Dág knapperd, dág mijn alles, mijn liefste Sarah...

Ja, het geeft me toch een beetje rust. Best vreemd dat ik het vroeger bij andere mensen altijd een beetje raar vond als ze hun huisdier in de kast hadden staan. Maarja, zo zie je maar...je kunt nergens over oordelen als je het zelf niet hebt meegemaakt.

Is absoluut niet raar hoor. Ik was ook erg blij toen ze weer thuis was. En nu meer dan een jaar later staat ze er nog. Heb net de kaarsjes bij haar weer aangestoken!! Ze hoort er nog steeds bij!!

esther-sarah schreef:Ja, het geeft me toch een beetje rust. Best vreemd dat ik het vroeger bij andere mensen altijd een beetje raar vond als ze hun huisdier in de kast hadden staan. Maarja, zo zie je maar...je kunt nergens over oordelen als je het zelf niet hebt meegemaakt.

Ook dat is zeker waar!

Ongelezen bericht door **Laika2007** » 03 okt 2009, 16:14

Heel veel sterkte met het verlies van je allerliefste kanjer Sarah.

Ik kreeg vandaag weer bloemen thuisbezorgd, van een klant van mijn zusjes nagelstudio. 'Veel sterkte'. Ze had gehoord dat Sarah overleden is. Dat vind ik gewoon zó vreselijk lief! Iedereen weet wat Sarah voor mij betekent...nog steeds...dat zal nooit veranderen.

Vandaag is het pas twee weken geleden dat ik haar moest laten gaan. Het verdriet overvalt me op de gekste momenten, wanneer ik naar huis toe fiets en besef dat ze straks niet op me staat te wachten in de keuken. Of 's morgens als ik wakker word...iedere morgen, als ik denk "ow ja...ze is er niet meer...".

Ik hoor heel veel mensen zeggen: je neemt zeker snel weer een andere hond? Ik had daar moeite mee. Nee, ik wil geen andere hond. Ik wil Sarah...

Maar ik ben toch bang dat ik het niet heel erg lang volhou zonder hond om me heen. Niet als vervanging van Sarah, maar wel om ervoor te zorgen dat ik dóór kan gaan... Ik vind er helemaal niks aan zonder... Ik voel me zó alleen. Wat een vreselijk dubbel gevoel is dit.

Ongelezen bericht door **yari** » 09 okt 2009, 22:14

Ik kan het me heel goed voorstellen hoor Esther, dat je toch weer graag een hond om je heen wil hebben. En tuurlijk is dat nooit een vervanging voor Sarah, maar het is wel weer een lief wezentje waar je voor kunt zorgen, tegen kunt praten, lekker de hort mee op kunt, etc, etc. Sommige mensen hebben zoiets gewoon nodig om zich prettig en gelukkig te voelen.

Ik heb ook een hele sterke band met Yari, ze is ook echt m'n allessie en gaat, net als jouw Sarah dat deed, ook altijd met me mee overal naartoe.
Ik weet dat er ook ooit een dag gaat komen dat ik Yaartje zal moeten missen, moet er ècht niet aan denken, maar ik weet ook dat ik toch heel graag gewoon een lieve hond om me heen heb en dat ik waarschijnlijk ook niet heel lang zonder hond zal zitten dus. En no way dat een andere hond Yaartje zou kunnen vervangen. Iedere hond is uniek, maar dat hoef ik jou niet te vertellen.
Ik denk wel dat het je zal helpen bij het rouwproces. Zo kom je er toch weer eens lekker uit en heb je weer plezier met een lief maatje, dat is goed voor je denk ik.
Volg gewoon je gevoel meis, dat werkt nog altijd het beste en laat andere mensen maar lekker lullen. Het gaat om JOU en je verdriet om JOUW Sarahtje, daar kan geen ander over oordelen.

Ik denk aan je meis, dikke knuffel en troost je met de gedachte dat Sarah dankzij jou geen pijn meer heeft en nu ongetwijfeld lekker rond holt in de hondenhemel met allemaal andere hondenvriendjes (en met een hele mooie halsband om!

).

Ik kan me de leegte in mijn huis en in mijn hart nog goed voor de geest halen. En ik weet uit ervaring dat een andere hond geen vervanging kan zijn, maar een nieuwe liefde moet worden.

Sarah houdt haar plaats in je hart, maar als je je eenzaam voelt en behoefte hebt aan een nieuw maatje, dan moet je je hart volgen en doen wat je denkt dat goed is.

