Ach, wat doet het toch een pijn

Ook al is het nog zo'n goede beslissing om haar te laten gaan, de pijn wordt er niet minder om
Hoe doen anderen dat...nou...ik heb de eerste dagen alleen maar lopen huilen. Vaak niet eens hardop, maar de tranen bleven gewoon over mijn wangen stromen. ook al was ook ik er van overtuigd dat het zo goed was geweest en heb ik net als jij afscheid kunnen nemen.
Overigens heeft dat denk ik wel erg geholpen, het weten dat het zo goed was. Dat maakte de acceptatie voor mij makkelijker, maar de pijn niet minder hoor. Het is cliché, maar die pijn slijt echt en de mooie herinneringen gaan het uiteindelijk toch winnen.
Ik ben de eerste week gelijk met alle foto's aan de slag gegaan en heb een fotoboekje gemaakt met een soort chronologisch verslag van Ixor's leven bij ons. Zoveel foto's riepen een glimlach op en tegelijkertijd moest ik er ook erg bij huilen. Ik heb dat boekje een hele tijd in mijn tas bij me gedragen. Nu staat het in de kast en af en toe pak ik het er weer even bij. En in het trapgat hangt een mooie zwart-wit kopfoto op linnen. Zo kan ik hem elke ochtend ook even goedemorgen wensen voordat ik Bailiff en Saartje begroet.
Heel veel sterkte met het verlies van jouw Saar, Je zult je eigen manier vinden om er mee om te gaan en Sarah een definitief en warm plekje in je hart te geven.
