Afgelopen zondag hebben Roy, Max en ik een heerlijke lange wandeling gemaakt. Wij hadden de 'slingerbal' meegenomen zodat Max kon apporteren. Op een grote weide aangekomen, heeft Roy een aantal keer de bal ver weg gegooid waarna Max hem terug kan brengen. Plotseling maakt Roy een verkeerde beweging tijdens het gooien en beland de bal in een rij met verdorde struiken. Max rende erachter aan, maar liet al gauw merken dat hij niet de struiken inkon. Het bleken verdorde doornenstruiken te zijn
Roy en ik gingen zover als mogelijk de struiken in op de plek waar wij de bal hadden zien verdwijnen en Max bleef vrolijk om ons heen drentelen. Ik had al een paar keer het zoekcommando gegeven, maar Max zocht drie seconden (in de foute richting) en vond dan weer iets anders interessant, zoals lekker fris gras of een mooie stok 
....en eerlijk gezegd, gaf ik het ook geen echte kans ( ik had die bal zelf zien verdwijnen in de struiken waar Max niet inkon, dus hoe moest hij de bal dan kunnen vinden ?). Na 10 minuten zoeken, wilden en moesten wij er ons maar bij neerleggen dat de bal echt kwijt was. Toch wilde ik het nog een keer proberen en wederom gaf ik Max een zoekcommando en bleef ik hem motiveren. Tussendoor zocht ik verder in de struiken. Plotseling zag ik in mijn ooghoeken een bekende vorm: een bal met een touw eraan en een kwispelende Max die hem gevonden had. Wat bleek nu: de bal is in de struiken terecht gekomen, maar omdat deze zo dicht bij elkaar stonden en zo hard waren, is hij waarschijnlijk teruggestuitert op de weide. Ik was zo trots op Max dat hij hem gevonden had 
Grappig en bijzonder om te zien, vond ik het verschil tussen mens en hond. Waar wij halstarrig bleven zoeken op de plek waar hij verdwenen was en waarschijnlijk bijna 3 keer gestruikeld te zijn over die bal (want ik ben meerdere keren over die plek gelopen waar de bal lag tijdens het zoeken
), ging Max heel anders te werk. Ik was zo ontzettend trots op hem.
