De eerste sneeuwvlokken dwarrelden in november naar beneden. We liepen in het bos en Milow liep lekker los. Ik zag hem kijken: ‘wat is dat nou?’ De eerste paar vlokken waren leuk en hij moest ze uiteraard allemaal vangen. Er kwamen steeds meer vlokken en Milow werd steeds driftiger: “wel potverdorie’ leek hij te denken. De witte vlokken maakten zijn vacht wit…en hij probeerde in alle macht zijn vacht schoon te houden…maar helaas de sneeuw won. Toen we ’s avonds weer naar buiten gingen lag er echt een laagje sneeuw. “Hey…da’s raar spul!”. Hij ging opeens op zijn tenen lopen, snuffelde wat aan dat rare witte spul en uiteraard zoals een labrador dat betaamt….hij moest een beetje sneeuw proeven. Een paar dagen later, begin december, lag er een heus sneeuw dek. Zodra Milow los was, racete hij op en neer door de sneeuw…..echt sprinten heen en weer met heuse sneeuw wolken achter hem aan. Wat genoot ik er toch van om mijn kleine man zo druk bezig te zien met de sneeuw! De sloten waren dicht gesneeuwd en dus onzichtbaar. Milow liep zo de sloot in en verdween helemaal in de sneeuw met alleen zijn koppie er nog boven uit. Vervolgens ging hij duiken als een dolfijn de hele sloot door en een pret dat hij had. Elke wandeling sprong hij in de vol gesneeuwde sloten….huppend als een dolfijn. Ook het gooien van sneeuwballen werd een favoriet spelletje.
Ijs…ja da’s helemaal gek natuurlijk. Bij ons lagen grote plassen met water op de akkers die bevroren. Eerst één pootje op het ijs, toen nog een pootje en toen hup….daar tippelde meneer over de ijsplassen. Dit water is maar een paar centimeter diep dus echt gevaarlijk is het niet, maar nadat hij dansend als bambi op het ijs glibberde, heb ik hem dat toch maar verboden. Zul je zien…al 10 maanden zo voorzichtig en door het ijs HD oplopen zeker….nee dat maar niet.
Het lastigste vond ik toch wel de ijsplaten! Gewoon op het asvalt…Milow ziet een poes en sprint erheen. Maar ik heb hem vast en glijd uit door zijn impulsieve actie. Al mopperdend (als een echte dramaqueen) stort ik ter aarde. Ineens is Milow die poes vergeten en komt hij enthousiast op mij afgerend…hevig kwispelend. Hij denkt dat ik wil spelen en uitdagend gaat hij voor me liggen met zijn kontje in de lucht. “Nee Milow….stomme hond” (meen ik natuurlijk niet) Ik ga zitten en word helemaal afgelebberd door mijn lieve, vervelende hondenvriend. Hij loopt even bij me weg en brengt me vervolgens een tak die ook op de weg ligt…eh ja…bedankt Milow.
Verder heb ik Milow regelmatig moeten herinneren aan het feit dat hij toch echt geen vogeltje is en de vetbolletjes dus niet voor hem zijn....helaas!
De winter zorgde voor een prachtige natuur, maar zodra ik er foto's van wilde maken en mijn handschoenen uitdeed....pakte milow mijn handschoenen en ging er van door. Haha...leuk Milow!
Hebben jullie ook leuke winterverhalen?
Daar gaat de handschoenen dief!
Nee Milow....jij bent geen vogel!
