Labradorforum

Hallo allemaal.

Morgen 2 weken geleden hebben we helaas onze Stitch in moeten laten slapen,hij was pas 5 en half jaar.
Hij had of een hersentumor of hersenvliesontsteking en we hebben er voor gekozen om geen mri-scan te laten doen en hem uit zijn lijden te verlossen.
Het is in een maand heel snel achteruit gegaan,van een vrolijke enthousiaste hond was hij ineens 20 jaar ouder,wilde niet spelen,niet meer mee uit,lag alleen maar te slapen en botste zijn laatste dagen overal tegenop,hij was totaal de kluts kwijt.
Uiteindelijk bij de specialist in Utrecht terecht gekomen en die vertelde dus dat de prognose erg slecht was,ze kon meteen zien dat het iets in zijn hoofd was. Dezelfde avond hebben we hem in laten slapen.

Ik heb het er erg moeilijk mee,ik mis niet hoe hij op het laatst was want dat was onverdraagzaam om te zien,maar hoe hij eerst was. Ik had verwacht dat hij 12 jaar ofzo zou worden,ik mis ook heel erg een hond in huis zeg maar,het is zo leeg in huis. Gelukkig geeft onze dochter Bente van bijna 2 jaar veel troost en vrolijkheid anders was ik gek geworden denk ik.
Ik denk ook dat het niet heel lang duurt voor we weer een hondje nemen,want ik mis het zo erg! Maar dat vind ik dan ook weer egoistisch van mezelf,een soort van verraad tegenover Stitch,al zal ik hem nooit vergeten natuurlijk. Hij had gewoon nog jaren bij ons moeten zijn,het is gewoon niet eerlijk.

Zo ik ben even mijn verhaal kwijt,fijn hoor!

groetjes Esther

Moeilijk hè, om je maatje op zo'n manier kwijt te raken.
Van Quincy was het gisteren 4 jaar geleden, ik heb er nog steeds moeilte mee. Zeker de manier waarop. Ook een hersentumor, binnen een week tijd. Alleen heb ik niet voor de keus gestaan om te laten inslapen, maar ze is vanuit Utrecht op weg naar huis overleden in de auto.
Het is en blijft moeilijk. Ik weet dus precies hoe je je voelt en hoe moeilijk je het nu hebt.
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van Stitch.
Veel te jong en te onverwacht.

He wat akelig zo in de auto!
Ja je hebt er toch meer vrede mee als ze oud waren geweest,inderdaad de manier waarop kan ik ook nog moeilijk verkroppen hoor.
Voor hem is het nu beter omdat je niet wilt dat hij lijdt verder,maar het had gewoon niet gemogen op deze leeftijd en dat vind ik moeilijk.
En soms denk je dan van hebben we het wel goed gedaan,hadden we niet toch die scan moeten laten maken enzo,maar ja daar maak je jezelf ook gek mee.

Ja, dat heb ik ook. Had ik maar zus of had ik maar zo.
Quincy heeft wel een MRI scan gehad, maar daarvoor moest ik haar in Utrecht laten, omdat ze haar eerst wilden observeren. Terwijl ik als baas heel duidelijk zag, dat er iets in haar kopje niet goed zat.
En daar heb ik ook zo'n allemachtige spijt van. Haar laatste dagen in een kooi in Utrecht. Maar ja, je denkt dat je het goed doet en dat is op dat moment ook zo, omdat je het niet weet.
Ik denk, dat je het prima hebt gedaan, hoor. Lekker bij jullie thuis.
Dus je hoeft je echt niet schuldig te voelen.

Ja,dat was dan bij Stitch ook zo geweest. Donderdagochtend waren we dan in Utrecht en dan zou hij vrijdag de scan krijgen,moest ie ook daar blijven enzo,wij zagen ook dat het echt niet goed zat dus daarom besloten om het niet te doen.
Als we nou zeker wisten dat ie dan nog jaren zou leven dan was het een ander verhaal,maar ik had zelf ook al dagen geen goed gevoel erover. Ze zouden dan ook allerlei onderzoeken gaan doen en dat vond ik zielig dat wilde ik echt niet.
Ten tweede zou dat zo'n 1100 euro gaan kosten,dat maakt niet uit maar de prognose was slecht zei de specialist,dus dan heb je eigenlijk geen keus,meer uitstel dan zeg maar en een hoop pijnstillers misschien en weet ik allemaal nog meer en dat wilden we hem niet aandoen,dan zouden we het voor een paar maanden uitstellen ofzo. Hij plaste en poepte nu al binnen en kon bijna niet meer op zijn poten staan.
Hij was voor mijn gevoel al veel te lang aan het lijden en zo ongelukkig! Hopelijk is ie nu weer vrolijk en de enthousiaste labrador die alle kindjes altijd omver liep en me bijna over straat heen sleurde!
Want van die hond was echt niks meer over.

Veel sterkte ook voor het baasje van Quincy, Onze Chester ook 3 maart overleden, had zeer waarschijnlijk een agressieve vorm van aalvleesklierkanker, binnen drie weken was het over, dan heerst er alleen maar ongeloof.
Over het waarom....
Maar het gevoel zegt dat het zo goed is, alleen het gemis, het knuffelen, en zoveel meer dingen, dat zal altijd wel zo blijven.
Vergeten worden ze nooit, de liefde blijft...