Labradorforum

Roos schreef:Ja dat is de ellende he, je leest hier zoveel dat je overal op bedacht bent. Ik kwam nog niet op internet of op fora toen mijn honden nog pup waren dus ben aan die zorgen ontsnapt, maar ik ben bang dat mocht ik nu een pup krijgen dat ik ook de hele tijd ga loeren, vooral op de pootjes

Proberen niet te doen Sabine, komt best goed met jouw wijffie

Bij mij hetzelfde!

Jullie sporen niet
Echt jullie maken jezelf gek, soms lees je teveel en denk je IEKKKKK zie wel heeft mijn pupperd ook, nou valt allemaal reuze mee hoor dames, want weten jullie dat het meeste over slechte dingen geschreven word, de goede dingen hoor je amper en die zijn er echt veel meer hoor
Bezorgd zijn om je pupperd is oke, maar niet doordraven hoor gewoon lekker gaan slapen, en als het eens mankt, tja labbies zijn onbezonnen bouwvakkertjes, niet in de stres schieten gewoon even een paar daagjes rust en dan weer opbouwen, met een gezonde pupperd is dat geen probleem hoor
xxxx erop allemaal voor jullie stress

Ik ben altijd heel blij als die eerste 9maanden voorbij zijn, wan dan begin ik me minder druk te maken over de poten
Al laat ik het ook wel iets los, want wil ook genieten van de puppytijd.

Maar als mijn jongens nu eens iets hebben, maak ik me nog steeds heel druk !

Eind dit jaar hoop ik er een pupje bij te krijgen en ik zal daar zeker van genieten , ik zal er voorzichtig mee zijn, maar niet in een glazen kistje stoppen en dan hopen we gewoon dat we weer een gezonde lab hebben En zoals jullie ook al zeggen, hebben ze iets komt het er toch uit.

Ik maak mij er nu ook al zorgen om. Terwijl pup nog niet eens in huis is. Ben gewoon bang dat ik net weer de pech heb, dat ik een hond heb die wel hd/ed heeft. Of wat anders. Daarnaast ben ik ook zeer snel overbezorgd.

Maar papieren van de ouders zien er gewoon goed uit. Dus dat is al 1 opluchting voor mij.

Ik ben met Keo niet te bezorgd geweest, behalve dan als hij wel iets mankeert... dan kan ik wel janken. En vooral als ik hem dan pijn moet doen met bv het verzorgen van het wondje onder zijn poot Dan ben ik wel ontzettend bang zijn vertrouwen te schaden. En hij had een keer bloederige diarree en at niet meer, toen was ik bang dat ie dood ging. Maar... gelukkig nooit continu bezorgd geweest.

Ik herken het wel hoor, maar nu Noa bijna 10 maanden is, merk ik dat we elkaar steeds beter kennen en begrijpen, dat helpt.

Heeeel herkenbaar ik was zo blij toen Castro eenmaal 1 was, ik vind het ook alleen maar leuker. Maak me af en toe nog wel eens zorgen (over het algemeen om niks) maar lang niet meer zo erg als voor zijn 1e jaar.

Ik herken het ook in zekere mate..ben altijd weer blij als ze gerontgend zijn die kleintjes..al zegt dit ook niet alles. En als ze dan groter zijn blijf je natuurlijk ook opletten als je iets vreemds ziet..(en ik zit nog steeds wat snel bij de DA ..just in case) maar toch dat 1e jaar he .
En wij zijn helemaal niet super voorzichtig met ze als ze klein zijn want ik geloof niet in het opsluiten in een gouden kooitje ding..maar ik let idd wel super op of ik niets afwijkends zie ..

Onze Dawny is bijna 1 jaar en gaat dan gerontgend en gespiegeld worden..nu heb ik de zenuwen dus wel weer echt overdreven..terwijl ze nooit heeft gemankt (maar dat zegt ook weer niets begrijp ik) maar ja..zal blij zijn als het achter de rug is!

Wel wat herkenbaar! Ik ben meestal niet zo snel in de stress maar mijn partner......!! En daar kan ik dan wel gestoord van worden
Ik ben ook wel bezorgd als er echt iets is maar hij is zoooo overbezorgd dat het soms echt niet leuk meer is.

