Ik had bijna een uur gewandeld met de bruintjes en was op de terugweg. Bij een poeltje stonden de honden nog even af te koelen en ik genoot van het vogelgefluit. Heerlijk toch zo'n hondenwandeling, dacht ik.....
Opeens, Spirit zet zijn neus aan de grond en gaat er vandoor. Nee, foei, hier, wat ik ook riep, hij ging en ik er dus maar achter aan.
Pfff, warm en hijgend kom ik de bocht om en hij is al enkele honderden meters van me vandaan en rent richting weg.
Oh, nee, dat moet hij niet doen en ik gilde het uit

en rennen dat ik deed. Maar niet luisteren. Gelukkig komt er net een mevrouw aan, ook met een hond, en ze houdt Spirit tegen en pakt hem bij zijn halsband. Helemaal buiten adem stamel ik mijn dank en lijn Spirit gauw aan. Die heeft een verwilderde blik van loopse teef in zijn ogen.
Ik heb de mevrouw nog een paar keer bedankt

want ze had ook nog eens een natte broek van Spirit!