Kijk, de ene keer is hij echt geweldig voortreffelijk, uitermate braaf en krijgen we dan ook bewonderende blikken en complimenten die vinden dat hij zó goed luistert!
Andere keren schaam ik me kapot, gaat King zijn eigen gang en eindigt het in straf aan de lijn, terwijl ik rood aangelopen de blikken van de mensen ontwijk.
Ik weet het gewoon niet. King kan echt súper zijn maar net zo hard een vreselijke banjer.
Zo speelt hij met twee overblije honden, roep ik hem, komt hij direct en volgt me naast de fiets, terwijl de andere woef hem voorbij rent en naar een nieuwe hond rent.
King volgt perfect, ik natuurlijk súper trots!
Net zo makkelijk rent hij van mij weg en krijg ik hem ook niet snel te pakken. ('Feest!')
Ach, toch moet ik zeggen dat de goede momenten zeker de boventoon vieren. Ik ben trots op hem hoe hij is en neem het buiten zichzelf raken van enthousiasme nog maar op de koop toe, wetende dat we ten minste nog iets hebben om aan te werken. Anders is het toch ook wel saai



