Labradorforum

dat zul je altijd tegen komen,mensen die het niet begrijpen en ze kunnen zulke harde opmerkingen maken.
hou je idd vast aan de gene die je wel begrijpen,nogmaals heel veel sterkte meis

Voor zulke domme mensen moet je je oren maar gewoon sluiten hoor, die weten niet wat liefde is........................

En een liefde van jaren moet je immers wel erg missen. Vind je echt sterk hoor zoals je er al over kan vertellen. Want vermoedelijk voel je je gewoon zo: Hier kun je gelukkig kwijt hoe je je voelt, velen hebben het immers al meegemaakt. Sterkte hoor, de eerste tijd valt het niet mee.

Kun je nagaan hoe ze met mensen omgaan als ze de liefde voor een dier al niet begrijpen

Zegt meer over hun dan over jou Aileen.....gewoon je eigen weg volgen in dit rouwproces om je beste vriend. Jij moet het straks een plek kunnen geven met het gevoel dat het voor jou zo goed is.

Nogmaals heel veel sterkte!!!

Aileen heel veel sterkte..........

Rust zacht Buddy.

Dat mensen je niet begrijpen zegt meer over hun dan over jou. Vergeet dat nooit. De liefde tussen jou en Buddy was oneindig groot. Daar kan een ander niet bij, niet aan tippen, laat staan over oordelen!!

Ik heb de laatste tijd veel dokterskosten voor Sarah. Ik kreeg van de week ook een opmerking: "Voor dat geld had je drie pups kunnen kopen!" Sprakeloos ben ik dan...

Dus meid, wij weten wat we voelen voor onze soulmates. Dat is alles wat telt!!

Veel liefs,

Esther en Sarah

Zo herkenbaar en zo ontzettend dom sommige reactie's van mensen.....
Zij gaan hier dus heel anders mee om en dat mag, maar het zou fijn zijn als zo iemand ook eens de andere kant probeert te zien en jouw verdriet respecteert.
En iig kwetsende opmerkingen voor zich houd.

Probeer het maar te negeren Aileen, ik zou niet weten wat je er anders mee moet.
Hier op het forum heb je iig veel schouders om eens op uit te huilen meid, maak er gebruik van, meer begrip kun je nergens vinden denk ik.
Sterkte

Aileen, de rust komt wel weer terug. Ik geloof 5 jaar geleden moest de hond van mijn ouders naar de regenboogbrug. Ze was 13, een kruising Labrador/Coocker spaniel. Vanaf dat ze 8 was kreeg ze problemen met de alvleesklier en tot haar dood kreeg ze er medicijnen voor (Buscopan). Het is nog steeds als de dag van gisteren bij mijn ouders, vooral bij mijn moeder.
Nadat ze uitvallen kreeg aan de achterkant en ook het medicijn Eppo niet meer hielp was het tijd om afscheid van haar te nemen. Meestal werkte de Eppo gelijk maar nu... nu was ze op. Het afscheid was emotioneel. Samen met het gezin (ook de kinderen dus) hebben we afscheid genomen van haar en is ze gecremeerd. De as staat nu bij mijn ouders in een plantenbak, op het balkon.

Toen Akka kwam moest mijn moeder er niks van hebben. Tuurlijk deed dat pijn bij ons, maar ze kon het niet. Ook Gina bracht haar geen vreurgde meer. Ze hoorde alle verhalen wel aan maar dat was het......

Tot eigenlijk 4 maanden geleden. Nu heeft ze interesse, geeft de honden een aai of knuffel. Mijn vader was bleef wel dol op ze maar wij moesten mijn moeder gewoon tijd geven.

Zo is dat ook met jou. De ene is met 1 maand weer helemaal de oude en de andere doet er wat langer over.

Negeer de rare opmerkingen en geef het op jou manier een plaatsje.
Wel heel fijn dat al met een smile naar foto's en filmpjes van Buddy kan kijken. Sterkte meid.

Knuffels van ons

Lees het nu pas ( vakantie) heel veel sterkte, wat zul je hem missen na zoveel jaren

nogmaals bedankt!!

