Als pup had hij al enorm veel zelfvertrouwen,we zijn zelfs ooit gebeld door de trainer van puppiecursus of ik met Co samen met een mevrouw met een Saarloos pup die heel bang was wilde gaan wandelen.dat was erg leuk.
kwamen we andere reuen tegen ,dan ging Co echt niet aan de kant ,ook al heette die dan Rottweiler of Weimaraner of nog erger
we hebben ook menig vechtpartijtje meegemaakt.helemaal niks aan hoor.
Ik liep altijd met mn blik 100 meter vooruit:komt er wat aan,en zo ja wie?
Onze boerenfox Eppie had nog al de gewoonte om ruzie te maken met andere honden en dan vervolgens het Co op te laten knappen!
Op 7 jaar heb ik hem na lang nadenken toch laten castreren na het zoveelste voorval ,nu met een bejaard labradorteefje die net geopereerd was aan haar heupen: Co klapte er zo bovenop om haar aan te randen,dat was de bekende druppel..
geen spijt van gehad hoor, hij werd een prettige maat om mee te wandelen en hijzelf had ook meer rust.
Nu hebben we Kyra erbij en zie: Co word wel heel erg mild; hij laat gewoon over zich lopen!
Dat PIK je toch niet Co! riep ik vanmiddag;( na het eten kregen ze allebei een pensstaafje,en zij had hem natuurlijk al na 2 happen op, het vraatzuchtig monster, maar Co neemt het mee naar zn plek om dan rustig te kunnen kauwen) komt Kyra eraan en rukt zo zijn pensstaafje uit zn bek.
En dat tolereert hij dan. De sukkel.
Hij slaapt ook al jaren met een knuffel(Ernie uit sesamstraat) maar sinds een paar weken ligt Ernie verfrommeld achter Kyras kussen.
Van de week werd ik snachts wakker, ik hoorde Co steeds lopen in de gang: Kyra lag languit in zijn mand en hij gaat echt niet op haar kussen liggen,dus ik moest haar wegsturen :hup naar je eigen bed jij! Zielig hoor, hij plofte opgelucht in zn mand.
Wat een doetje is hij dan he
Zou het dan toch gewoon echte liefde zijn?



