Het verhaal van Nino
-
Nino&Toosje
- Speurneus
- Berichten: 3249
- Lid geworden op: 12 feb 2009, 19:05
- Locatie: Drenthe
-
Laboriginals
- Speurneus
- Berichten: 2735
- Lid geworden op: 31 jul 2010, 21:06
- Locatie: Oirschot
- Contacteer:
-
Nino&Toosje
- Speurneus
- Berichten: 3249
- Lid geworden op: 12 feb 2009, 19:05
- Locatie: Drenthe
-
Nino&Toosje
- Speurneus
- Berichten: 3249
- Lid geworden op: 12 feb 2009, 19:05
- Locatie: Drenthe
Dit is de oorspronkelijke tekst.
Het verhaal van Nino
08-09-2007 is hij geboren. In Friesland. Een klein bruin bolletje, ras labrador. Liefdevol grootgebracht door zijn moeder
en goed gesocialiseerd binnen het gezin waar hij is geboren.
Met 8 weken mocht hij naar zijn nieuwe baasjes. Een gezin dat zich al weken had verheugd op de komst van de jonge hond.
Op de stamboom stond de naam "Hunter" , maar meteen werd hij omgedoopt tot "Nino". En deze naam past bij hem, trouwens, om in hondentermen te blijven, Hunter "bekt" ook niet zo lekker als je de hond moet roepen. Ondertussen heeft hij zijn naam al wel 100 000 keer gehoord, maar helaas luistert hij er nog steeds niet naar.
Bij zijn nieuwe gezin ging het helaas al na korte tijd mis. Oorzaak? Dat is alleen maar gissen. Misschien was het hem te druk met opgroeiende kinderen, misschien waren ze wel te dol op hem en werd hij teveel geknuffeld en aangehaald.
In ieder geval was hij niet meer te hanteren toen hij ongeveer 16 weken oud was. Hij beet in alles en iedereen. Sprong op de bank en salontafel, piepte dag en nacht als er niemand in de buurt was , en uiteindelijk was het geen feest meer om hem in huis te hebben. Met pijn in hun hart, want ze hielden zielsveel van de bruine dondersteen, besloten ze hem te herplaatsen en de oproep daartoe las ik op een avond.
Aangezien ik ondertussen zelf al meer dan 30 jaar honden heb , in het verre verleden ook hondencursussen had gegeven, en ik met ze te doen had, besloot ik de hond tijdelijk in huis te nemen, het slechte gedrag af te leren om hem daarna weer terug te geven aan de familie. En zo kwam de kleine bruine boef bij mij en "Toosje" mijn toen 5-jarige labrador wonen. Toosje is een "one's in the life time" hond, een betere hond kun je jezelf niet wensen. Samen met haar zou ik Nino wel weer op het rechte pad kunnen brengen. En zo kreeg ik de eerste dagen prachtig hondengedrag te zien. Nino was erg opdringerig, kwam telkens weer met een speeltje aanzetten en wilde Toosje tot spelen activeren. Zij negeerde hem volkomen en als hij te veel aandacht vroeg kreeg hij een correctie. Bruine donderstraal was hardleers, dat had ik al snel door. Dagenlang probeerde hij Toosje uit en telkens kreeg hij een uitbrander. Tot de dag dat hij zich niet meer opdrong. Toosje pakte nu zelf een speeltje uit de mand, ging op afstand staan en nodigde hem als het ware uit om met haar samen te spelen. Vanaf dat moment ging het geleidelijk aan beter met Nino. Hij werd rustiger en vooral , hij toonde respect naar de oudere hond en ook naar mij. Eigenlijk wilde ik hem na 2 weken weer terugplaatsen in zijn eigen gezin, maar helaas , door een sterfgeval aan hun kant, werden het uiteindelijk 5 weken. Hoewel de vreugde groot was dat hij weer "thuis" was, bleek na enkele dagen toch dat het binnen dat gezin weer niet lukte. En zo kwam hij terug bij mij. Maar nog steeds houden ze contact , hij heeft nog steeds een plekje in hun hart.
Ik heb thuis , ik noem het zo, een pupkalender. Daar staan dagelijkse bezigheden op die je met een jonge , 8 weken oude pup doet : met de bus, met de trein, naar het schoolplein, kennis laten maken met kinderen, met andere volwassenen, met mensen in uniform, andere honden, met drukte op de markt. Allemaal zaken die een hond gedurende zijn leven wel eens tegenkomt en het is belangrijk dat ze zo snel mogelijk met alles geconfronteerd worden. Al was Nino deze leeftijd al gepasseerd, toch heb ik met hem het hele programma doorlopen. Iedere dag een les , met af en toe een rustdag, want tenslotte moet het koppie ook alles kunnen verwerken. Ik leerde hem ook om niet uit zichzelf naar andere mensen toe te gaan zonder toestemming.