Mijn "probleem" is dat ik me er nu al druk over kan maken dat hij er straks niet meer is. Maar, zeg ik altijd tegen mezelf: dat duurt nog heel lang! Nu eerst maar genieten en heel veel plezier hebben samen!

Monique schreef:Wel wat herkenbaar! Ik ben meestal niet zo snel in de stress maar mijn partner......!! En daar kan ik dan wel gestoord van worden
Ik ben ook wel bezorgd als er echt iets is maar hij is zoooo overbezorgd dat het soms echt niet leuk meer is.

Mijn "probleem" is dat ik me er nu al druk over kan maken dat hij er straks niet meer is. Maar, zeg ik altijd tegen mezelf: dat duurt nog heel lang! Nu eerst maar genieten en heel veel plezier hebben samen!

Haha dat heb ik precies zo!!
Ben ook niet zo snel in de stress met Flits. Maar kan idd wel janken als ik er alleen maar aan denk dat ie er op een gegeven moment niet meer is..VRESELIJK!
Maar niet aan denken, helpt niks! En duurt idd nog heeeeel lang

Hier ook herkenbaar. Ik had ook zoiets de eerst maanden van, op zijn poten letten, niet teveel wandelen. Niet glijden of gek springen. Vooral als hij zijn dolle 5 minuten kreeg dan kan hij nogal racen in de tuin. Nu gaat het wel beter. Zolang er niks is, maar alser wel iets is ben ik heel erg bezorgd

Ik heb dat ook een beetje met Xpencer, die al bijna 3 jaar wordt. Maar hij is ZOOO ongelooflijk roekeloos en gek bij het loslopen, dat hij ook nadenkende zaken doet. Zo is hij al meermaals door de prikkeldraad (met schokken!) gelopen (jankt even, draait terug en loopt er gewoon terug door ), springt hij soms letterlijk in een boom om daar een tak af te rukken (ben altijd Spaans benauwd wat takken betreft!), jumpt hij zo een vijver in zonder te kijken of hij er wel terug uit kan enz.

Dat heeft Olly niet; dat is een denker en dan pas een doener ...

Niet dat ik mij er elke keer zorgen om maak als hij losloopt hoor, maar ik moet 'm altijd goed checken tijdens en ook na 't loslopen hier thuis want soms heeft hij wonden opgelopen. Hij is echt extreem hyper bij het loslopen, helemaal losgeslagen, hahaha .

Herken het helemaal...

Ik ben ook een bezorgde 'moeder', denk dat het ook komt door het overlijden van mijn honden vorig jaar.
Want bij mijn vorige pup had ik deze angst helemaal niet, heus wel dat het eens door je hoofd schiet, maar niet dat ik bij elke haar die scheef zit me afvraag waarom dat is.

Maar het zal vanzelf beter worden, als ze eerst maar eens 1,5 á 2 jr is;)

Monique schreef:Wel wat herkenbaar! Ik ben meestal niet zo snel in de stress maar mijn partner......!! En daar kan ik dan wel gestoord van worden
Ik ben ook wel bezorgd als er echt iets is maar hij is zoooo overbezorgd dat het soms echt niet leuk meer is.

Mijn "probleem" is dat ik me er nu al druk over kan maken dat hij er straks niet meer is. Maar, zeg ik altijd tegen mezelf: dat duurt nog heel lang! Nu eerst maar genieten en heel veel plezier hebben samen!

die angst heb ik dus ook mijn eerste labje is 10 jaar geworden.
en als ik dan bedenk dat Fleur mischien alweer op de helft is en ik haar ook weer zal moeten missen
de pijn en het verdriet wat het met zich mee brengt zo vreselijk.
Ik weet het nog als de dag van gisteren.
hopelijk wordt ze heeeeel oud en hebben we nog een mooie tijd samen.

Ik heb altijd gezegd: ik hoop op 10 en alles wat het meer is is meegenomen.
Nou gaat het heel goed met mijn kanjer, maar wordt hij toch echt 10 in december.
Als hij doorgaat zoals nu dan kan hij gelukkig nog wel een tijdje mee.

Maar voor daarna, 't gat waar je invalt zonder hond ('t is mijn alles, mijn dag draait om hem), 't zoeken naar een pup uit goede lijnen en dan 't eerst spannende jaar of met de poten alles goed is...

Nog maar even niet aan denken.