Enquete.

[Floortje Faun]

Eerst mijn excuses: dit hoort niet echt bij "Belevenissen", maar de andere rubrieken leken me nog minder passend.

Mijn enquete (vooral bedoeld om heerlijk te kunnen kletsen): heeft een menselijke waterliefhebber een natuurlijke voorkeur voor een hondse waterliefhebber? En zijn dat steeds de baasjes die het hun nooit weigeren kunnen een duik te nemen?

Een beetje meer uitleg.
Eén van mijn moeders lievelingsanekdotes:
Ik, zowat 4 jaar oud, me volkomen onbewust dat ik gadegeslagen word door een moeder die haar lach niet inhouden kan, zoals zo vaak voorzichtig heen en weer wadend in de grote plas die altijd voor onze deur ligt. Leuk.
En zo spannend. Want zal het water te diep zijn voor mijn laarsjes? Zal het me lukken om door elk centimetertje van de plas te waden zonder dat er water over de rand van mijn laarsjes gulpt? Voorzichtig heen en weer. Heel voorzichtig.
Helaas, elke centimeter uitgekamd en voetjes zijn nog steeds droog.
Dan maar een beetje sneller erdoor heen stappen...
En met elke druppel water extra die er binnenstroomt, wordt het kleine meisje steeds wat onvoorzichtiger. Met elke druppel water extra, wordt er enthousiaster door het water geplonsd.
Tot het water alle kanten uitspat.
En niet alleen mijn voeten steeds natter en natter worden.
Dan... een lumineus idee: waarom me niet gewoon midden in de plas laten vallen? Daar zit ik dan: op mijn kont in een grote plas water. Op een niet al te warme dag. Met mijn handen het water alle kanten uitspetterend en het uitgillend van de pret.

Ik draag geen laarsjes meer. Al lang niet meer.
En de (dure!) lederen wandelschoenen die hen vervangen hebben, zijn niet zo vergevingsgezind.

Wanneer iedereen rondom me heen klaagt dat het zo'n slecht weer is, ben ik stiekem blij. Want ondergelopen weides betekenen vaak ook ondergelopen paden. En dan heb ik een prachtig excuus om nog eens door het water te waden...
Maar dat komt niet zo vaak voor.

Wat vaker voorkomt, is dat we een strandwandeling maken. Waar ik het nooit weerstaan kan om mijn schoenen meteen uit te trekken en fijn de wandeling voort te zetten in het water.
En daarbij nog steeds de verleiding niet weerstaan kan om op die diepte in het water te gaan stappen waar het bij elke golf weer spannend is of mijn opgerolde broek droog blijven zal of niet.
Wat die broek dus niet doet. En die in het verloop van de wandeling steeds een beetje natter word.
En soms, heel soms, vind ik dat nog steeds een reden om dan maar helemaal nat te worden.

Het maakt mijn moeder nog steeds aan het lachen.
Vriendjes iets minder. Die hadden zich bij een romantische strandwandeling wel iets anders voorgesteld dan een lief wat steeds een paar meter van hen vandaan loopt omdat ze persé in dat water lopen moet. Bij afnemende vloed ligt het halve strand tussen het "romantische" koppel omdat het vriendje (flauw, hoor!) een omweg maken moet rond al die strandplassen.
Ik kan er niet aan weerstaan...

En dus..., dus begrijp ik het volkomen als mijn Labje in elke plas, elke beek en elke vijver moet. Dat de aantrekkingskracht gewoonweg te sterk is. Dat het water te leuk is.

Vandaar mijn vraag: zijn die mensen die het nooit over hun hart krijgen kunnen hun hond te verbieden zich naar hun hartelust uit te leven, ook ooit zo'n kind als ik geweest? En soms nog?
En die mensen die het wel over hun hart krijgen om de waterliefde van hun Labje toch een beetje aan banden te leggen, konden die als kind prima uit de plassen blijven?
En ook: word je als waterliefhebber automatisch aangetrokken door ons aller lievelingsras?

[lucievd]

Ik heb vanaf mijn 8e op hoog niveau gezwommen. Ik ben geen enorme fan van plassen en viezigheid, maar een duik in het water om lekker te zwemmen is echt heerlijk. Zwom vroeger tot aan m'n 16e zo'n 8uur per week. Dus ja, ik vind water heerlijk. En kan ook enorm genieten als Flits lekker gaat zwemmen. Hij vindt het heerlijk, vooral als hij het warm heeft. Dan kan ik me helemaal voorstellen hoe lekker het moet zijn voor hem om af te koelen en een nat pak te halen.
De waterliefde is alleen niet de reden dat ik voor een lab heb gekozen. Toen keek ik toch meer naar andere eigenschappen. Maar ik vind het totaal geen probleem dat ik meestal met een nat labje weer thuis kom van een wandeling.
Ik laat hem wel het liefst in schoon water zwemmen, stinksloten kan ik hem heel goed uit houden en zelf springt ie ook het liefst gewoon in een lekker grote plas water.
Maar met warm weerwil ik altijd graag dat hij wel ergens kan zwemmen omdat het vooral heerlijk is om dan een duik te nemen, als hij zich dan uitschudt naast me, vind ik dat wel even lekker ter verkoeling als ik zelf ook warm ben.
Flits mag van mij best door de plassen lopen, als ik laarzen aan heb vind ik dat zelf ook nog wel eens leuk.

