nooit meer uit mijn hart

[Mousy]

Wat doet het me deugd om te lezen dat er echt meer mensen zijn die zoveel verdriet hebben na het overlijden van hun Labrador.Ik heb wel eens aan mezelf getwijfeld of het normaal was dat ik zo verdrietig was om Wammes .Want je stuit zo vaak op onbegrip van mensen die echt niet begrijpen dat je daar verdriet van hebt.Iemand zei ooit tegen me,dat hun waarschijnlijk nooit de liefde van een dier geproefd hebben.En dus veel gemist hebben in hun leven,en daar ben ik het helemaal mee eens.Na 10 maanden mis ik Wammes nog verschrikkelijk,want hij was alles voor me en ik had nooit vermoed dat je zoveel van een hond kunt houden.Gelukkig heb ik je zo vaak gezegd dat ik ontzettend veel van je hield.In gedachten blaas ik je nu zachtjes op je wangetjes,want dat vond je altijd zo lekker.Dag lieve schat van me Mousy

[Labje]

Je bent inderdaad echt niet de enige. Van mijn Quincy is het nu 3 jaar geleden en nog elke dag denk ik aan haar en soms biggelen de tranen over mijn wangen.
Toevallig vanmiddag toen ik in de auto zat.
Ze was ook zo echt m'n maatje en de manier waarop ze overleden is, staat nog steeds op m'n netvlies. Ik krijg het niet uit mijn hoofd.
Gelukkig wordt het een klein beetje minder, maar het verdriet kan soms zo maar weer even wat heviger worden.
Jij sterkte hoor met het verdriet om Wammes.

[Alice van Ginkel]

Hallo lieverd! Ik denk dat als er iemand is die je begrijpt dat ik het wel ben, hé? Ruim 1 jaar na het overlijden van Youri, mijn lieve oude mannetje ben ik nog steeds verdrietig. Soms loop ik in de tuin en kijk naar alle mooie bloesem maar dan mis ik hem weer zo erg!!! Ik sta met hem op en ga met hem naar bed, geen moment is hij uit mijn gedachten. Weet je, en soms word ik gewoon verdrietig bij het idee dat hij me ook zo moet missen. We horen gewoon bij elkaar te zijn, we waren onafscheidelijk. Ik sluit dan mijn ogen en soms voel ik hem weer. Ze zitten in ons hart en daar gaan zo nooit meer uit. Vergeet dat niet! Veel liefs van Alice.

[gitte]

Max is nu ruim 4 wken dood. En ik mis hem ook.
Soms als ik op de bank lig en ben in slaap gevallen dan droom ik dat hij langs me loopt en met zijn neus tegen de mijne aanduwt.
Dan wordt ik wakker en staat Maggie daar. Dat is dan wel gek.
Maar echt verdrietig ben ik niet meer. We hebben op een hele fijne manier afscheid kunnen en we voelden ons `goed` bij onze beslissing omdat Max echt op was.
Maar omdat ik niet echt verdrietig ben wil niet zeggen dat ik hem niet mis. Want dat doe ik wel. Iedere dag ga ik even naar zijn urn en krijgt hij een klopje en een groet, dan begin ik mijn dag.
Zijn halsband hangt ook nog steeds aan de kapstok en zijn matje ligt nog steeds in de woonkamer. ( Voor Maggie, zeggen we) Maar eigenlijk kunnen we er geen afscheid van nemen. Zo is hij er toch nog een beetje.
Wat het ook wel makkelijker maakt is dat we Maggie nog hebben.
Je valt niet helemaal in een gat.
Ik moet er niet aan denken dat nu wat met haar zou gebeuren.

Veel groetjes Gitte

[Mousy]

Knap van je dat je niet meer verdrietig bent,en ik begrijp wel dat je hem absoluut nog mist,ondanks dat het de juiste beslissing was.
We hebben ook een nieuwe Labje(nu 10 maanden)maar ondanks dat kan ik zo verlangen naar mijn lief oudje.Alles was zo vertrouwd met hem.
Ik ben er nog lang niet,ben mezelf ook nog kwijt.Ik ervaar het als heel heftig,zo je vriend te verliezen.Nogmaals ik vind het knap van je(dat bedoel ik niet rot hoor.Toch heel veel sterkte,groetjes:Mousy

[EricaM]

Ook ik denk nog dagelijks aan Max. Hij was het broertje van Wammes dus snap ik de band die je met hem had zeker. En zeker ook het verdriet. Missen doe ik Max ook nog iedere dag. Regelmatig kan ik een traantje wegpinken als ik naar z'n foto kijk, en even met hem "praat". Maar het leven gaat ook door. En Bram geeft mij nu ook heel veel liefde en energie. Het is een totaal andere hond maar de liefde is zeker even groot.