Want een jonge labrador van 16 weken is aandoenlijk, maar niet als ze, eenmaal volwassen, 30 kg wegen en net uit de prutsloot komen. Nino was een goede leerling en ik bezocht met hem in de loop van de jaren verschillende cursussen. Toch kon ik merken dat ik niet de band had die je met hond hoort te hebben. Hij is zo eigenwijs als hij bruin is. Hoeveel moeite ik ook deed , echt zo luisteren zoals ik dat zou willen, ik kreeg het bij hem niet voor elkaar. Natuurlijk kwam hij als ik hem riep, maar hij keek niet op 5 minuten. En als hij op het strand op 200 meter afstand een andere hond zag, trok hij een spurtje en rende hij er naar toe. Ik was in het verleden goed gehoorzame honden gewend en menigmaal stond ik mij te verbijten als hij weer eens zijn eigen plan trok. Ik heb inwendig wat lopen mopperen, tot ik mijn instelling ten opzichte van hem wijzigde: Ik moest Nino gewoon zo nemen als hij was, want ondanks alle energie die aan hem besteedde, ik kreeg hem niet daar waar ik hem wilde hebben. O ja, misschien was het met harde hand wel gelukt , maar dat stuitte mijzelf tegen de borst. Nino zijn karakter was geweldig. Hij had zijn lessen van Toos goed geleerd. Was zeer sociaal naar andere honden en verschrikkelijk lief voor mensen , met name voor kinderen. Ik kon alleen maar besluiten om Nino te nemen zoals hij was: een hond met zijn eigen gebruiksaanwijzing. In de loop van de jaren kreeg hij zelfs een bijnaam : de clown. Ik moet eerlijk toegeven, ik heb nog nooit een hond gehad die zo slecht luisterde af en toe, maar ik heb ook nog nooit zoveel gelachen om een hond. Nino bracht mij gedurende zijn leven ook vaak cadeautjes en die legde hij dan voorzichtig op mijn hand: vogelskeletjes, gevonden in de struiken. Op een dag bracht hij een nog levende grote huisspin , ik heb het beest huiverend in ontvangst genomen.
Ondertussen woont hij al een aantal jaren bij mij en geniet ik iedere dag van de clown. In de winter als hij al schuivend, plat op de buik of rug, benen gestrekt naar achteren, door de sneeuw glijdt. Of nu, op dit moment dat ik schrijf en hij naast mijn stoel ligt , de kop af en toe omhoog , en dan kijken we elkaar aan en weten we dat we dat het zo goed is.
En houden dat moet je wel van deze hond, met al zijn streken en ondeugd. Want hij heeft een bijzondere aanleg en daar heb ik iets mee gedaan. In het kader van het Sophia snuffelcollege heeft hij met mij verscheidene klassen bezocht en zo hebben wij kinderen geleerd hoe ze met honden om moeten gaan. Voor het zware examen hiervoor is hij met vlag en wimpel geslaagd. Nino is enkele jaren ingezet als therapie hond voor kinderen met een beperking en hij heeft deze taak heel serieus genomen.
Nu brengen wij nog af en toe een bezoekje aan bejaarde en/of dementerende mensen en ook hier gedraagt hij zich voortreffelijk.
Het is gewoon een hond met een missie, met een eigenwijs maar o zo lief karakter. En sinds ik hem zo bekijk maak ik mij ook niet meer zo druk als hij weer eens "bananen" in de oren heeft en pas komt als het hem uitkomt.
Hij heeft het leven van mij en van anderen verrijkt. En dat is tenslotte belangrijk in ieders leven, of je nu een mens bent of een hond. Je hoeft niet perfect te zijn om geliefd te zijn,
En als u buiten eens een bruine labrador tegenkomt die gemoedelijk aan de grassprietjes ruikt, die heerlijk door het zand op het strand ligt te rollen en u ziet op 200 meter iemand staan die roept tot ze een ons weegt ....... dan weet u dat het maar één hond kan zijn: NINO
Het verhaal van Nino
08-09-2007 is hij geboren. In Friesland. Een klein bruin bolletje, ras labrador. Liefdevol grootgebracht door zijn moeder
en goed gesocialiseerd binnen het gezin waar hij is geboren.