Ongelezen bericht door **Tilly** » 14 okt 2009, 21:57

Veel sterkte met het verlies.

Vandaag is het 9 weken geleden dat ik Sarah moest laten gaan. Van de week had ik voor het eerst een dag dat ik niet heb gehuild. Dat viel me gewoon op. Het is niet dat ik dagelijks brullend over straat loop, maar het verdriet overvalt me nog steeds.

Vandaag heb ik de topics over Sarah doorgelezen. Waar heb ik de kracht vandaan gehaald al die dingen te schrijven? Ongelovelijk... Nu ik het weer lees realiseer ik me weer even hoe heftig het was, en hoe snel het is gegaan.

Ik mis Sarah enorm, zelfs toen ik met de honden van Pip op schoot lag, of toen ik met de pups knuffelde. Saar was one of a kind. We leken enorm op elkaar. Volgens mijn moeder waren we voor elkaar gemaakt, Jut en Jul.

Ik heb Ollie hier om voor te zorgen, mijn troosthond, de schat. Saar en hij waren stapel op elkaar.

Afbeelding

Tja...ik mis haar gewoon...

Ongelezen bericht door **Miep** » 27 nov 2009, 14:41

Tis alleen maar goed hoor wat je nu voelt je bent aan het verwerken en dat gaat echt niet zonder tranen, het wordt milder met de tijd maar over gaat het nooit. Gelukkig heb je een troosthond bij je hoe lang duurt het nog voordat je puppekind komt.

Ongelezen bericht door **roef** » 27 nov 2009, 16:13

ashley · Ongelezen bericht door **ashley** » 01 dec 2009, 11:27

Heel veel sterkte....

Ik heb mijn labrador van 13 moeten laten inslapen op 08-08-2008 dus nu ruim een jaar geleden. Nog steeds als ik een blonde labrador tegenkom voel ik toch even een steek....Ze was en is nog steeds de liefste hond die ik ooit gehad heb. Het verdriet wordt hanteerbaar maar ik merk dat het nooit helemaal verdwijnt.....

lmolen · Ongelezen bericht door **lmolen** » 02 dec 2009, 11:22

Ik heb net het hele verhaal gelezen van Sarah.
Ik voel Je pijn, ik begrijp je verdriet en het gemis.
Wij hebben nu wel Rico en daar zijn we heel blij mee maar dat wil niet zeggen dat het verdriet om Quinto er niet meer is.
Nu ik Jou verhaal lees komt alles weer even heftig naar boven.
Ook Quinto staat hier in de urn op de kast met een kaarsje erbij en het was fijn toen wij de uirn thuis konden neerzetten.
Wij staan er vaak voor en praten ertegen of even een aai erover geven.
Het is verdomd moeilijk maar op een gegeven moment merk Je wel dat Je herinneringen op kunt halen terwijl er tranen over je wangen lopen terwijl je toch een glimlach op je gezicht hebt.
Ik wens Je heel veel sterkte met het verwerken van Je verdriet, en denk eraan, Sarah is bij Je.

Ongelezen bericht door **toscak** » 02 dec 2009, 14:26

esther-sarah schreef:Vandaag is het 9 weken geleden dat ik Sarah moest laten gaan. Van de week had ik voor het eerst een dag dat ik niet heb gehuild. Dat viel me gewoon op. Het is niet dat ik dagelijks brullend over straat loop, maar het verdriet overvalt me nog steeds.

Vandaag heb ik de topics over Sarah doorgelezen. Waar heb ik de kracht vandaan gehaald al die dingen te schrijven? Ongelovelijk... Nu ik het weer lees realiseer ik me weer even hoe heftig het was, en hoe snel het is gegaan.

Ik mis Sarah enorm, zelfs toen ik met de honden van Pip op schoot lag, of toen ik met de pups knuffelde. Saar was one of a kind. We leken enorm op elkaar. Volgens mijn moeder waren we voor elkaar gemaakt, Jut en Jul.

Ik heb Ollie hier om voor te zorgen, mijn troosthond, de schat. Saar en hij waren stapel op elkaar.

Tja...ik mis haar gewoon...

Wat een leuke foto van Sarah. Ook hier weer de geweldige kop

Sterkte!

Ongelezen bericht door **Miep** » 02 dec 2009, 18:18

Ik moest gisteravond ook weer ineens heel erg huilen omdat ik mijn ouwe vriendje zomaar ineens heel erg miste hij is een paar jaar niet meer hier

Labradorforum

Labradorforum

Dág knapperd, dág mijn alles, mijn liefste Sarah...