Labradorforum

Zoals de meeste wel weten hebben we 20 April onze Max moeten laten inslapen.
Voor ons was dat moeilijk en verdrietig, maar zeker ook voor Maggie.

Wij hadden het dekentje waarop Max nog gelegen heeft 1 nacht voordat we hem naar het crematorium brachten weer mee naar huis genomen.
Om Maggie eraan te laten snuffelen zodat ze zijn lijkengeur zou ruiken.

Ik heb de indruk dat ze dat snapte. Heel voorzichtig heeft ze die doek nagesnuffeld.

Ze is echt wel een hele tijd uit haar doen geweest. Ze was een stuk rustiger en wilde ook niet meer mee van huis.
We hebben haar wat meer aandacht gegeven en we nemen haar zoveel mogelijk mee als we weg gaan. Ook zijn we veel met haar gaan wandelen.

Als we mensen met andere honden tegen kwamen, wilde ze daar niets van weten. Ook dat gaat weer beter.

Wie heeft het ook meegemaakt dat een hond alleen achter bleef?
Hoe reageerde de andere hond? en hoe gingen jullie als baasje daarmee om?

Ik merkte het hier ook goed bij Lucky. Hij is minder levendig.

Elke keer na het eten wilt hij altijd naar de bijkeuken, want normaal staat daar het voerbakje van Buddy. Lucky wilde na het eten altijd nog even het voerbakje van Buddy leeg likken. Hij heeft nu nog af en toe dat hij na het eten na achter wilt. We laten hem gaan en dan kijkt hij om zich heen en komt weer terug.

Lucky had het in het begin wel moeilijk, maar gelukkig is het steeds beter gegaan met hem. Het is bij elk hond verschillend hoe ze met hun verdriet / gemis omgaan.

Ik heb lucky zo veel mogelijk afgeleidt wat goed heeft geholpen.

Ik denk niet dat je veel meer kan doen als wat je nu doet. Hoe maggi het verder gaat doen is nog afwachten. Sommige honden komen er bovenop maar er zijn ook honden die altijd verdriet blijven hebben en alleen weer opleven als er een nieuwe pup / hond erbij komt.

Hoop in ieder geval voor jullie en vooral voor Maggi dat het straks beter zal gaan.

Zelf heb ik dat niet meegemaakt,maar ik denk dat je niet meer kan doen dan dat je nu doet.
Ik hoop dat Maggie weer gauw de oude word.

Ik heb dat meegemaakt met Yentl. Toen haar maatje Quincy geheel onverwachts op jonge leeftijd overleed, merkte ik aan haar dat ze verdrietig was. Ze had een heel trieste blik en was niet vooruit te branden. Ik heb haar wel afscheid van Quincy laten nemen.
Quincy lag in haar mand en Yentl mocht aan haar ruiken. Eerst snapte ze er niks van en probeerde Quincy uit te dagen om te spelen. Ze sprong met 4 poten tegelijk de lucht in. Dat had ik nooit eerder bij haar gezien. Daarna snuffelde en draaide zich om.
Ik ben met Yentl op een speurcursus gegaan, dus zoveel mogelijk aandacht gegeven, maar het hielp niet echt. Ik was ( en ben) natuurlijk zelf ook helemaal van slag.
Toen besloot ik ( voor mijzelf achteraf eigenlijk te snel) om een nieuw maatje voor haar te nemen, en zo kwam Bieke in ons leven.
Nu heeft Yentl weer een geel lijfje om haar kop op te leggen. en ben ik ontzettend blij dat ik het gedaan heb.

Hoi Gitte! Gaat het wat beter met je?

Ik heb geen ervaring met jouw vraag maar ik kan me het zo goed voorstellen. Een mens heeft ook zoveel verdriet na het overlijden van een hond, wat moet er dan wel niet door het koppie van Maggie heengaan? Ze moet er ook mee leren omgaan. Geef haar maar een dikke knuffel van mij enne... ook één voor jou!

Liefs van Alice.

Hoi Gitte! Gaat het wat beter met je?

Met mij gaat het wel. Ik vindt veel troost in de gedachte dat Max een goed leven gehad heeft. En hij is 14,5 jaar mogen worden.
Wel ben ik ontzettend blij dat we Maggie nog hebben. Ze wordt zo ongeveer doodgeknuffeld door ons. ( vind ze trouwens helemaal niet erg, het is een echte knuffelkont )

een nieuw maatje voor haar te nemen

Dat willen we wel maar nu nog niet.
Met Maggie gaat het langzaam ook beter.
Ze krijgt veel aandacht en daar geniet ze ook wel van.

Ik denk dat als hier bij ons 1 van de dames wat overkomt hopelijk gebeurt dat nog lang niet de ander heel zal zijn

Hier een die dit ook heeft meegemaakt. Toen onze Geordi kwam te overlijden heeft Neelix er zeker een maand of 2 enorm veel last van gehad. Onze Geordi was alles voor Neelix, een soort vader, leider, begeleider, noem het op. Neelix was erbij toen onze Geordi naar de hemel ging maar weken/maanden heeft hij lopen zoeken naar Geordi. Steeds buiten kijkend en wachtend of ie echt niet kwam, bij mijn ouders direct naar de bank lopen waar hij altijd lag, niet willen eten, niet willen wandelen, enorm afvallen etcetc. Die was echt aan het rouwen, zo zielig...

Helaas heeft Neelix een jaar leter het weer mee moeten maken. Onze Koda moesten we laten gaan op 10 maand oud. Heel naar maar zo vreemd als het was Nixie heeft hier dus geen last van gehad...

Gekke om nu te zien is wel dat we nu onze Bonus hebben en hij er ook niet echt naar om kijkt. Zelf bescherming? Hij vind hem wel leuk,zoekt m op, wil graag samen spelen etc maar ik neem Bonus in bescherming want ik wil niet nog een hond verliezen maar wat er nu in Neelix omgaat ik weet het niet...

maar zielig is het wel