Met 8 weken mocht hij naar zijn nieuwe baasjes. Een gezin dat zich al weken had verheugd op de komst van de jonge hond.
Op de stamboom stond de naam "Hunter" , maar meteen werd hij omgedoopt tot "Nino". En deze naam past bij hem, trouwens, om in hondentermen te blijven, Hunter "bekt" ook niet zo lekker als je de hond moet roepen. Ondertussen heeft hij zijn naam al wel 100 000 keer gehoord, maar helaas luistert hij er nog steeds niet naar.
Bij zijn nieuwe gezin ging het helaas al na korte tijd mis. Oorzaak? Dat is alleen maar gissen. Misschien was het hem te druk met opgroeiende kinderen, misschien waren ze wel te dol op hem en werd hij teveel geknuffeld en aangehaald.
In ieder geval was hij niet meer te hanteren toen hij ongeveer 16 weken oud was. Hij beet in alles en iedereen. Sprong op de bank en salontafel, piepte dag en nacht als er niemand in de buurt was , en uiteindelijk was het geen feest meer om hem in huis te hebben. Met pijn in hun hart, want ze hielden zielsveel van de bruine dondersteen, besloten ze hem te herplaatsen en de oproep daartoe las ik op een avond.
Aangezien ik ondertussen zelf al meer dan 30 jaar honden heb , in het verre verleden ook hondencursussen had gegeven, en ik met ze te doen had, besloot ik de hond tijdelijk in huis te nemen, het slechte gedrag af te leren om hem daarna weer terug te geven aan de familie. En zo kwam de kleine bruine boef bij mij en "Toosje" mijn toen 5-jarige labrador wonen. Toosje is een "one's in the life time" hond, een betere hond kun je jezelf niet wensen. Samen met haar zou ik Nino wel weer op het rechte pad kunnen brengen. En zo kreeg ik de eerste dagen prachtig hondengedrag te zien. Nino was erg opdringerig, kwam telkens weer met een speeltje aanzetten en wilde Toosje tot spelen activeren. Zij negeerde hem volkomen en als hij te veel aandacht vroeg kreeg hij een correctie. Bruine donderstraal was hardleers, dat had ik al snel door. Dagenlang probeerde hij Toosje uit en telkens kreeg hij een uitbrander. Tot de dag dat hij zich niet meer opdrong. Toosje pakte nu zelf een speeltje uit de mand, ging op afstand staan en nodigde hem als het ware uit om met haar samen te spelen. Vanaf dat moment ging het geleidelijk aan beter met Nino. Hij werd rustiger en vooral , hij toonde respect naar de oudere hond en ook naar mij. Eigenlijk wilde ik hem na 2 weken weer terugplaatsen in zijn eigen gezin, maar helaas , door een sterfgeval aan hun kant, werden het uiteindelijk 5 weken. Hoewel de vreugde groot was dat hij weer "thuis" was, bleek na enkele dagen toch dat het binnen dat gezin weer niet lukte. En zo kwam hij terug bij mij. Maar nog steeds houden ze contact , hij heeft nog steeds een plekje in hun hart.
Ik heb thuis , ik noem het zo, een pupkalender. Daar staan dagelijkse bezigheden op die je met een jonge , 8 weken oude pup doet : met de bus, met de trein, naar het schoolplein, kennis laten maken met kinderen, met andere volwassenen, met mensen in uniform, andere honden, met drukte op de markt. Allemaal zaken die een hond gedurende zijn leven wel eens tegenkomt en het is belangrijk dat ze zo snel mogelijk met alles geconfronteerd worden. Al was Nino deze leeftijd al gepasseerd, toch heb ik met hem het hele programma doorlopen. Iedere dag een les , met af en toe een rustdag, want tenslotte moet het koppie ook alles kunnen verwerken. Ik leerde hem ook om niet uit zichzelf naar andere mensen toe te gaan zonder toestemming.