Hopelijk kun jij de liefde die je nu zo graag nog aan Wammes wilt geven ook overdragen op Floyd. Zodat ook hij kan opgroeien tot de fantastische lieve vriend die hij voor je wil zijn. Want ook Wammes zal willen dat je verder gaat waar je met hem bent gebleven.

Max blijft altijd onze eerste hond, en zal altijd in mijn hart doorleven. Maar gelukkig heb ik het een plaatstje kunnen geven om verder te gaan.

Jij natuurlijk nog veel sterkte maar zeker nog meer succes met het vinden van het plaatsje in je hart voor Wammes maar ook voor Floyd.

[Aileen]

Nooit aan jezelf twijfelen. Ik heb dat ook soms gedaan en doe het soms nog Er wordt niet meer veel over Buddy gepraat helaas Ik praat zelf nog iedere dag over Buddy. Dingen zoals dat zou Buddy ook gedaan hebben of dat deed Buddy vroeger altijd enz. Ik kan wel zeggen dat het nu beter gaat dan in het begin. Dat waren echt de zwaarste maanden die ik tot nu toe heb gehad. Iedere dag zit hij in mijn gedachten. Zo af en toe krijg ik huilbuien want dan mis ik hem zo erg en heb hem zo hard nodig. Nu ik dit typ moet ik mijn tranen inhouden. Ben nu weer zo gevoelig...

Ik heb geen spijt dat ik Buddy heb laten gaan. Het was gewoon zijn tijd, maar het doet nog steeds zo'n pijn dat hij niet meer onder ons is. Ik zie steeds zijn lieve, ondeugende kop voor mij! Ik voel nog steeds zijn snorhaartjes tegen mij wang aan. Ik hoor nog steeds zijn hese geblaf en hijgen (op een speelse manier).

Buddy was en is voor mij uniek. Hij was mijn eerste hond, maar ook meteen mijn nr 1 onder de dieren!!!! Geen enkele hond kan aan hem tippen!! Lucky is voor mij ook uniek en ik krijg het ook ontzettend moeilijk als zijn tijd komt, net als bij Buddy. Maar Buddy had gewoon iets speciaals wat ik nooit met een andere hond zal krijgen.

Vlak nadat Buddy was ingeslapen en de dierenarts net weg was greep ik mij vast aan Buddy en zei tegen hem dat ik altijd van hem bijf houden. Natuurlijk heb ik dit ook altijd gezegd toen hij nog leefde. Mijn moeder zei op dat moment tegen me dat Buddy het altijd heeft geweten dat ik van hem hou. Daar was geen twijfel mogelijk. Buddy wist het. Hij kreeg zo veel liefde en aandacht.

Nu moet ik weer tranen laten gaan


Buddy is al 10 maanden dood en sinds kort is er een plekje gekomen voor een andere lieverd. Binnenkort loopt hier weer een pup rond. Lucky zal mee helpen met de opvoeding


In ieder geval wij allemaal hoe het is en begrijpen elkaar. Dat is het fijne ervan.

[Aileen]

Oh ja, ik begrijp niet dat veel mensen praten alsof een dier een product is (over hun eigen honden ook nog).

Zo van; mijn hond is kapot/ gaat kapot

[gitte]

We praten iedere dag nog over Max en zijn streken.

We zijn een jaar bezig geweest met afscheid nemen van Max omdat zijn gezondheid steeds achteruit ging. Maar ondanks dat heeft Max het nog meer dan een jaar volgehouden.
Iedere keer als er iets was, was het afscheid nemen. En ik moest er niet aan denken dat wat met hem zou gebeuren. Toen zijn moment er was, was dat zo duidelijk dat het op was, zijn lijf.
Natuurlijk heb ik veel gehuild de eerste paar dagen, maar toen is er een soort van rust gekomen. Zo van het is goed zo.
Daarbij was Maggie uit haar doen, waardoor ik heel veel met haar bezig was.
Ja, ik mis hem. Maar verdriet heeft een plaats.
Hij heeft een goed en fijn leven gehad en hij is mogen sterven als een zeer oude hond.
Voor mij brengt die gedachte heel veel troost.

