Eigenlijk hoef ik nooit op de honden te letten tijdens de boswandeling, ze lopen nooit ver weg en letten wel op mij. Vanmiddag liep ik ook een beetje in gedachten verzonken, de honden dartelden lekker om me heen. Ik signaleerde op een gegeven moment wel vanuit mijn ooghoek dat de kleintjes het bos in schoten, maar even later kwam Dazzle al weer terug. Dus ik ging er klakkeloos van uit dat Pip er wel achteraan kwam. Tot ik na een paar minuten doorstappen ineens bedacht dat Pip er nog steeds niet was. Eerst maar eens wachten en roepen... niks. Toen teruglopen, al roepend en fluitend.... niks. Op de plek waar ze het bos was ingeschoten weer wachten en roepen.... niks. Maar eens een ander paadje in, al roepend en fluitend... niks. Toen maar terug naar de auto, hopelijk was ze daarnaartoe gelopen... geen Pip. Toen met de auto een eind het bos in gereden, uitgestapt, weer lopen en roepen en fluiten... niks. Ondertussen geprobeerd mijn man te bellen... telefoon uitgeschakeld, zeker in bespreking. Toen kwamen er drie mountainbikers langs... jawel die hadden een blonde labrador gezien, op het lange pad helemaal rechts in het bos. Daar was ik haar ook kwijtgeraakt. Ik weer helemaal teruggelopen. Wachten, roepen, fluiten... geen Pip. En ik kreeg dorst, ik moest naar de wc, dan toch maar eerst met de drie andere honden naar huis. Thuis mijn man weer gebeld, die reed meteen naar het bos, en ik, na een sanitaire stop en een kop thee, ook maar weer richting bos. Het was inmiddels al bijna half 6 en al aardig donker.
Vanuit de auto had ik met mijn man gebeld dat ik een paar paden verder zou beginnen met zoeken dan ons ´gewone´ pad, waar hij was begonnen. Ik liep nog geen honderd meter, of mijn man belde dat hij haar had
Snel terug naar de auto en naar hen toe. Het duurde nog best een tijdje voor ik ze zag aankomen. Toen Pippi mij zag, was ze door het dolle heen, ze maakte letterlijk pirouetjes in de lucht, zo blij was ze. Mijn man had overigens mijn jachtfluitje steeds kunnen horen, dus dat moet Pip ook gehoord hebben. Maar hij kon zien, dat ze steeds ging zitten i.p.v. dat ze eropaf ging. Ze zat ook nog steeds bij het stuk bos waar ze in verdwenen was, ze was dus niet gaan dwalen.
Eind goed, al goed, ik had al de meest verschrikkelijke doemscenario´s in mijn hoofd, maar ze ligt nu gelukkig uitgevloerd thuis te slapen.
En ik ben ook helemaal gesloopt.
Hanneke
ooo dat was schrikken dan zeg 
Zosja 31-03-2003...........02-02-2016
Shanna 8-11-2008
Om grijs van te worden. 