Want een jonge labrador van 16 weken is aandoenlijk, maar niet als ze, eenmaal volwassen, 30 kg wegen en net uit de prutsloot komen. Nino was een goede leerling en ik bezocht met hem in de loop van de jaren verschillende cursussen. Toch kon ik merken dat ik niet de band had die je met hond hoort te hebben. Hij is zo eigenwijs als hij bruin is. Hoeveel moeite ik ook deed , echt zo luisteren zoals ik dat zou willen, ik kreeg het bij hem niet voor elkaar. Natuurlijk kwam hij als ik hem riep, maar hij keek niet op 5 minuten. En als hij op het strand op 200 meter afstand een andere hond zag, trok hij een spurtje en rende hij er naar toe. Ik was in het verleden goed gehoorzame honden gewend en menigmaal stond ik mij te verbijten als hij weer eens zijn eigen plan trok. Ik heb inwendig wat lopen mopperen, tot ik mijn instelling ten opzichte van hem wijzigde: Ik moest Nino gewoon zo nemen als hij was, want ondanks alle energie die aan hem besteedde, ik kreeg hem niet daar waar ik hem wilde hebben. O ja, misschien was het met harde hand wel gelukt , maar dat stuitte mijzelf tegen de borst. Nino zijn karakter was geweldig. Hij had zijn lessen van Toos goed geleerd. Was zeer sociaal naar andere honden en verschrikkelijk lief voor mensen , met name voor kinderen. Ik kon alleen maar besluiten om Nino te nemen zoals hij was: een hond met zijn eigen gebruiksaanwijzing. In de loop van de jaren kreeg hij zelfs een bijnaam : de clown. Ik moet eerlijk toegeven, ik heb nog nooit een hond gehad die zo slecht luisterde af en toe, maar ik heb ook nog nooit zoveel gelachen om een hond. Nino bracht mij gedurende zijn leven ook vaak cadeautjes en die legde hij dan voorzichtig op mijn hand: vogelskeletjes, gevonden in de struiken. Op een dag bracht hij een nog levende grote huisspin , ik heb het beest huiverend in ontvangst genomen.
Ondertussen woont hij al een aantal jaren bij mij en geniet ik iedere dag van de clown. In de winter als hij al schuivend, plat op de buik of rug, benen gestrekt naar achteren, door de sneeuw glijdt. Of nu, op dit moment dat ik schrijf en hij naast mijn stoel ligt , de kop af en toe omhoog , en dan kijken we elkaar aan en weten we dat we dat het zo goed is.
En houden dat moet je wel van deze hond, met al zijn streken en ondeugd. Want hij heeft een bijzondere aanleg en daar heb ik iets mee gedaan. In het kader van het Sophia snuffelcollege heeft hij met mij verscheidene klassen bezocht en zo hebben wij kinderen geleerd hoe ze met honden om moeten gaan. Voor het zware examen hiervoor is hij met vlag en wimpel geslaagd. Nino is enkele jaren ingezet als therapie hond voor kinderen met een beperking en hij heeft deze taak heel serieus genomen.
Nu brengen wij nog af en toe een bezoekje aan bejaarde en/of dementerende mensen en ook hier gedraagt hij zich voortreffelijk.
Het is gewoon een hond met een missie, met een eigenwijs maar o zo lief karakter. En sinds ik hem zo bekijk maak ik mij ook niet meer zo druk als hij weer eens "bananen" in de oren heeft en pas komt als het hem uitkomt.
Hij heeft het leven van mij en van anderen verrijkt. En dat is tenslotte belangrijk in ieders leven, of je nu een mens bent of een hond. Je hoeft niet perfect te zijn om geliefd te zijn,
En als u buiten eens een bruine labrador tegenkomt die gemoedelijk aan de grassprietjes ruikt, die heerlijk door het zand op het strand ligt te rollen en u ziet op 200 meter iemand staan die roept tot ze een ons weegt ....... dan weet u dat het maar één hond kan zijn: NINO
-
HennyH
- Speurneus
- Berichten: 2167
- Lid geworden op: 08 jul 2004, 11:11
- Locatie: platteland van Groningen
-
rimanime
- Speurneus
- Berichten: 11652
- Lid geworden op: 07 feb 2004, 21:12
- Locatie: zo'n 600 km boven Parijs
Een verhaal vol liefde geschreven 
Dank je wel Monika voor deze prachtige banner......
Lola; Call me Rainbow v/h Hakkershof 28-8-2003-------R.I.P 20-07-2017
Action; Chelbo v/h Hakkershof 9-6-2002---- R.I.P 30-10-2012
Cooper; Rembrandt 18-6-2008Een dag niet gezwommen is een dag niet geleefd
( al denkt Cooper daar anders over)
-
Pixie
- Kleine hondenneus
- Berichten: 165
- Lid geworden op: 21 nov 2012, 15:35
- Locatie: Antwerpse Kempen
Mika (Reagis Star Trooper) 17-01-2013
-
esmoezie
- Speurneus
- Berichten: 5512
- Lid geworden op: 18 mei 2009, 13:35
- Locatie: ZO-Brabant