Flipper
Geplaatst: 18 feb 2010, 03:01
28-10-1997
16-02-2010
'k Weet even niet zo goed hoe ik het neer moet zetten. Maar Flipper is er niet meer. Ruim twaalf jaar geleden voor het eerst binnen komen wandelen, op kleine korte pootjes, mollig buikje, ondeugend koppie. Een bevriend stel kwam de nieuwe aanwinst laten zien. "Niet op schoot nemen, dat wil je ook niet meer als 'ie straks zó groot is", werd ik gewaarschuwd.
Nadat ik een paar keer opgepast had, kwam Flipper in maart 1998 logeren omdat een van Flippers baasjes een ernstige ziekte bleek te hebben. Het andere baasje kon niet alleen voor Flipper zorgen, ivm drukke baan. Het zieke baasje kwam te overlijden en Flipper zou bij mij blijven tot we een nieuw huisje hadden gevonden.
Om een lang verhaal kort te maken: Flipper is nooit meer weggegaan en groeide uit tot een dijk van een hond. Lief, grappig, eigenwijs, ráár: gewoon een hond waar er geen tweede van is.
Bijna twaalf jaar lang waren we praktisch onafscheidelijk. Langzaam maar zeker werd Flipper ouder, stijver, de wandelingen duurden steeds wat minder lang. Soms stond 'ie even stil en keek wat verward om zich heen, om vervolgens weer gewoon verder te wandelen.
Na de kerst viel 'ie bij het uitstappen ineens een keer uit de bus. Vreemd. Afstapje gemist. Later begon ook het traplopen lastiger te worden (ik woon in een bovenhuis). Ook stond Flipper steeds vaker even afwezig voor zich uit te staren, leek dan vergeten te zijn waar 'ie mee bezig was. Toch speelde 'ie nog vaak even met Midas en wandelde dagelijks nog een à anderhalf uur mee. In steeds rustiger tempo, dat wel.
Vanaf eind januari ging de aftakeling steeds sneller. Flipper raakte geestelijk duidelijk de weg kwijt en werd lichamelijk zo stijf als een plank. Hopend dat het door het koude weer kwam, gingen we naar de dierenarts voor pijnstillers. Die hielpen tegen de stijfheid, maar niet tegen de verwarring die steeds erger werd. Ik verkaste met de honden naar mijn vriend, die gelijkvloers woont, nadat Flipper bijna van de trap was gevallen omdat 'ie halverwege simpelweg vooruit wilde lopen ipv naar beneden. Z'n loopje werd zwalkend en van de ene dag op de andere zag 'ie haast niets meer en liep tegen van alles aan.
We begonnen te oefenen met lopen op het gehoor (Flipper kende al commando's als 'links', 'rechts' en 'vooruit'), dat ging wonder boven wonder best goed. Ik overwoog hier een topic te openen met de titel: Mijn leven als blindegeleidemens.
Maar zover is het niet gekomen. Niet alleen werd Flipper steeds slaperiger en suffer, vrijdagavond liep 'ie opeens een poosje onrustig hijgend en piepend rond. Typisch Flipper: altijd op vrijdagavond iets krijgen, als de vertrouwde da er niet is.
Omdat ik het advies van de eerste ontmoeting ("Niet op schoot nemen!") al jaren in de wind had geslagen, kon ik 'm bij me op de bank nemen en na een half uurtje keerde de rust weer.
Zaterdagavond: weer dezelfde onrust, maar het duurde langer en kwam nog een paar keer terug.
Zondagavond: zelfde verhaal, alleen nu beduidend erger. Janken, piepen, hijgen, oren naar achteren, uitpuilende ogen: dit was geen onrust meer maar paniek. Van acht uur 's avonds tot een uur of twee 's nachts in de weer geweest om Flipper tot rust te brengen. Met wisselend succes.
