Per definitie houdt een Labrador van water. Ja, toch?
Het was in elk geval één van de redenen waarom ik terug een Labrador wou. Noem me gek, maar ik heb niets liever dan een hond voor wie geen enkel plasje veilig is. Het levert je achteraf behoorlijk wat extra werk op, maar ach: de glimlach die het steevast op mijn gezicht tovert, is dat wel waard.
Terug een Labrador dus.
Alleen schijnt deze Labrador ergens niet van op de hoogte te zijn. Hij loopt namelijk met een wijde boog om elke plas heen. Geen natte voetjes voor dit heerschap.
En als het regent, kan hij niet snel genoeg terug binnen zijn.
Met wat training vanwege het wanhopige baasje, heeft hij zijn angst voor natte voeten verloren en wil, op haar vraag, best wel eens door ondiep water ploeteren.
Op haar vraag, anders niet.
Maar wat het manneke wel schitterend vindt, zijn groot uitgevallen vogelbadjes die op de grond staan. De eerste keer dacht ik nog dat het het begin van zijn watercarrière was, maar nee: een vogelbadje is al wat het heerschap belieft.
En het liefst haalt hij al het water er enthousiast uit, al gravend alsof het zand betrof.
Na mijn eerste labje voor wie geen plasje, beek of vijver veilig was, heb ik terug een labrador.
Eentje met een identiteitscrisis.
Maar: ik blijf hopen!






