... moederlab Rebel
Geplaatst: 05 feb 2009, 21:23
Bianca van Tika Trails geeft je een kijkje in het leven van moederlab Rebel.
En dan komt de dag dat ze uitvliegen
Ik kan het bijna niet geloven dat het dan alweer zover is, wat vliegt de tijd.
Het lijkt nog maar even geleden dat Rebel met de bevalling begon. Op donderdag morgen om een uur of negen. Ze liet niks merken van de aankomende geboorte en uit het niets begon ze dan ook ineens met hijgen en in haar mandje te graven. Een uur later was de eerste pup er al. Een reutje en wat was ze er blij mee, maar had geen tijd om er echt even van te genieten, want de volgende pup was al in aantocht.
Het was een bevalling uit de boekjes. Tussen de pups zat 30 minuten tot een uurtje verschil, echt super, dat gaat ook wel eens anders. Na de achtste pup werd Rebel rustig en ging heerlijk liggen slapen. Zo tevreden dat ze dan kunnen zijn, zo lekker knus bij de pups, die hun buikjes vol drinken. Ik kan daar niet genoeg van krijgen, zo mooi om te zien! Omdat ze zo tevreden was, dacht ik dat ze klaar was, maar twee uur later, werd er nog een meisje geboren en waren ze met negen pups helemaal compleet. Rebel is echt een goede moeder, zo voorzichtig en niet bij haar kroost weg te krijgen. De eerste week slaap ik altijd bij de werpkist, om alles goed in de gaten te houden. Dat geeft me gewoon een erg goed gevoel. Van slapen komt dan niet zoveel, want ik kan zo van de pups genieten en voor je het weet staar je al een uur naar die negen boefjes.
Rond de derde week verhuizen ze naar de eetkamer. De keuken zit daar ook aan vast en daar gebeurt dus van alles en word hun wereld een stukje groter.
Het zijn dan al echte hondjes, die hun oogjes open hebben, al lekker kunnen spelen en ook al zelf kunnen eten, maar af en toe nog even een toetje bij mama halen.
Een week later komen de puppytoeristen op bezoek en begint het feest echt!! Die komen vaak elke week even kijken, wat we erg leuk vinden, maar daardoor gaat de tijd veel en veel te snel en vliegen de laatste weken voorbij. Elke dag gaan de pups op tafel gaan we tanden, oren en pootjes bekijken, gewoon om te wennen dat dit later ook heel gewoon is. Als het weer het toelaat, dan lekker even met ze naar buiten om in het gras te spelen, mee en de auto enzovoort, het zijn echte handenbindertjes, maar wat is het heerlijk!! Als de chipper dan belt en ik maak een afspraak bij de dierenarts om de pups thuis te enten, dan word ik meestal al wat kribbig. Ik weet dan dat het niet meer zo lang duurt dat de pups naar hun nieuwe baas gaan en dat geeft me altijd een dubbel gevoel!! Op dat moment zijn ze gewoon allemaal van MIJ en hoe leuk de puptoeristen ook zijn, ze zijn van mij, maar weet dat ik ze los moet gaan laten.
Ook dit keer hebben we weer zulke leuke mensen ontmoet en heb er een goed gevoel bij, dat de pups bij hun terecht gaan komen, dat moet ook, want als dat gevoel er niet is, dan gaat er geen pup heen. Het gebeurt dus wel eens dat ik mensen teleurstel en geen pup aan ze wil verkopen. Gevoel is belangrijk, zeker als het om deze kleine boeven gaat. Acht weken lang doe je vreselijk je best om ze zo goed mogelijk groot te brengen en ze het beste mee te geven, dus is het belangrijk dat ze bij de meest zorgzame baasjes komen, die net als ik het beste met ze voor heeft.
En dan is het zover, de eerste pup vliegt uit.
Ik verdeel de afspraken altijd over een paar dagen, zodat ze niet allemaal op dezelfde dag worden opgehaald.
