Labradorforum

In het kort: ik ben herstellende van een zware burnout.
Het ging de goede kant op, maar ik bleef last houden van een zware vermoeidheid. Volgens de huisarts moest ik gaan sporten, maar dat is niets voor mij.

Dat was voor ons de doorslaggevende reden om Tarzan aan te schaffen. Met een hond moet je wel wandelen, of je wil of niet. En het heeft geholpen. Het gaat met mij een heel stuk beter sinds we Tarzan hebben. Niet alleen door het wandelen, maar ook doordat hij een lief, gezellig en ondeugend maatje is. Hij maakt me vrolijk. En door hem kan ik me veel beter ontspannen.

Ik vraag me af: wat was voor jullie de reden om voor een hond/labrador te kiezen?

Dat kan ik me heel goed voorstellen!!!fijn dat het beter gaat met je.me gezin en ik staan ingeschreven voor een bruine lab.3 jaar geleden is ons hondje overleden en even niet aan een andee begonnen.ten eerste de verwerking en tweede best druk met kleine kids hier naar toe daar naar toe.Maar nu gaan we er weer voor en maak ik tijd voor onze lieve lab.lekker veel erop uit met hem straks naar bos strand en volgend jaar in de vakantie naar texel.Ook nog eens erg teleurgesteld in veel mensen dys stort me liever op een lief huisdier dan de mens.Daar krijg je een iig veel liefde van.We moeten nog ff geduld hebben....wachten op zoiets leuks duurt een eeuwigheid haha

Onze 1e labrador hebben we gekocht omdat we allebei graag gezelschap in huis wilden hebben als een van ons moest werken. We zeggen altijd: met Indy hebben we geoefend met opvoeden, voordat onze kinderen kwamen.

Dizzy is gekomen omdat we na het overlijden van Indy heel erg een hond in ons gezin misten. Naast het missen is de gezelligheid/het vrolijke karakter en het feit dat onze kinderen verantwoordelijk leren te zijn voor een huisdier, de reden voor de komst van Dizzy.

Ik ben al mijn hele leven lang gek op dieren en een hond in huis leek me geweldig, maar mijn moeder wilde dat absoluut niet. Uiteindelijk hebben m'n vader, broer en ik haar over weten te halen (mijn broertje maakte het niet zo veel uit) en nu vindt ze het ook geweldig.

Ik ben opgegroeid met altijd een hond om me heen. Duurde even voordat ik er zelf de rust en tijd voor had. Maar op mijn 32e was ik wel klaar met logeerpartijen en continu feesten en had ik tijd om aan een eigen hond te besteden.
Ik vind ze het beste gezelschap wat er is. Hij houdt me actief en helpt me een beetje uit mijn dips, gewoon doordat het gezond is om naar buiten te gaan het jaar rond.

-Marianne schreef:Ik ben al mijn hele leven lang gek op dieren en een hond in huis leek me geweldig, maar mijn moeder wilde dat absoluut niet. Uiteindelijk hebben m'n vader, broer en ik haar over weten te halen (mijn broertje maakte het niet zo veel uit) en nu vindt ze het ook geweldig.

Ik ben nu wel heel erg benieuwd hoe je moeder het nu vind?Helemaal omgeslagen denk ik met zo'n lieverd?

Oja sorry ze vind het geweldig hahahaha had ik even niet gelezen...

Van huis uit altijd honden gehad. Toen ik alleen woonde miste ik gezelschap van een hond, maar zag in dat ik er geen of weinig tijd voor had. Mijn man gaf niets om honden, althans niet genoeg om er een te nemen. Ook naast onze fulltime banen vond ik het geen optie. Toen kwamen er kinderen en had ik alle tijd en aandacht nodig voor hun en zag in dat een hond nog steeds niet op zijn plek zou zijn. Eenmaal school gaande kinderen en ik werkte inmiddels parttime begon het te kriebelen. Gek genoeg hoefde ik mijn man niet eens te overtuigen en zo kwam al vrij snel Lola Het was mijn man die een 2e hond wel gezellig zou vinden en zo kwam Action in ons midden en nu inmiddels Cooper. Honden zijn niet meer uit ons leven weg te denken

Ik wilde ook altijd graag een hond toen ik kind was, maar mijn ouders wilden dat niet.
Al snel nadat we getrouwd waren hadden we een hond. Want mijn man wil het ook graag.

rimanime schreef:Van huis uit altijd honden gehad. Toen ik alleen woonde miste ik gezelschap van een hond, maar zag in dat ik er geen of weinig tijd voor had. Mijn man gaf niets om honden, althans niet genoeg om er een te nemen. Ook naast onze fulltime banen vond ik het geen optie. Toen kwamen er kinderen en had ik alle tijd en aandacht nodig voor hun en zag in dat een hond nog steeds niet op zijn plek zou zijn. Eenmaal school gaande kinderen en ik werkte inmiddels parttime begon het te kriebelen. Gek genoeg hoefde ik mijn man niet eens te overtuigen en zo kwam al vrij snel Lola Het was mijn man die een 2e hond wel gezellig zou vinden en zo kwam Action in ons midden en nu inmiddels Cooper. Honden zijn niet meer uit ons leven weg te denken