Maandag: opnieuw naar de da, voor uitgebreider onderzoek. Ze constateerde dat het probleem vooral in Flippers koppie zat, daar was iets ernstig mis. Vermoedelijk een hersentumor. Om zeker te weten dat het dat was, en niet bijvoorbeeld hersenbloeding/beroerte/tia's oid zouden we een CT-scan kunnen laten maken maar dat wilde ik Flipper niet meer aandoen.
We kregen valium mee om een evt nieuwe paniekaanval te bestrijden. Die trad prompt 's avonds weer op. De eerste valiumpil werkte geweldig: Flipper viel na een half uur tevreden in slaap. Een uur later kwam de paniek verhevigd terug. Nog een pil erin. Geen effect. Uiteindelijk tot een uur of vijf 's ochtends in de weer geweest om Flipper te kalmeren. De da had gezegd dat 3 valiumpillen het maximum was, maar ten einde raad mikte ik tegen vijven toch maar nummer 4 erachteraan. Uitgeput vielen we samen op de bank in slaap, maar 's ochtends om een uur of acht, negen was het weer mis. Dit ging zo echt niet meer. Flipper had al dagen niet meer gegeten, leek echter nog genoeg reserves te hebben om nog best lang door te kunnen voor z'n lijf het opgaf - maar de paniekerige blik sprak boekdelen. We hebben 'm een 5e valiumpil gegeven en de da gebeld met het 'laatste verzoek'.
Heel vredig is Flipper aan huis gestorven, in mijn armen, gevloerd door alle valium niet of nauwelijks beseffend dat de da binnenkwam en prikjes gaf.
Het is misschien een raar opgeschreven verhaal, veel te uitgebreid ook. Maar ik heb het even nodig om het van me af te schrijven. M'n hoofd weet dat het genoeg was en ik heb oprecht vrede met hoe het is gegaan. Maar mijn hart kan er nog even niet aan wennen dat die kleine gek 's ochtends niet bij me op bed springt en dat ik die dikke en altijd verharende vacht niet meer kan knuffelen.
16-02-2010
'k Weet even niet zo goed hoe ik het neer moet zetten. Maar Flipper is er niet meer. Ruim twaalf jaar geleden voor het eerst binnen komen wandelen, op kleine korte pootjes, mollig buikje, ondeugend koppie. Een bevriend stel kwam de nieuwe aanwinst laten zien. "Niet op schoot nemen, dat wil je ook niet meer als 'ie straks zó groot is", werd ik gewaarschuwd.
Nadat ik een paar keer opgepast had, kwam Flipper in maart 1998 logeren omdat een van Flippers baasjes een ernstige ziekte bleek te hebben. Het andere baasje kon niet alleen voor Flipper zorgen, ivm drukke baan. Het zieke baasje kwam te overlijden en Flipper zou bij mij blijven tot we een nieuw huisje hadden gevonden.
Om een lang verhaal kort te maken: Flipper is nooit meer weggegaan en groeide uit tot een dijk van een hond. Lief, grappig, eigenwijs, ráár: gewoon een hond waar er geen tweede van is.
Bijna twaalf jaar lang waren we praktisch onafscheidelijk. Langzaam maar zeker werd Flipper ouder, stijver, de wandelingen duurden steeds wat minder lang. Soms stond 'ie even stil en keek wat verward om zich heen, om vervolgens weer gewoon verder te wandelen.
Na de kerst viel 'ie bij het uitstappen ineens een keer uit de bus. Vreemd. Afstapje gemist. Later begon ook het traplopen lastiger te worden (ik woon in een bovenhuis). Ook stond Flipper steeds vaker even afwezig voor zich uit te staren, leek dan vergeten te zijn waar 'ie mee bezig was. Toch speelde 'ie nog vaak even met Midas en wandelde dagelijks nog een à anderhalf uur mee. In steeds rustiger tempo, dat wel.