Voor de pupkoper is het op die dag een feest en dat hoort ook zo!! Ik houd er altijd rekening mee dat mensen een halfuur eerder op de stoep staan dan afgesproken, want dat is bijna altijd het geval. Ze hebben dan altijd leuke smoesjes, maar ik begrijp het heel goed dat het een bijzondere dag is en dat ze er zo naar toe geleefd hebben. Alle papieren worden ingevuld, een vrolijk puppy koffertje wordt ingepakt en dan is het zover.
Na al die jaren heb ik mijn eigen traditie en wijk daar nooit vanaf. Ik loop mee naar de auto, met de pup in mijn armen, ik fluister in zijn oor een paar wensen, dat hij een gezond en lang leven mag hebben en lief moet zijn voor de kinderen enz. Misschien maak ik het mijzelf dan ook niet gemakkelijk, maar ik wil elke pup een wens meegeven en ik heb dit, tot nu toe dan ook altijd gedaan. Ik zet de pup dan op schoot bij zijn nieuwe baas en neem afscheid met de vraag….” Laat even wat van je horen hoe het de eerste dag is gegaan”…….
Tegen die tijd staan de tranen al in mijn ogen en is het maar goed dat ze dan van de oprit afrijden.
Met een leeg gevoel loop ik weer naar binnen, waar nog acht lieve koppies me aan zitten te kijken en dat maakt me dan gelijk weer blij! Dit is mijn manier en ik stop ermee op de dag dat me het helemaal niks meer zou doen als de pups hier uitvliegen! Elke pup is een stukje uit mijn hart.
Zo is het goed en zo moet het zijn. En het lege nest syndroom waar ik dan tijdelijk last van heb, is snel weer over als mijn e-mail box vol zit met mooie foto’s en verhalen over de pups en hun nieuwe avontuur.
En dan komt de dag dat ze uitvliegen
Ik kan het bijna niet geloven dat het dan alweer zover is, wat vliegt de tijd.
Het lijkt nog maar even geleden dat Rebel met de bevalling begon. Op donderdag morgen om een uur of negen. Ze liet niks merken van de aankomende geboorte en uit het niets begon ze dan ook ineens met hijgen en in haar mandje te graven. Een uur later was de eerste pup er al. Een reutje en wat was ze er blij mee, maar had geen tijd om er echt even van te genieten, want de volgende pup was al in aantocht.
Het was een bevalling uit de boekjes. Tussen de pups zat 30 minuten tot een uurtje verschil, echt super, dat gaat ook wel eens anders. Na de achtste pup werd Rebel rustig en ging heerlijk liggen slapen. Zo tevreden dat ze dan kunnen zijn, zo lekker knus bij de pups, die hun buikjes vol drinken. Ik kan daar niet genoeg van krijgen, zo mooi om te zien! Omdat ze zo tevreden was, dacht ik dat ze klaar was, maar twee uur later, werd er nog een meisje geboren en waren ze met negen pups helemaal compleet. Rebel is echt een goede moeder, zo voorzichtig en niet bij haar kroost weg te krijgen. De eerste week slaap ik altijd bij de werpkist, om alles goed in de gaten te houden. Dat geeft me gewoon een erg goed gevoel. Van slapen komt dan niet zoveel, want ik kan zo van de pups genieten en voor je het weet staar je al een uur naar die negen boefjes.
Rond de derde week verhuizen ze naar de eetkamer. De keuken zit daar ook aan vast en daar gebeurt dus van alles en word hun wereld een stukje groter.
Het zijn dan al echte hondjes, die hun oogjes open hebben, al lekker kunnen spelen en ook al zelf kunnen eten, maar af en toe nog even een toetje bij mama halen.
