Faith

Ongelezen berichtdoor **Debora** » 27/02/11 16:06

Het lijkt wel de dag van gisteren dat ik haar verloor. Mijn kleine meisje. In mijn leven heb ik honden verloren meestal gingen ze jong aan ziek zijn, tot Boris die overleed in 2006 op een leeftijd van 16 jr. aan ouderdom. En dacht, hoopte dat dit ook met mijn meisjes zo zou gaan.

Bij Boris zeiden mensen "Jij weet niet hoe het is om een jonge hond te verliezen", maar das niet waar Astra mocht maar 6 jr worden en Trippel was jonger. Niet allemaal bewust meegemaakt, Trippel dan. Maar Astra wel.
Nu weet ik dat er veel verschil zit in de manier van overlijden. Bij Astra, Trippel & Boris weet je ondanks het ziek zijn of ouderdom dat het een goede beslissing is geweest.

Bij Faith ligt dit anders, dit was geen beslissing. Kwam zo onverwachts zowel voor Faith als voor mij. Je gaat toch denken: Heb ik wat over het hoofd gezien? Is het mijn schuld dat ze er niet meer is? Wilde ik teveel? Ik was net geopereerd geweest en daardoor hebben ze 2 weken niet veel gedaan.
Was het te koud? Te nat? (was ze gewend)

Ik vind het heel moeilijk om met het overlijden van Faith om te gaan. Ik wilde nog zoveel met haar doen en opeens is ze er niet meer. :cry:

Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Het verschil voor mij is dat ik met het overlijden van Faith geen vrede kan hebben. :cry:

Begrijpen jullie mij een beetje? (De meeste weten toch nog wel dat ik geen goede schrijver ben en al helemaal niet hierom).

Ongelezen berichtdoor **Labje** » 27/02/11 16:11

Ik begrijp je zo ontzettend goed. Ik heb hetzelfde met Quincy. Met haar overlijden kan ik ook geen vrede hebben. Daarom heb ik nog steeds verdriet.
Maar je moet jezelf niks verwijten. Je bent een goed baasje voor haar geweest. Hier heb je echt helemaal niks aan kunnen doen. Haar overlijden komt echt niet van een paar weekjes niks doen en opeens weer wel.
Nogmaals veel sterkte en een flinke knuffel. :groteknuffel:

Ongelezen berichtdoor **miranda** » 27/02/11 16:28

Debora ik kan je alleen heel veel sterkte wensen met het verwerken van dit grote verdriet. :knuffel:

Ongelezen berichtdoor **doggie** » 27/02/11 16:45

Zo herkenbaar: Waarom heb ik niet gezien dat mijn hond iets mankeerde, heb ik tekort aandacht aan haar besteed? Heb ik te kort/ te veel gedaan? Allemaal vragen die je jezelf stelt, en waarop je diep in je hart het antwoord wel weet: NATUURLIJK heb je alles gedaan wat je kon, je weet zelf heel goed dat je alles voor haar over had.
Maar je wilt begrijpen waarom dit is gebeurd, zo voelde ik het ook met Sjakie. Waarom krijgt mijn jonge hond zo'n agressieve kanker?

Je moet het denk ik zien als deel van je verwerking. En dat kan best lang duren, zeker als de dood zo plotseling komt.

En zeker weten dat je het niet hebt afgeroepen over Faith omdat je al in je hoofd bezig was met een nieuwe pup. Als dat zou kunnen, zouden we in een rare wereld leven denk ik.

Weet je dat ik het een beetje vergelijk met toen ik voor de tweede keer zwanger was? Hoe kon ik nou denken dat ik ooit weer zoveel van een ander kind zou houden? Ik had al zo'n geweldige dochter, en daar was ik zó blij mee, hoe haalde ik het in mijn hoofd om nog een kind er bij te willen, want die kon dat gevoel natuurlijk nooit evenaren.
Maar het is wonderlijk, je hart is zomaar niet vol. Er is zoveel ruimte, ruimte om al je dierbaren een plekje te geven, gestorven of niet. En die plekjes veranderen, soms zijn ze wat groter, en soms moeten ze wat krimpen, geeft niks, dat is de natuur. Laat het gewoon gebeuren, dan zul je zien dat Faith niet vervangen wordt, maar dat er een lief klein mormeltje een plekje naast Faith gaat veroveren. Ik wil niet zeggen dat het makkelijk is, zoals je gelezen hebt heb ik het er ook moeilijk mee (gehad), maar het is de moeite waard. Een nieuwe pup helpt je ook je verdriet verwerken, zorgt weer dat je aan de wandel moet, weer moet trainen etc.
Heel veel sterkte nog gewenst, maar ook heel veel geluk en liefde met je nieuwe pup.

liefs Annemarie

ps Ik merk dat ik reageer op alle twee je berichten, ook over je nieuw pupje, maar dat loopt eigenlijk wel een beetje in elkaar over toch?

