Labradorforum

Ik zit te janken achter mn laptop. Natuurlijk snappen we hier wat het is om je beste maatje te moeten missen. Ik heb mijn Ambor in januari moeten laten gaan.....wat doet dat zeer!!!
Toen hij nog jonger was en de gedachten dat als hij iets mankeerde aan dat hij er niet meer zou zijn deed al pijn.
Het is echt zo dat het moet slijten. En inderdaad, iedereen gaat door met zijn leventje, ook wij, maar het voelt toch zo vreemd dat het voor anderen al zo "gewoon" is dat hij er niet meer is en zelf zit je nog vol verdriet.
En Aileen wat jij schrijft over de as van je Buddy...ik heb dat ook! Ben erg blij dat ik hem "thuis" heb, dat ik die beslissing zo genomen heb voelt goed, maar het staat hier. Ook ik denk......als de tijd er is en ik hem echt kan laten gaan, dan komt er een moment dat ik hem uitstrooi op zijn favoriete plekje aan het water! Voor nu voelt het ook weer goed zo!

Inmiddels zijn wij nu in bezit van onze pup Denzell, al vier weekjes. En ja we zijn blij, ja de leegte wordt weer opgevult! Maar nee, ik vergeet mijn maatje NOOIT! Dat hoeft ook niet. Dat verwacht ook niemand van je. Een speciaal plekje in je hart......daar blijft hij altijd.
Blij en vrolijk word ik weer van deze pup en zijn gekke sprongen en zijn vrolijkheid, maar de band moet nog komen.....die komt ook wel, maar wat je na jaaaaren met je hond hebt opgebouwd, het vertrouwen, ja dat moet weer groeien!

Meid heel veel sterkte en ik ben blij dat je hier je verhaal hebt gedaan!

Heel veel sterkte!

Ik lees jouw reactie JongM en ik zit weer te janken hier hoor! Ben echt heel blij met de herkenning die ik op het forum vind, gek of niet, maar het helpt me echt! Sinds ik Lizzy haar eigen topic hier op het forum heb gegeven, voelt het alsof ik mijn gevoel nu ècht mag laten spreken. Iets wat ik in 'het echte leven' niet altijd doe... Tuurlijk, mijn man en mijn moeder die vertel ik echt wel waar ik mee zit en dat ik Liz zo vreselijk mis, maar tijdens het theedrinken met mijn (huisdierloze) vriendinnen houd ik m'n mond wijzelijk dicht, omdat ik weet dat ze dingen gaan zeggen die je op zo'n moment niet wilt horen...

Dus nogmaals dank voor al jullie lieve woorden

Heel veel sterkte!!

Héél véél sterkte bij het verlies van Lizzy..
Natuurlijk kan je hier je verdriet kwijt.
En het is jammer dat er veel mensen het niet begrijpen..
maar.. dat wil alleen maar zeggen dat ze eigenlijk
niet de vreugde en vriendschap ervaren die je van onze dieren krijgt.
Dan zouden ze pas begrijpen wat een leegte ze achter laten!

Een vriendin van me schreef het boek Zielekind en Zielepijn.
Beiden mooie boeken (in Zielepijn staan trouwens foto's van Seppe,
Frodo en Gismo)
In deze boeken kan je mooie teksten vinden die veel troost bieden.

Zij schreef ook deze column in een krant,
naar aanleiding van de vraag die ik kreeg,
een week na Seppe's dood...

Wil 'm graag met je delen..
Nogmaals STERKTE!

Labradorreke, bedankt voor het delen van dit mooie artikel. Zó herkenbaar!

Gisteren heb ik voor het eerst sinds Lizzy's dood naar filmpjes van haar zitten kijken, ik heb weer de ogen uit mijn kop gehuild, maar ook verscheen er een lach op mijn gezicht. Een lach omdat ik ook weer even aan die mooie momenten kon terugdenken...

Ze leeft voort in mijn hart, zoals in het artikel ook stond: ze is er nog steeds, alleen dan anders...

Wat een práchtig artikel dat Labradorreke hier geplaatst heeft... Super bedankt hiervoor, want zó is het hè Lizzy? Precies zo en niet anders.

Zo is het inderdaad Jol, absoluut!

Gisteren ben ik weer bij ons kitten wezen knuffelen, over 3 weekjes komt hij hier wonen. Ik voelde zoveel blijdschap! Maar waarom dan thuis toch meteen weer die tranen?