Labradorforum

Wat een leuk project!

Denk dat het wel heel goed is om ouders erbij te betrekken. Ik heb al meerdere malen meegemaakt dat ouders zeiden: pas op een hond, die bijt!
Tsja... dat werkt natuurlijk niet echt mee. Dan maak je een kind ook bang voor honden.
Ouders kunnen hier een heel belangrijke rol in vervullen.

Leuk onderwerp.

Vroeger als kind ben ik eens gebeten door een hondje die ook Cindy heete.Waarop mijn moeder antwoorde o dat is al net zo'n kattekop als jij.
Dat antwoord was toen niet leuk maar zorgde er wel voor dat er afleiding was.
Daardoor was ik toen ook niet bang geworden voor honden.

Een aantal jaar later liep ik met kinderpostzegels langs de deur bij boerderijen en daar gebeurte het.

Ik kwam het erf oplopen en belde netjes aan.
De hond van deze mensen stond wel bij mij in de buurt maar ik WAS niet bang.
Er deed niemand open en wilde weer weg gaan.
Helaas opdat moment kwam de hond in actie en ging met zijn tanden bloot voor me staan.
Elke beweging die ik maakte gromde hij harder en ik werd HEEL BANG.
Hoelang het duurde weet ik niet voor mijn gevoel wel een uur tot de boer kwam kijken wat er aan de hand was.
Ook zijn antwoord was hij doet niks hoor en ook thuis was het antwoord jho stel je niet aan die hond doet niks.

Hierna ben ik dus vreselijk bang voor honden geworden.

Toen kwam man lief met het verhaal heel graag een hond te willen
Na lang denken zei ik oke maar dan wel een labrador want die gebruiken ze als hulphond (met andere woorden die zijn lief)
Zo gezegt zo gedaan vorig jaar is onze Binky gekomen.
Ik ben er zelf mee naar training gegaan van te voren ook verteld dat ik heel bang ben voor honden.
Daar is de trainster heel goed mee omgegaan en heeft me geleerd mijn hond te lezen.
Om een lang verhaal kort te maken ik ben nu over mijn angst heen.

Ik was echt heel bang hoor als ik ergens liep en ik iemand met een hond zag aangelijnt of niet ik draaide om of stak de weg over.
Als ik er toch langs moest ging mijn hart als een razende tekeer.
Kwam de hond te dicht bij dan zei ik hond die rot hond bij je.

Nu ik het op schrijf denk ik wat deed ik overdreven.
Nu zeggen mensen weleens was jij zo bang voor honden.
Ik zal nooit zonder te vragen een hond aaien en kijk altijd eerst hoe ze zijn maar bang nee gelukkig ben ik daar door onze Binky vanaf.

groet Cindy

Vorig jaar zaten we in Luxemburg op een camping en savonds was er altijd kampvuur.Alle (vooral) jongens sjouwen met takken en hout en onze Co deed daar ook leuk aan mee.Alle kinderen vonden dat gewEldig,op 1 jongetje na..

Hij zat wel aan het kampvuur savonds maar zo ver weg mogelijk bij Co en mij.terwijl ik de marshmallows uitdeelde.
Zijn moeder vertelde dat dit al heel wat was ,dat hij er uberhaupt bij zat,zo bang was hij voor honden.Maar hij vond Co toch wel interresant en ik moest hem van haar gewoon mee blijven nemen.

Ik vroeg aan het jongetje wat er nou dan zo eng was aan Co ,Co helpt goed met sjouwen en hij is toch heel lief ?

Zegt die jongen ,ja maar ik zie telkens zijn tanden.
En daar heb ik best beeld bij wat zo,n kind dan ziet.Die enorme bek met tanden.Dat is ook best beangstigend .

de hele vakantie kwam hij toch naar het kampvuur, wel op veilige afstand van Co met zn tanden ,ik hield Co ook aan de uitrolriem .

Wat een leuk onderwerp! Ik denk dat jij de juiste persoon op de juiste plek bent voor dit project aangezien jouw enorme kennis

Ik weet niet of je wat hebt aan mijn inbreng, maar ik denk dat het zogenaamde wangedrag niet alleen belangrijk is, maar ook zoals al door anderen wordt aangedragen de voorbeelfunctie van de ouders en natuurlijk eerdere ervaringen. Ik denk dat als een zwarte labrador wangedrag vertoont, kinderen dit gaan associeren met andere zwarte labradors die wel rustig zijn! Dus het heeft niet alleen te maken met de interactie op dat moment tussen de hond en het kind. Wel zorgen eerdere ervaringen dat die interactie een bepaalde vorm of richting krijgt.

In mijn omgeving merk ik dat de kinderen heel netjes en beleefd zijn. Ze vragen altijd eerst of zij Max mogen aaien. Dat mag van mij, maar ik waarschuw de kinderen wel altijd voor Max' enthousiaste en ontstuimige karakter. En natuurlijk zorg ik dat ik Max zo vasthoud dat er geen vervelende situaties kunnen ontstaan. Ik leg kinderen dan ook uit tijdens het aaien dat Max kinderen heel erg leuk vind en dat hij soms drukker is, omdat hij graag met hun spelen wilt.

Als ik zie dat kinderen bang zijn als ik met Max kom aanlopen, krijgt Max het commando ''volgen'' zodat hij dicht bij mij blijft en het kindje alle ruimte krijgt zonder dat Max te dicht in de buurt loopt.

Vorig jaar was ik met Max aan het trainen op een terras: ik wilde dat hij rustig bleef terwijl ik daar wat dronk. Twee tafels verder zat een gezin met een hummeltje van 3. Die wilde Max wel aaien en hij kwam dat zelfs vragen: hondje aaien? De ouders kregen dit uiteraard mee en gaven hiervoor ook groen licht; zij hadden zelf een kleinere hond, maar wilde ook dat hun zoontje niet bang was voor grotere honden. Ik legde dit uit dat ik het geen probleem was, maar dat Max nog jong was en daarom behoorlijk enthousiast. De ouders zagen dit niet als een probleem. Max vond het kindje ontzettend interessant, maar sprong niet op. Het kindje kwam steeds dichterbij met zijn handje om Max aan te raken en Max wilde steeds voorzichtig ruiken. Zodra Max zijn neus tegen de vinders wilde leggen, liep het kindje naar achteren. En dat herhaalde zich een aantal keer: Max begreep er helemaal niks van en werd natuurlijk drukker. Ik stelde voor dat ik Max vast zou houden en dat de kleine dan kon aaien, maar de kleine hummel vond de neus van Max toch wel wat interessanter. Dit liep natuurlijk voor geen meter, want dat kindje kwam heel langzaam dichtbij, raakte de neus en rende dan weer vlug terug. Na een aantal keren heb ik aangegeven dat Max drukker werd en dat het misschien beter was om Max niet meer te aaien; ik wilde niet dat hij het kindje omver zou springen. De ouders hebben toen hun kindje teruggeroepen onder het mom: kom hier, jij maakt het hondje helemaal gek! Of aaien of niet. Vervolgens kreeg de hummel nog een hele uitleg waarom Max zo reageerde en waaro wilde ruiken aan de vingertjes