Ongelezen berichtdoor **Debora** » 28/02/11 14:01

@ Doggie: Ja loopt in elkaar over. Fijn dat je op beide hebt gereageerd.

Nog bedankt voor jullie reacties! Het blijft nog heel lang moeilijk denk ik. Als er een wedstrijd is geweest denk ik toch automatische "Wat had Faith gedaan?!?"of "Owww...daar had Faithje toch mooi twee 10en voor gehad."
Maar ook thuis, dan denk ik .... Ow ze was gelijk bij me komen liggen. Of ze had dat of dat gedaan...

Ongelezen berichtdoor **luckylabrador** » 28/05/11 11:09

doggie schreef:Zo herkenbaar: Waarom heb ik niet gezien dat mijn hond iets mankeerde, heb ik tekort aandacht aan haar besteed? Heb ik te kort/ te veel gedaan? Allemaal vragen die je jezelf stelt, en waarop je diep in je hart het antwoord wel weet: NATUURLIJK heb je alles gedaan wat je kon, je weet zelf heel goed dat je alles voor haar over had.
Maar je wilt begrijpen waarom dit is gebeurd, zo voelde ik het ook met Sjakie. Waarom krijgt mijn jonge hond zo'n agressieve kanker?

Je moet het denk ik zien als deel van je verwerking. En dat kan best lang duren, zeker als de dood zo plotseling komt.

En zeker weten dat je het niet hebt afgeroepen over Faith omdat je al in je hoofd bezig was met een nieuwe pup. Als dat zou kunnen, zouden we in een rare wereld leven denk ik.

Weet je dat ik het een beetje vergelijk met toen ik voor de tweede keer zwanger was? Hoe kon ik nou denken dat ik ooit weer zoveel van een ander kind zou houden? Ik had al zo'n geweldige dochter, en daar was ik zó blij mee, hoe haalde ik het in mijn hoofd om nog een kind er bij te willen, want die kon dat gevoel natuurlijk nooit evenaren.
Maar het is wonderlijk, je hart is zomaar niet vol. Er is zoveel ruimte, ruimte om al je dierbaren een plekje te geven, gestorven of niet. En die plekjes veranderen, soms zijn ze wat groter, en soms moeten ze wat krimpen, geeft niks, dat is de natuur. Laat het gewoon gebeuren, dan zul je zien dat Faith niet vervangen wordt, maar dat er een lief klein mormeltje een plekje naast Faith gaat veroveren. Ik wil niet zeggen dat het makkelijk is, zoals je gelezen hebt heb ik het er ook moeilijk mee (gehad), maar het is de moeite waard. Een nieuwe pup helpt je ook je verdriet verwerken, zorgt weer dat je aan de wandel moet, weer moet trainen etc.
Heel veel sterkte nog gewenst, maar ook heel veel geluk en liefde met je nieuwe pup.

liefs Annemarie

ps Ik merk dat ik reageer op alle twee je berichten, ook over je nieuw pupje, maar dat loopt eigenlijk wel een beetje in elkaar over toch?

sluit me hier helemaal bij aan wat een mooie verwoordingen Annemarie
Groetjes en pootjes van Bolton en Floyd

Ongelezen berichtdoor **Lupos** » 28/05/11 13:43

Je gevoel is heel herkenbaar Debora. Nicki verliet mijn leven in 2009 alweer, maar af en toe doet het nog steeds pijn. Met name toen ik de dierenarts tegenkwam die mij maar wat graag inpeperde dat is gestopt was met medicaties uitproberen. Hij vond dat je "alles" moest hebben geprobeerd voordat je voor euthanasie kiest. Voor mij zat de grens toen ik naar haar kopje keek. De foto's van de laatste dag... ik weet zeker dat de keuze goed was, maar toch steekt het je als een DA dat zegt. Heb ik niet voor Nicki gekozen? Was ze ingeruild voor Juna? Je gaat je toch schuldig voelen... maar ik weet diep in mijn hart dat de keuze de juiste was. Nicki was op lichamelijk en geestelijk een brok jong en dynamiek grietje van 6 jaar! Het is verschrikkelijk om te zien als een hond in het kopje zo graag wil, en het lichaam gewoon niet meer mee kan werken. Dan houdt het gewoon op. In jouw geval was het totaal onverwachts. Maar helaas, ook dat kan gebeuren. Ook mensen vallen ineens neer met een hartaanval. Niemand die er iets aan kan doen. En weet je? Het schuldgevoel en de pijn slijt, de herinnering aan een bijzondere vriend(in) blijft, voor altijd!

Ongelezen berichtdoor **luckylabrador** » 02/06/11 18:42

Lupos schreef: En weet je? Het schuldgevoel en de pijn slijt, de herinnering aan een bijzondere vriend(in) blijft, voor altijd!

Zo is het helemaal :wink: