Na een kwartiertje gelopen te hebben , Sofie was heerlijk achter Pasja aan het rennen, kom ik een vrouw uit mijn buurt tegen. Haar blonde labrador valt zonder enige reden Pasja aan, dat ging met veel geweld en lawaai die die hond maakte.
Het duurde gelukkig niet lang, maar Sofie was zoo geschrokken dat ze weg rende. Zag haar nog net de bocht om gaan. Ik rende achter haar aan, maar zag haar niet meer. Bij de auto aangekomen hoorden ik mensen roepen, hier is ze hoor!! Ze rende over een stuk grasstrook en ik riep haar maar ze bleef rennen. Ik hield haar niet bij!!! Af en toe draaide ze om maar zelfs voor mij en Pasja was ze bang. Alsof ze ons niet herkende.
Ik zag haar de dicht begroeide bossen induiken en ik was haar kwijt. Heb eerst een tijd geroepen en gezocht, mensen aangesproken maar na een half uur had ik haar nog steeds niet. Huilend belde ik mijn moeder die er gelijk met mijn vader aankwam. Het hele gebied (soort prikkelbos met veel konijneholen) hebben we met een hoop fam en bekenden, maar ook onbekenden! afgezocht. Er was zelfs een man die uren heeft mee gezocht en later met zijn vrouw en dochtertje kwam helpen zoeken. Ook nog een vrouw die terug kwam met haar zoon. Dat is toch geweldig?Ik kon alleen maar huilen, dacht haar kwijt te zijn. Dat ze het niet zou redden in de kou. Dat ze dood was. Het hele gebied liep ik constant af. En maar roepen. Na een tijd dacht ik haar overal te zien en te horen. Na uren zoeken in de kou brak de avond aan. Ik ging de hoop steeds meer verliezen maar gaf niet op. Mijn vriendin (baasje van de vader van Sofie) belde me op om te zeggen dat ze er meteen aankwam om te helpen zoeken! Ze hoorde het net en kwam met haar moeder en nog een vriendin. Ze hadden zaklampen bij. Het was inmiddels half 8 en donker. Ik was de hoop echt bijna verloren. Hoe kan je zon beestje nou vinden in het donker? De dames riepen aan 1 stuk door Sofie haar naam. Ik ook terwijl ik met mijn lamp op de kant van de bossen schijn. En in eens zie ik in mijn schijner Sofie haar kopje uit de struiken komen. Wat ik toen voelde is met geen pen te beschrijven! Ik ging door mijn hurken en lokte haar met een brokje. Ook Pasja kwam bij me liggen en zo kon ik haar pakken. Heb eerst een tijd zitten huilen, terwijl Sofie mn gezicht likte. De dames die me vasthielden huilde ook. Ik heb haar terug!!!! En ik laat haar nooooit meer los. Letterlijk en figuurlijk! Door mijn vriendin en haar moeder heb ik Sofie weer terug. Terwijl ik de moed liet zakken kwamen hun met frisse energie en zaklampen. Ben hun uiteraard eeuwig dankbaar. Geen woorden voor!! Zoveel mensen die kwamen helpen zoeken, hartverwarmend.
Sofie heeft er niks aan overgehouden gelukkig. Ze voelde niet koud en huppelde weer vrolijk rond in huis. Ze gaat uiteraard niet meer los, moet nu echt leren aan de lijn lopen.
Een dag die zoo slecht begon, eindigde nog mooier dan ik had kunnen dromen. Mede door alle liefde van de mensen om mij heen.
Dit is de grasstrook en rechts de plek waar ik haar kwijt raakte. Maar het is ook de plek waar ik haar uiteindelijk weer vond.
Trix (bij ons gekomen uit het asiel op 4-03-2011, geboortedatum onbekend maar geprikt op) 4-03-2006
Miep (Dior) 19-07-2010
Zosja 31-03-2003...........02-02-2016
Shanna 8-11-2008
Kyra (Of Faskally's Fauve) 31-12-2008