Het verhaal van Nino
Geplaatst: 22 jul 2010, 21:30
Bijna drie is hij alweer. Mijn bruine beer. Wie 5 jaar geleden gezegd zou hebben dat ik ooit een bruine reu zou hebben, die had ik voor gek verklaard. Ik had niks met reuen en al helemaal niets met bruine labradors. Eigenlijk was blond mijn kleur.
Wie kent het niet, het verhaal van Nino. Als opstandige jonge hond van 16 weken bij mij gekomen.
In plaats van plezier bracht hij zijn vorige baasjes alleen stress. Zo is hij bij mij gekomen. Eerst alleen om even een rustpauze in te lassen en misschien kon ik zien waar het fout is gegaan. Persoonlijke , verdrietige omstandigheden zorgden ervoor dat Nino niet, zoals gepland 2 weken, maar 7 weken bij mij woonde. En toen wilde hij niet meer weg.
Wat maakte het nou bij mij zo anders? Waarom lukte het bij mij wel , en bij zijn vorige baasjes niet?
Ik denk dat de grootste factor niet ik, maar Toosje is geweest. Nino was de kluts kwijt en op de een of andere manier zijn identiteit. Daar konden zijn vorige baasjes niets aan doen. De hond zat zo in elkaar. En juist omdat hij zo apart was, was er de klik ook niet. Oja, de baasjes hadden wel de klik. Hebben er alles aan geprobeerd om hem te houden en hebben hier ook heel veel voor over gehad. Ook financieel. Ze zijn echt niet over een nacht ijs gegaan. Maar Nino had de klik niet. Honden zijn soms net raadsels en soms weet je gewoon niet hoe dingen kunnen gebeuren.
Mijn geluk was, dat ik een hele stabiele teef in huis heb, precies hetgeen Nino op dat moment nodig had.
Mij had hij echt niet nodig op dat moment hoor. Maar een hond, die hem even weer terug op zijn eigen 4 pootjes bracht en hem leerde hoe hij hond moest zijn. Ik heb voornamelijk geobserveerd in die tijd, verder eigenlijk niets . Ik liet Toos het werk doen.
Het was niet altijd even makkelijk voor Nino, zo klein als hij was, heeft hij heel veel afstraffingen gehad. Maar dat had hij nodig, om later, als hij volwassen zou zijn te kunnen functioneren in de maatschappij.
Op de een of andere manier heeft Nino iets gemist in zijn nest socialisatie. Dat kan , omdat zijn broers en zussen misschien mentaal sterker waren. Of omdat zijn moeder gewoon zo'n zacht karakter had, dat ze niet ingegrepen heeft in bepaalde situaties. En als je daar als hond gevoelig voor bent , zoals Nino, die is supergevoelig, dan mis je iets heel essentieels in je leven.
Mede dankzij Toosje, heeft hij inhaal lessen gehad. Die waren voor hem niet altijd even prettig, maar wel heel erg leerzaam.
Langzaam zag je hem veranderen, en kon ik het van Toosje overnemen. Het was niet makkelijk, zelfs niet voor mij , en ik had toch al het een en ander aan hondenervaring op gedaan. Nino moest ik voornamelijk heel goed in de gaten houden en hem zelfs op afstand steun bieden. Er was een zekere vorm van onzekerheid in hem. Iemand die hem niet kende kon dat niet zien.
Want hij kwam eigenlijk heel stoer over. Maar , het touwtje was heel er dun. Hij moest weten dat wij ( hij en ik) geestelijk met elkaar in contact waren, altijd. Dan kon ik hem ook op afstand sturen voor goed gedrag. Het was moeilijk voor hem om dat te leren, maar het heeft gefunctioneerd. Door signalen af te geven op afstand, kon ik hem kracht geven om als een normale hond te reageren en zelfvertrouwen te krijgen. En ik moest in het begin echt flink op mijn hoede zijn, anders had hij zo een conflict kunnen hebben met andere honden . Maar , hij heeft het geleerd. Ook tijdens wandelingen dank zij Toosje.
Ondertussen hebben wij het allemaal achter ons gelaten. Nino is nu een hele zelfbewuste, aanhankelijke hond.
Vandaag tijdens een wandeling zag ik plotseling Toosje in hem. Hij lijkt al aardig op haar, wat gedrag aan gaat en daar ben ik erg blij om. Hij is vreselijk lief voor kinderen en er ook echt dol op. Hij weet zich prima te gedragen in penible situaties, hoewel hij heel af en toe nog wel steun vraagt bij mij om hem uit de situatie te halen.
Ik verbaas mij hoeveel hij van Nulay pikt, deze mag echt alles met hem doen.
Nino is geboren voor het werk dat hij gaat doen , en al gedaan heeft. En hij doet het niet alleen voor mij goed, hij doet het ook goed omdat hij er zelf plezier aan heeft. Hij weet ondertussen dat hij een kanjer is , en straalt dat nu ook echt uit.
Het is een blijde hond, maar ook een hele aanhankelijke hond. Hij ligt echt iedere avond bijna op mijn voeten.
Het heeft denk ik zo moeten zijn, dat ik in ene opgeschept zat met een "bruine reu" , een hond , die voor altijd bij mij blijft.
Die mijn hart heeft gestolen zoals daarvoor nog bijna geen andere hond .
Hij is echt mijn soulmate geworden. Ik kan van hem op aan, ik ben trots op hem wat hij tot nu toe heeft bereikt.