[Labje]

Ja, ik mis hem. Maar verdriet heeft een plaats.
Hij heeft een goed en fijn leven gehad en hij is mogen sterven als een zeer oude hond.
Voor mij brengt die gedachte heel veel troost.

O, wat zou ik dat ook graag gehad willen hebben.
Ik heb met het overlijden van Quincy geen vrede. De manier waarop komt als een film iedere keer weer terug. Het was binnen een week gebeurd, haar laatste dagen heeft ze in een hok in Utrecht gezeten voor onderzoeken en toen ik haar op mocht halen om haar nog een weekendje te vertroetelen, voordat ze na het weekend geopereerd zou worden aan een hersentumor, is ze in de auto overleden.
En ik wist het niet, ik was alleen, ze maakte wel vreselijke geluiden, maar na een tijdje ging ze gelukkig rustig liggen. En toen ik thuiskwam lag ze dood achterin de auto.
Ik heb geen afscheid kunnen nemen, ze was pas 6 jaar en ik was er totaal niet op voorbereid. Dat maakt het voor mij allemaal zo moeilijk om het te verwerken.
Iedereen in mijn omgeving denkt, dat het wel weer gaat met me, omdat ik er niet over praat, maar ze moesten eens weten, pfft.

Ik ben af en toe jaloers op degene, die afscheid hebben kunnen nemen en waarvan de hond een prachtig lang leven heeft gehad. Ik denk dat ik het verdriet dan ook wel een plekje had kunnen geven.

[gitte]

Ik ben af en toe jaloers op degene, die afscheid hebben kunnen nemen en waarvan de hond een prachtig lang leven heeft gehad. Ik denk dat ik het verdriet dan ook wel een plekje had kunnen geven

Jemig, wat een heftig verhaal.
Ik kan me voorstelllen dat je dat niet goed kan verwerken.
Je blijft je afvragen.

Ik ben heel dankbaar dat we op een hele fijne manier afscheid hebben kunnen nemen van Max.
Die laatste dag heb ik zo intens beleeft. En ik heb veel goede herrinneringen.
Ik hoop dat iedereen dat zo mag meemaken.

[EricaM]

Jeetje Labje, wat een afschuwelijk verhaal. Geen afscheid hebben kunnen nemen lijkt me inderdaad het ergste wat er kan gebeuren. Ik kan me dan ook voorstellen dat je daar nog lang niet overheen bent. Ongeacht wat anderen er van vinden, is dat helemaal niet erg. Alles heeft tijd nodig.

Mijn verhaal is eigenlijk hetzelfde als bij Gitte. Zelfs de naam komt overeen.

En ook Mousy heeft het afscheid kunnen meemaken en hopelijk zal zij net als Gitte en ikzelf het op een bepaald moment een plaatsje kunnen geven.

Sterkte...

[esther-sarah]

Ook ik heb er absoluut nog geen vrede mee dat Sarah er niet meer is. Ik weet dat ik de juiste beslissing heb genomen toen ik haar in liet slapen. Achteraf heb ik al die tijd al aangevoeld dat Sarah van me weg zou gaan. Het is dat de artsen me niet serieus genomen hebben. Ik voelde het al lang... Sarah was ziek.

Ze is veel te jong heengegaan, en heeft de laatste drie maanden zo onnoemelijk veel pijn gehad... Die pijn en het beeld van Sarah, gillend, hijgend en onrustig door de kamer aan het lopen, kan ik nog steeds niet van me af zetten. Ik ben nog steeds zó boos dat niemand me geholpen heeft toen.

Ik heb kort geleden een brief geschreven aan Sarah's artsen. Ik moet hem nog versturen, maar dat gaat zeker gebeuren. Niet dat ze er ook maar iets mee zouden doen, maar het is het aller, allerlaatste dat ik voor mijn knappe lieve schat kan doen.