Het gaat nog hetzelfde met mij, alleen zijn er bijna geen tranen meer. Ik doe weer van alles. Van binnen denk ik elke seconde aan budje. Ik denk steeds van waar zal Budje nu zijn? Zou er iets zijn na de dood? of is dood = dood, dat hij helemaal geen weet meer heeft?

Ik kijk elke dag naar zijn foto's en filmpjes van de afgelopen jaren. Ik mis het wandelen naar het park (zwemmen in de vijvertjes), naar het veld. allemaal dingen wat buddy heel graag deed. Al deed hij dat al een tijdje niet meer ivm de te grote afstand.

Het is gewoon heel erg stil hier. Heb heel vaak nog steeds het gevoel dat budje er nog is. De gewoonten met budje zit nog heel erg in. Bijvoorbeeld bij het boterhammen maken krijgen Buddy en lucky altijd een sneetje brood. Zo pak ik brood en snij ze doormidden en dan bedenk ik me ahh shit dat gaat niet meer... Zo ook met meerdere dingen. Ik weet dat hij er niet meer is en toch doe je sommige dingen automatisch omdat je gewend bent.

Zo denk ik soms Budje uit de mand horen komen als ik ergens bezig ben en hij even nieuwsgierig komt kijken.

Als ik andere labradors zie en hun herkenbare dingen zie doen dan moet ik weer aan Budje denken op de manier van dat deed hij ook altijd

Oh Aileen, ik zag je banner net en mijn hart stond even stil..
Die lieve buddy aan de andere kant van de brug. Rust zacht kanjer..

Heel veel sterkte met het gemis van je trouwe maatje meid.

Ja, die lege plaats in huis, dat beschrijf je heel herkenbaar en ook dat je denkt dat je hem nog hoort. Je mist ook de gewoontes natuurlijk, je dagindeling is door zijn heengaan ingrijpend veranderd.

Maar het leven -van ons- gaat nog door. Ik geloof wel in leven na de dood, ook voor dieren. Al weet niemand in welke vorm dat zal zijn. Dus mijn lievelingen aan de andere kant van de regenboog brug -prachtig beeld toch?- die zijn daar voor mij ook echt. En ik ga ze daar ooit opzoeken. In welke vorm dan ook..............................

Dat geeft mij veel troost bij dit soort trieste dingen.

Zoals je het beschrijft is Buddy heel vredig ingeslapen. Dat is wel een fijne gedachte. Hij heeft een mooie leeftijd mogen bereiken. Iedereen hoopt dat zijn/haar labrador heeeel oud wordt, maar dan wel zonder pijn.
Je hebt wel een mooie foto geplaatst. Dat is wel een hele fijne herinnering aan Buddy en jou. Daarop kun je zien dat jullie 2 maatjes zijn en waren.

Heel veel sterkte met het verlies van Buddy. Denk vooral aan de mooie herinneringen die jullie samen hebben gehad.

Ingrid

Ik herken je verhaal helemaal. Ik heb het ook aan Alice gemaild. De eerste tijd nadat ik Amber in had laten slapen kon ik geen Labrador-oortjes voelen zonder dat de tranen over mijn wangen stroomden. Het is vreselijk, hartverscheurend. De pijn gaat nooit weg, maar de scherpe kantjes gaan er wel vanaf...

Je foto... Zó mooi...die zegt álles.

Lieve Aileen,

Ik lees nu net pas het droevige bericht dat Buddy er niet meer is.
Ik begrijp en voel je pijn.
Wees ervan overtuigd dat Buddy nog steeds bij je is, dat er meer is tussen hemel en aarde.
Wij kregen informatie over onze Quinto die wij 25-03-2009 hebben moet laten inslapen met informatie die deze persoon niet kon weten.
Dat was heel erg mooi en daarom weet ik dat Quinto nog steeds bij ons is en dat merken wij ook aan Rico, hoe stom dat het ook voor sommigen mag klinken.
Buddy is bij Jou, waar je ook gaat of staat.
Heel veel sterkte gewenst met het verwerken van dit enorme verdriet.

Ik lees het nu pas. Ik wil je veel sterkte toewensen en ook ik vind de foto´s prachtig van jou en Buddy. Wat een heerlijke knuffelbeer was het.