Vanaf eind januari ging de aftakeling steeds sneller. Flipper raakte geestelijk duidelijk de weg kwijt en werd lichamelijk zo stijf als een plank. Hopend dat het door het koude weer kwam, gingen we naar de dierenarts voor pijnstillers. Die hielpen tegen de stijfheid, maar niet tegen de verwarring die steeds erger werd. Ik verkaste met de honden naar mijn vriend, die gelijkvloers woont, nadat Flipper bijna van de trap was gevallen omdat 'ie halverwege simpelweg vooruit wilde lopen ipv naar beneden. Z'n loopje werd zwalkend en van de ene dag op de andere zag 'ie haast niets meer en liep tegen van alles aan.
We begonnen te oefenen met lopen op het gehoor (Flipper kende al commando's als 'links', 'rechts' en 'vooruit'), dat ging wonder boven wonder best goed. Ik overwoog hier een topic te openen met de titel: Mijn leven als blindegeleidemens.
Maar zover is het niet gekomen. Niet alleen werd Flipper steeds slaperiger en suffer, vrijdagavond liep 'ie opeens een poosje onrustig hijgend en piepend rond. Typisch Flipper: altijd op vrijdagavond iets krijgen, als de vertrouwde da er niet is.
Omdat ik het advies van de eerste ontmoeting ("Niet op schoot nemen!") al jaren in de wind had geslagen, kon ik 'm bij me op de bank nemen en na een half uurtje keerde de rust weer.Zaterdagavond: weer dezelfde onrust, maar het duurde langer en kwam nog een paar keer terug.
Zondagavond: zelfde verhaal, alleen nu beduidend erger. Janken, piepen, hijgen, oren naar achteren, uitpuilende ogen: dit was geen onrust meer maar paniek. Van acht uur 's avonds tot een uur of twee 's nachts in de weer geweest om Flipper tot rust te brengen. Met wisselend succes.
Maandag: opnieuw naar de da, voor uitgebreider onderzoek. Ze constateerde dat het probleem vooral in Flippers koppie zat, daar was iets ernstig mis. Vermoedelijk een hersentumor. Om zeker te weten dat het dat was, en niet bijvoorbeeld hersenbloeding/beroerte/tia's oid zouden we een CT-scan kunnen laten maken maar dat wilde ik Flipper niet meer aandoen.
We kregen valium mee om een evt nieuwe paniekaanval te bestrijden. Die trad prompt 's avonds weer op. De eerste valiumpil werkte geweldig: Flipper viel na een half uur tevreden in slaap. Een uur later kwam de paniek verhevigd terug. Nog een pil erin. Geen effect. Uiteindelijk tot een uur of vijf 's ochtends in de weer geweest om Flipper te kalmeren. De da had gezegd dat 3 valiumpillen het maximum was, maar ten einde raad mikte ik tegen vijven toch maar nummer 4 erachteraan. Uitgeput vielen we samen op de bank in slaap, maar 's ochtends om een uur of acht, negen was het weer mis. Dit ging zo echt niet meer. Flipper had al dagen niet meer gegeten, leek echter nog genoeg reserves te hebben om nog best lang door te kunnen voor z'n lijf het opgaf - maar de paniekerige blik sprak boekdelen. We hebben 'm een 5e valiumpil gegeven en de da gebeld met het 'laatste verzoek'.
Heel vredig is Flipper aan huis gestorven, in mijn armen, gevloerd door alle valium niet of nauwelijks beseffend dat de da binnenkwam en prikjes gaf.
Het is misschien een raar opgeschreven verhaal, veel te uitgebreid ook. Maar ik heb het even nodig om het van me af te schrijven. M'n hoofd weet dat het genoeg was en ik heb oprecht vrede met hoe het is gegaan. Maar mijn hart kan er nog even niet aan wennen dat die kleine gek 's ochtends niet bij me op bed springt en dat ik die dikke en altijd verharende vacht niet meer kan knuffelen.
