Labradorforum

Het is eenzaam in mijn kooi
Ik droom van de zon, van het gras

Ooit zag ik door een raam
hoe mooi het echte leven was.

Ik ken geen knuffel, geen aai,
Voor mij geen nieuw begin

Ik zou graag uw vriendje zijn
Een deel van het gezin

Enkelingen besloten
Voor hun ego en voor het geld

Dat na het produceren
Mijn dagen zijn geteld

Waarom moeten we dit doorstaan
Wij leven in het duister

Ons afzien is voor jullie
Niet meer dan licht gefluister

Wij huilen zacht en vragen
Wie er voor ons vechten zal

Voordat ik sterf wil ik slechts één ding-
Ooit eens spelen met de bal.

Hier word ik even stil van.....

ik heb er een brok van in mijn keel,zeker na aanleiding van een topic in de fotohoek

Hopelijk schudt je idd weer eens wat mensen wakker hiermee....

Gewoon erg, kan er niet meer op zeggen.

Triest, met Coco hebben we allemaal kunnen zien dat het echt zo is
Voor mij met mijn boomloze hondjes een harde, maar zeer duidelijke waarschuwing
Je moet het alleen willen begrijpen

Brr ja, ik heb ook kippevel gekregen! Knap gedichtje, hopelijk zet het sommige mensen aan het denken ...

Triest dat dit voor veel hondjes realiteit is. Hopelijk leren mensen hier iets van.

Moet hier echt om huilen, vooral als ik terug kijk naar de eerste foto's van Shelby

Een gedicht om stil van te worden

Na het lezen van het gedicht moest ik gelijk denken aan vrienden van ons. Zij hebben 2 jaar geleden afscheid moeten nemen van hun blonde lab Igor hij is 13 jaar geworden. Zij hebben bewust gekozen om een herplaatser te nemen. Dit is Macy geworden, een blonde lab van 4 jaar jong. Zij hebben haar gered uit een Belgisch asiel. Macy is jaren gebruikt als fokmachine, haar tepels hingen bijna op de grond, de striemen van de banden/touwen zaten om haar voorpootjes. Macy wist niet dat er handen waren om te aaien, van uitlaten had zij nog nooit gehoord, een bal had zij nog nooit gezien. Het was echt om te huilen, dit hebben onze vrienden dan ook vaak gedaan. Nu na ruim een jaar weet je niet wat je ziet. Liefde, heel veel aandacht en rust hebben deze kleine meid zo veel goed gedaan. Ze loopt nog steeds met haar neus vlak achter Nel met uitlaten en soms vergeet ze het even en loopt ze met de andere hond mee voor hun uit. Ze ziet er prachtig uit dankzij de goede verzorging en liefde, ze is vrolijk en heeft het erg naar haar zin met haar grote broer Max. Macy slikt al wel pittige pijnstillers voor haar artrose. Dit alles heeft zij te danken aan de 'betonnen' mand waar zij de eerste 4 jaar in geleefd heeft. : Broodfokkers MOETEN gestopt worden!!

* is stil*