De meeste labradors hebben toch weinig jachtinstinct? Ze vallen onder de jachthondengroep, maar het maakt toch verschil of het een jachthond is die enkel moet apporteren of eentje die het wild moet opjagen (en oh help, nog verscheuren...)
Mijn Caedlih was net zo'n zalig allemansvriendje als jullie labje, eentje die ooit een speelbuiging maakte naar een konijn.
Doby heeft duidelijk meer jachtinstinct (die jaagt graag op allerlei insekten, om ze daarna smakelijk te verorberen...).
Maar toch zie ik een groot verschil met niet-retrievers: hij heeft niet die intense concentratie en spanning als hij bv. vogels ziet. Hij kijkt er graag naar, maar op een ontspannen manier.
En als hij er, bij wijze van uitzondering, eens achteraan zit, heeft het veel meer weg van een spelletje "tikkertje", zonder noodlottige gevolgen.
Ook de poes hoeft geen angst te hebben: hij wil oh zo graag met haar spelen en maakt de ene enthousiaste speelbuiging na de ander. Hij krenkt haar nog geen haartje.
Een kip die bang op volle snelheid wegcrosst, ja, daar crosst hij achteraan. Kippen die niet weglopen, daar maakt hij een speelbuiging naar.
Hij vliegt op paarden en koeien af. Niet om ze op te jagen, maar om ze enthousiast te begroeten en besnuffelen.
En Doby is nog geen 5 maand. Aan dat achter wegcrossende kippen aanzitten en dat op koeien en paarden afstormen, wordt volop gewerkt. Ik heb er goede hoop op!
Als je én een labrador koopt én ze vanaf het begin af aan veel met andere diersoorten laat kennismaken (heb ik religieus gedaan), heb je veel kans dat je weer zo'n allemansvriendje in huis zult hebben.
. Maar die was er gelukkig niet bij.
Kim en geleidehond op pensioen Olly, een zwarte labrador retriever van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden te Tongeren.
Noah