Wat een mooi verhaal,beetje ook zoals bij ons ook al is mijn man wel gek op honden maar de wens is nu nog des te groter en hij heeft er reuze zin in,ja mijn wens zal ook 3 labs zijn en natuurlijk 3 versch.kleuren,maar of hij dat toe laat hahahahahaha,en tja ook de ruimte.Hebben wel een parterrewoning maar niet al te grote tuin door aanbouw.Ik werk ook parttime en onze dochters zijn nu 9 en bijna 5 jaar

sannie77 schreef:Oja sorry ze vind het geweldig hahahaha had ik even niet gelezen...

Hihi ja, wie smelt er nu niet bij het zien van dat lieve koppie en die gekke streken...

Eens een hond, altijd een hond... Ik voelde me erg alleen zonder hond.

Sinds ik me kan herinneren ben ik gek op honden (op alle dieren eigenlijk) en vroeger hadden wij altijd een Belgische herder thuis die mijn hart gestolen had !
Helaas was dat ras volledig kapot gefokt, dus dat werd het niet

Toen manlief en ik gingen samenwonen wilde ik graag een hond, en hij had er niets mee en vond het ook niet reëel gezien wij beide fulltime werkte, en heb ik 2 katten in huis genomen (hij had nachtdienst en had samen met een vriendin 2 katten in huis gehaald en heb hem daar een soort van mee overdonderd )
In het begin had hij daar weinig mee, maar het werden echte maatjes

Toen de tijd daar was dat ik parttime kon gaan werken hebben we een labje gekocht, en na 3 jaar volgde nummer 2 en nu zijn we langzaam aan het kijken voor nummer 3

Sinds heel klein hadden we thuis een hond. Soms meerdere, ik kan mij zelfs nog een poos 3 honden herinneren, een labrador Bobo (Bo is dus ook vernoemd naar deze zwarte lieverd), Tarzan (kruising duitse herder/rotweiler) en Prins (duitse herder).
Mijn aller- allereerste eigen hondje kreeg ik van mijn opa, een vlinderhondje. Ik kan mij daar nog heel weinig van herinneren, alleen dat ik haar voor mijn ogen bij mijn ouderlijk huis heb zien verongelukken en daar heel verdrietig om was.
Later kwamen er ook andere honden in mijn leven omdat de eerst 3 genoemde op een gegeven moment ingeslapen moesten worden.
Iedere pup moest ik van alles leren, moest tussen aanhalingstekens want dat wilde ik zelf. Mijn vader moest mij hier wel eens in afremmen als kind want ik bleef doorgaan hiermee.
Op mijn circa 10e jaar heb ik onze herder naast de fiets leren lopen.
Ik bouwde mijn eigen behendigheidsparcoursjes en ging daar met ze oefenen, totaal ondoordacht natuurlijk maar wat had ik een lol met mijn hoogtesprongen voor onze lobbes.
Of ik trok met ze het bos in (wat een geluk dat wij het bos op 1 minuut afstand lopen hadden) en ging daar hele wandelingen met ze maken.
Kortom eigenlijk was ik altijd al wel met honden bezig

Toen we gingen samenwonen miste ik het, maar goed ik werkte hele dagen, manlief werkte hele dagen.
Geen tijd voor een hond.
Ook had mijn man niets met honden
Die tijd kwam toen ik bij de thuiszorg ging werken, ik zou stoppen met roken (mans voorwaarde om een hond in huis te willen) en toen kwam ook Bo in ons leven.
Inmiddels volop weer aan het roken
Afgelopen half jaar geen hond gehad, door Bo's overlijden gevolgd door een blessure van mijzelf na een vervelende val op het ijs.

Mijn man wilde nu zelf ook weer heel graag een labrador na Bo, doordat wij geen kinderen hebben/krijgen wilde hij er het liefst 2 in de toekomst.
Het liep anders doordat pepper in ons leven kwam en daardoor werd de toekomst het heden al maar wij zijn er dolgelukkig mee.
Zelfs Steef die traint nu mee met Indra, ik met Pepper.
Toen bo pup was een onmogelijk idee, zou Stefan nooit hebben gedaan

En ik kan volmondig zeggen dat ik het ontzettend heb gemist. Het trainen, het wandelen, het een hond in huis hebben, etc. alles wat ik ruim 1,5 jaar niet heb gekund (laatste jaar kon Bo dat niet meer of veel minder goed volhouden, laatste 1/2 jaar door mijn fortuinelijke val).

viewtopic.php?t=64836" onclick="window.open(this.href);return false;
(scheelt weer typen )

daarna zijn James en na zijn dood ,Hidde erbij gekomen.