van zo'n goed maatje. Maar voor een jonge hond lijkt me de beslissing nog veel moeilijker !!!

Met Mexx gaat het goed, al merk je regelmatig aan hem dat ie een maatje om zich heen mist, eentje waar ie lekker tegen aan kan liggen, en lekker mee kan stoeien en trekken aan een speeltje.. Maar dat zit er nu nog niet in..