Labradorforum

ik heb je berichtje met tranen in mijn ogen gelezen..

Heel veel sterkte met dit grote verlies

Rust zacht lieve Sarah...

Ach, wat doet het toch een pijn Ook al is het nog zo'n goede beslissing om haar te laten gaan, de pijn wordt er niet minder om

Hoe doen anderen dat...nou...ik heb de eerste dagen alleen maar lopen huilen. Vaak niet eens hardop, maar de tranen bleven gewoon over mijn wangen stromen. ook al was ook ik er van overtuigd dat het zo goed was geweest en heb ik net als jij afscheid kunnen nemen.

Overigens heeft dat denk ik wel erg geholpen, het weten dat het zo goed was. Dat maakte de acceptatie voor mij makkelijker, maar de pijn niet minder hoor. Het is cliché, maar die pijn slijt echt en de mooie herinneringen gaan het uiteindelijk toch winnen.

Ik ben de eerste week gelijk met alle foto's aan de slag gegaan en heb een fotoboekje gemaakt met een soort chronologisch verslag van Ixor's leven bij ons. Zoveel foto's riepen een glimlach op en tegelijkertijd moest ik er ook erg bij huilen. Ik heb dat boekje een hele tijd in mijn tas bij me gedragen. Nu staat het in de kast en af en toe pak ik het er weer even bij. En in het trapgat hangt een mooie zwart-wit kopfoto op linnen. Zo kan ik hem elke ochtend ook even goedemorgen wensen voordat ik Bailiff en Saartje begroet.

Heel veel sterkte met het verlies van jouw Saar, Je zult je eigen manier vinden om er mee om te gaan en Sarah een definitief en warm plekje in je hart te geven.

heel erg veel sterkte !
rust zacht Sarah

Héél veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies

Zo triest als je ze zo jong moet laten gaan.
Helaas kan ik er er maar al te goed over meepraten.
Geef je verdriet de ruimte. Hier wordt ook nog regelmatig een traantje weggepinkt om Remi.
Fijn dat het afscheid nemen goed gegaan is.
Heel veel sterkte !

Heel veel sterkte met het verlies van jouw allerliefste schat!

Melanie

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje Sarah.

We zijn nu een week verder...pas één week, ál één week... Het is zo vreselijk leeg en 'niks aan' thuis... Ik word wakker, en het eerste waar ik aan denk is Saar, en het verdriet overvalt me meteen weer...

Ik wéét dat ik de juiste keuze heb gemaakt, en niet te wachten op een verdere aftakeling, en meer pijn. Dat had die lieve schat niet verdiend, want hoeveel pijn heeft ze al te verduren gehad de afgelopen maanden? Nee, de keuze Sarah te laten gaan is goed geweest...

Maar het verlies, de leegte in huis en in mijn hart, en het verdriet dat ik daardoor voel is oorverdovend. Ik mis haar swingende lijf voor de deur als ik thuiskom, of wanneer ik 's morgens van de trap af kom. Ik mis haar warme oortjes die ik wel 24 uur per dag wilde kroelen. Ik mis Sarah's betrokkenheid bij alles wat ik deed, en haar begrijpende blik als ik tegen haar sprak.

Zelfs een brief naar de brievenbus brengen doet pijn, omdat Sarah niet naast me huppelt, blij met haar neus tegen mij hand drukkend, omdat ze het zó gezellig vindt dat ze wéér mee mocht...

Ik kreeg net een kaartje van de dierenarts. Er stond op dat Sarah een schat van een dier was, en dat het leven soms zo vreselijk oneerlijk is. Ze heeft helemaal gelijk...

Je DA heeft gelijk, het leven is oneerlijk............ en ik voel met je mee, de leegte moet een afgrond zijn.

Top dat je een DA hebt die een blijk van medeleven toont! Je hoort wel eens anders....

Vandaag hebben we de as van Sarah opgehaald. Weer een stapje verder; en het klinkt misschien heel raar, maar ik ben blij dat ik haar weer bij me heb...

Nee, dat klinkt helemaal niet raar, ik was ook zo blij toen Youri weer thuiskwam. Hij hoort bij ons!

esther-sarah schreef:Vandaag hebben we de as van Sarah opgehaald. Weer een stapje verder; en het klinkt misschien heel raar, maar ik ben blij dat ik haar weer bij me heb...

Dat is niet raar hoor, ik was ook heel erg blij toen ik Nero (berner sennen) weer bij me had...
Nu nog geef ik hem dagelijks een aai over zn bol.
Sterkte!