Een week later komen de puppytoeristen op bezoek en begint het feest echt!! Die komen vaak elke week even kijken, wat we erg leuk vinden, maar daardoor gaat de tijd veel en veel te snel en vliegen de laatste weken voorbij. Elke dag gaan de pups op tafel gaan we tanden, oren en pootjes bekijken, gewoon om te wennen dat dit later ook heel gewoon is. Als het weer het toelaat, dan lekker even met ze naar buiten om in het gras te spelen, mee en de auto enzovoort, het zijn echte handenbindertjes, maar wat is het heerlijk!! Als de chipper dan belt en ik maak een afspraak bij de dierenarts om de pups thuis te enten, dan word ik meestal al wat kribbig. Ik weet dan dat het niet meer zo lang duurt dat de pups naar hun nieuwe baas gaan en dat geeft me altijd een dubbel gevoel!! Op dat moment zijn ze gewoon allemaal van MIJ en hoe leuk de puptoeristen ook zijn, ze zijn van mij, maar weet dat ik ze los moet gaan laten.
Ook dit keer hebben we weer zulke leuke mensen ontmoet en heb er een goed gevoel bij, dat de pups bij hun terecht gaan komen, dat moet ook, want als dat gevoel er niet is, dan gaat er geen pup heen. Het gebeurt dus wel eens dat ik mensen teleurstel en geen pup aan ze wil verkopen. Gevoel is belangrijk, zeker als het om deze kleine boeven gaat. Acht weken lang doe je vreselijk je best om ze zo goed mogelijk groot te brengen en ze het beste mee te geven, dus is het belangrijk dat ze bij de meest zorgzame baasjes komen, die net als ik het beste met ze voor heeft.
En dan is het zover, de eerste pup vliegt uit.
Ik verdeel de afspraken altijd over een paar dagen, zodat ze niet allemaal op dezelfde dag worden opgehaald.
Voor de pupkoper is het op die dag een feest en dat hoort ook zo!! Ik houd er altijd rekening mee dat mensen een halfuur eerder op de stoep staan dan afgesproken, want dat is bijna altijd het geval. Ze hebben dan altijd leuke smoesjes, maar ik begrijp het heel goed dat het een bijzondere dag is en dat ze er zo naar toe geleefd hebben. Alle papieren worden ingevuld, een vrolijk puppy koffertje wordt ingepakt en dan is het zover.
Na al die jaren heb ik mijn eigen traditie en wijk daar nooit vanaf. Ik loop mee naar de auto, met de pup in mijn armen, ik fluister in zijn oor een paar wensen, dat hij een gezond en lang leven mag hebben en lief moet zijn voor de kinderen enz. Misschien maak ik het mijzelf dan ook niet gemakkelijk, maar ik wil elke pup een wens meegeven en ik heb dit, tot nu toe dan ook altijd gedaan. Ik zet de pup dan op schoot bij zijn nieuwe baas en neem afscheid met de vraag….” Laat even wat van je horen hoe het de eerste dag is gegaan”…….
Tegen die tijd staan de tranen al in mijn ogen en is het maar goed dat ze dan van de oprit afrijden.
Met een leeg gevoel loop ik weer naar binnen, waar nog acht lieve koppies me aan zitten te kijken en dat maakt me dan gelijk weer blij! Dit is mijn manier en ik stop ermee op de dag dat me het helemaal niks meer zou doen als de pups hier uitvliegen! Elke pup is een stukje uit mijn hart.
Zo is het goed en zo moet het zijn. En het lege nest syndroom waar ik dan tijdelijk last van heb, is snel weer over als mijn e-mail box vol zit met mooie foto’s en verhalen over de pups en hun nieuwe avontuur.
Geweldig om te lezen. Wat lijkt het mij ook ontzettend moeilijk als de dag is aangebroken dat ze uitvliegen 
Ik heb het allemaal iets dichterbij mee mogen maken, en ik vind het helemaal geweldig hoe je met de pups en de pupkopers omgaat! Ze hebben echt de beste start gekregen die ze zich kunnen wensen, en we voelden ons altijd heel erg welkom bij jou!! Op de dag dat we Molly op gingen halen voelde ik me bijna schuldig dat ik haar mee nam, ik zag de tranen in je ogen! 
ook helemaal aan je hart gebakken natuurlijk. 
Moest bij het lezen echt een paar keer slikken.