Het zijn gewoon heerlijke honden die labjes

[esmoezie]

wat grappig dat je zo'n waterfanaat bent, dat sluit prima aan bij een labje ja

kan niet zeggen dat ik zo ook ben
bij warm weer ben ik ook graag in het water en loop ook ik met mijn voeten door het water aan zee

maar kan niet zeggen dat ik perse dol ben op regenplassen en dergelijke

Wel geniet ik met volle teugen als ik Keo zie genieten in het water, ongeacht het weer. Want naast eten is zwemmen toch echt zijn favoriete bezigheid.

Nee, ik denk dat ik andere dingen gemeen heb met de labrador, zoals de "will to please"

[Legend Hessel]

Ha, wat leuk geschreven en inderdaad wel herkenbaar!
Ik ben zelf ook een zwemmer, dus kan me zo goed voorstellen hoe lekker het is om een duik te nemen of lekker door de plassen te stampen!

[DayKy]

Ik hou ontzettend van zwemmen, jammer genoeg kan ik niet zo vaak gaan zwemmen als ik zou willen.
Maar:
Mijn labje MAG niet zwemmen van mij
Ik kan het niet hebben als het beestje opeens buiten boord springt omdat ie de kolder in zijn koppie heeft.

Als ik niet zou varen, zou ik hem met veel liefde en plezier in iedere plas laten zwemmen, maar helaas...

[Floortje Faun]

Bah... tekst verdwenen... maar even opnieuw.

@Lucievd:
Precies het soort verhaal waar ik op gehoopt had!
Wel grappig dat jij als echte zwemliefhebber een hondje getroffen hebt die daar hetzelfde over denkt.
Ik vind het gevoel van langs je huid glijdend water fijn, maar ben nooit te vinden geweest voor baantjes trekken. Mijn Caedlih deed dat al een stuk enthousiaster: die kon je zonder probleem en met veel plezier een heel aantal keren na elkaar haar speeltje uit het water laten halen.
Desondanks bleeft het duidelijk dat haar grootste enthousiasme gereserveerd bleef voor plassen en ondiepe beken.

Het grappige is dat ze dat, weliswaar een heel stuk sneller en een heel stuk minder voorzichtig, op dezelfde manier deed als ik: heen en weer.
In volle vaart dook ze erin, crosste er op al even volle vaart doorheen, gooide zich aan het eind ervan op volle snelheid om haar as, stormde er terug door, gevolgd door terug een snelle gooi om haar as op het einde, bekroond met nog eens op volle snelheid erdoor. Altijd 3x en altijd met een lachende baas ernaast.

Ik heb ook niet gekozen voor een Labje omwille van die watergekte. Ik heb zelfs helemaal niet gekozen voor een Labje.
Onze wegen kruisten zich toevallig en ik heb haar nooit meer losgelaten.
Ze had me al volledig voor zich gewonnen met haar knuffeligheid en haar aanhankelijkheid, en ik werd alleen maar meer en meer holdeldebottel toen ik haar watergekte ontdekte.

Hier mijn eigen watercapriolen neerschrijven, bedenkend dat we vast voor elkaar voorbestemd waren , brengt levendige herinneringen naar boven aan die eerste keren dat ik totaal verrast stond toe te kijken naar mijn hondje die voor het eerst een volle emmer water ontdekte en een beek. Totaal verrast en erna in een schaterlach schietend.

Door die levendige herinneringen lijkt het of ze een zalig moment lang terug bij me is. Of ik daar terug sta en ze zich voor mijn verheugde ogen volledig uitleeft.

@Esmoezie:
Blijkbaar moet jij toch ook meer een waterliefhebber zijn dan je zelf denkt, de meerderheid van de strandwandelaars die ik tegenkom, houdt toch echt zijn voeten droog.
En wat heerlijk, hé, dat ze je zo opkikkeren kunnen door alleen maar volledig zichzelf te zijn?

@Legend Hessel:

@DayKy: jammer.
Maar ik zou er in jouw schoenen ook niet gerust op zijn. Je mag niet dromen dat je ze onbewust achterlaat omdat ze ongemerkt in het water geplonsd zijn of, erger nog, dat ze in de schroef terecht komen.

[royenmarjolein]

Wat leuk verteld
Ik ben zelf niet zo'n waterrat, een beetje te vergelijken met Juliette.
Ik vind het niet fijn als mijn voeten nat worden tijdens het wandelen in het bos, omdat de grond zo zompig is, maar het zou daarnaast ook geen reden zijn om een ander pad te kiezen. Daarnaast heb ik er geen problemen mee om twee uur lang lekker te gaan wandelen met Max als het regent. Het door vochtige modder lopen en in de regen lopen, is voor mij altijd niet normaal gedrag geweest. Regen? Bleh, ik wacht wel totdat het droog is Maar sinds Max mijn leven is komen verrijken, ben ik daar anders in geworden. Ik heb zelfs speciale hondenkleding voor het wandelen, omdat ik iedere keer uitzie alsof ik zelf door de modder hebben liggen rollen Max is echt een waterrat; hij kan geen water of modder weerstaan. Hij geniet er intens van en leeft zich helemaal uit. Ik leg geen beperkingen op, maar ik ben niet zo blij als hij in stilstaand water wil. Deze plekken zoek ik dan ook niet op tijdens onze wandelingen. Gelukkig hebben wij op 5 minuten loopafstand een mooi verlaten bos waar een beek/rivier doorstroomt. Dit water is ontzettend helder en schoon en stroom goed door. Een wandeling door dit gebied is voor Max het toppunt van de dag