Ik hoop dat hij nog heel veel jaren bij mij is.
Wie kent het niet, het verhaal van Nino. Als opstandige jonge hond van 16 weken bij mij gekomen.
In plaats van plezier bracht hij zijn vorige baasjes alleen stress. Zo is hij bij mij gekomen. Eerst alleen om even een rustpauze in te lassen en misschien kon ik zien waar het fout is gegaan. Persoonlijke , verdrietige omstandigheden zorgden ervoor dat Nino niet, zoals gepland 2 weken, maar 7 weken bij mij woonde. En toen wilde hij niet meer weg.
Wat maakte het nou bij mij zo anders? Waarom lukte het bij mij wel , en bij zijn vorige baasjes niet?
Ik denk dat de grootste factor niet ik, maar Toosje is geweest. Nino was de kluts kwijt en op de een of andere manier zijn identiteit. Daar konden zijn vorige baasjes niets aan doen. De hond zat zo in elkaar. En juist omdat hij zo apart was, was er de klik ook niet. Oja, de baasjes hadden wel de klik. Hebben er alles aan geprobeerd om hem te houden en hebben hier ook heel veel voor over gehad. Ook financieel. Ze zijn echt niet over een nacht ijs gegaan. Maar Nino had de klik niet. Honden zijn soms net raadsels en soms weet je gewoon niet hoe dingen kunnen gebeuren.
Mijn geluk was, dat ik een hele stabiele teef in huis heb, precies hetgeen Nino op dat moment nodig had.
Mij had hij echt niet nodig op dat moment hoor. Maar een hond, die hem even weer terug op zijn eigen 4 pootjes bracht en hem leerde hoe hij hond moest zijn. Ik heb voornamelijk geobserveerd in die tijd, verder eigenlijk niets . Ik liet Toos het werk doen.
Het was niet altijd even makkelijk voor Nino, zo klein als hij was, heeft hij heel veel afstraffingen gehad. Maar dat had hij nodig, om later, als hij volwassen zou zijn te kunnen functioneren in de maatschappij.
Op de een of andere manier heeft Nino iets gemist in zijn nest socialisatie. Dat kan , omdat zijn broers en zussen misschien mentaal sterker waren. Of omdat zijn moeder gewoon zo'n zacht karakter had, dat ze niet ingegrepen heeft in bepaalde situaties. En als je daar als hond gevoelig voor bent , zoals Nino, die is supergevoelig, dan mis je iets heel essentieels in je leven.
Mede dankzij Toosje, heeft hij inhaal lessen gehad. Die waren voor hem niet altijd even prettig, maar wel heel erg leerzaam.
Langzaam zag je hem veranderen, en kon ik het van Toosje overnemen. Het was niet makkelijk, zelfs niet voor mij , en ik had toch al het een en ander aan hondenervaring op gedaan. Nino moest ik voornamelijk heel goed in de gaten houden en hem zelfs op afstand steun bieden. Er was een zekere vorm van onzekerheid in hem. Iemand die hem niet kende kon dat niet zien.
Want hij kwam eigenlijk heel stoer over. Maar , het touwtje was heel er dun. Hij moest weten dat wij ( hij en ik) geestelijk met elkaar in contact waren, altijd. Dan kon ik hem ook op afstand sturen voor goed gedrag. Het was moeilijk voor hem om dat te leren, maar het heeft gefunctioneerd. Door signalen af te geven op afstand, kon ik hem kracht geven om als een normale hond te reageren en zelfvertrouwen te krijgen. En ik moest in het begin echt flink op mijn hoede zijn, anders had hij zo een conflict kunnen hebben met andere honden . Maar , hij heeft het geleerd. Ook tijdens wandelingen dank zij Toosje.
Ondertussen hebben wij het allemaal achter ons gelaten. Nino is nu een hele zelfbewuste, aanhankelijke hond.
Vandaag tijdens een wandeling zag ik plotseling Toosje in hem. Hij lijkt al aardig op haar, wat gedrag aan gaat en daar ben ik erg blij om. Hij is vreselijk lief voor kinderen en er ook echt dol op. Hij weet zich prima te gedragen in penible situaties, hoewel hij heel af en toe nog wel steun vraagt bij mij om hem uit de situatie te halen.
Ik verbaas mij hoeveel hij van Nulay pikt, deze mag echt alles met hem doen.
Nino is geboren voor het werk dat hij gaat doen , en al gedaan heeft. En hij doet het niet alleen voor mij goed, hij doet het ook goed omdat hij er zelf plezier aan heeft. Hij weet ondertussen dat hij een kanjer is , en straalt dat nu ook echt uit.
Het is een blijde hond, maar ook een hele aanhankelijke hond. Hij ligt echt iedere avond bijna op mijn voeten.
Het heeft denk ik zo moeten zijn, dat ik in ene opgeschept zat met een "bruine reu" , een hond , die voor altijd bij mij blijft.
Die mijn hart heeft gestolen zoals daarvoor nog bijna geen andere hond .
Hij is echt mijn soulmate geworden. Ik kan van hem op aan, ik ben trots op hem wat hij tot nu toe heeft bereikt.
Ik hoop dat hij nog heel veel jaren bij mij is.
mooi beschreven weer dorette 
in de duinen, op een heuvel waar we een rustpauze hadden, met onze Max 