Ze was erg zielig. Ze kroop op voor ons onbereikbare plekjes, verlegde zich constant en piepte en kreunde. De kwijl stroomde uit haar muil. Ik was al bang dat ze wat gegeten had die vast zat in haar maag of darmen. Haar buik was wel niet opgezwollen, dus op zich was dat goed. 's avonds moest ze poepen. Daar was ik blij om, want dat kon er tenminste uit. Er zat wel een takje in haar poep die ik meende te herkennen als dat van de gouden regen in onze tuin. Normaal blijven die bladeren en zaden heel lang aan de boom hangen, maar door de wind van de laatste dagen lagen er heel wat op de grond. Ik weet ook dat die giftig is (al wist ik niet dat die dodelijk giftig is) dus onmiddellijk opgezocht. Aangezien de symptomen volledig overeen kwamen en dat takje er wel erg op leek, is de kans dus heel groot dat ze er wat van heeft opgegeten. Het vele overgeven is haar redding geweest!
Vanmorgen is ze veel beter. Ze heeft niet meer overgegeven, kreunt niet meer, is weer meer op haar gemak. Ze is wel nog heel erg rustig. ze eet, maar nog erg traag. Toch maar nog eens gebeld naar de dierenarts. We moeten ze nog enkele dagen erg in de gaten houden met in het bijzonder, haar ademhaling.
En onze gouden regen... Die is inmiddels omgehakt, in stukjes gekapt en staat klaar voor het containerpark.
Het mag dan een bijzonder mooie boom geweest zijn... Ik neem niet het risico dat Lenka nog eens wat zaadjes binnenkrijgt. Een prachtige, maar dodelijke boom en een labjespup gaan niet samen...
We zijn erg dankbaar dat Lenka er nog is, want ik kan me wel door de kop schieten omdat we die boom niet eerder hebben weggedaan.






