Maar nu stond hij op, en bleef maar in rondjes draaien. Ik heb hem vastgepakt en zo even met hem op de grond gezeten, tot hij weer rustig werd.
Hij kon niet eens meer lopen ,dus ik heb hem een stukje gedragen, ondertussen al aan een telefoongesprekje gewerkt ,in gedachten ,met mijn broer ,Eppie,s eigenlijke baasje.

Ineens voel ik weer spierkracht, hij wil lopen ,en ik zet hem op de grond.
En opeens was Ep weer gewoon Ep! Nou moe.. hoe bestaat het!
Toch maar richting auto en naar huis, de schrik zit er hier goed in .
Dit was toch echt een Tia of hoe heet zo iets, een soort van hersenbloedinkje ofzo.
Thuisgekomen heeft hij een hele bak water naar binnen geslobberd en hij had ook reuze honger.
Ik heb het mijn broer nog maar niet gezegd, die schrikt dan maar en vraagt altijd meteen: het zal wel niet zo lang meer duren zeker ?
Maar voor Ep geen spuitje thuis ,op zn dekentje
tja, ...hoe zal ik het zal het zeggen: Ik zelf hoop echt dat Ep zo ,op de hei tijdens een wandeling gewoon ,al rennend, dood ter aarde zal storten.
Dat gun ik hem.