Vanmiddag is gabber overleden, met pijn in mijn hart ben ik bij de dierenarts weggegaan.
O lieve vriende wat zal ik jou toch gaan missen.
Mijn trouwe vriend en mijn allesie.
dag lieve gabbertje, rust zacht.
en hopelijk kan je nu lekker gaan spelen met al je vriendjes bij de regenboog
Waneer is het genoeg
-
Saskia
- Hele grote hondenneus
- Berichten: 1270
- Lid geworden op: 19 mei 2009, 13:41
- Locatie: Rijnsaterwoude
- Contacteer:
-
doggie
- Hele grote hondenneus
- Berichten: 1964
- Lid geworden op: 22 nov 2006, 17:12
- Locatie: Wervershoof
-
sharon66057
- Speurneus
- Berichten: 4468
- Lid geworden op: 12 jul 2009, 13:10
- Locatie: Lelystad
Nogmaals sterkte
Noah
Zosja 31-03-2003...........02-02-2016
Shanna 8-11-2008-
GABBER
Lieve Gabber,
14 jaar geleden heb ik jou voor het eerst in mijn armen gesloten,
We kwamen kijken bij jou moeder, en jij was de grootste uit het nest.
Toen wist ik al dat ik jou al mijn liefde wilde geven.
Precies 2 dagen voor mijn 28 e verjaardag kwam jij bij ons.
Intussen was ik ook zwanger en zo misselijk als maar kon.
Dus eigenlijk kwam dat weer goed uit, want ik ging niet werken.
Met jou op mijn buik, zo klein mormeltje nog, lagen we samen op de bank.
Het was iets minder leuk dat je aan de diaree was, en ik met mijn misselijk gevoel de kamer moest schoonmaken en jou in bad moest stoppen.
We gingen samen op puppycurcus, en wat luisterde je daar goed.
Maar zodra we thuis kwamen , en ik jou gedrag aan het baasje liet zien,
deed je het gewoon niet.
In januari midden in de nacht werd Brian geboren, en jij gabber zat vreselijk te janken onderaan de trap.
De dokter zei, geef de hond maar de nageboorte, dan worden het dikke vrienden.
En inderdaad Brian en Gabber dat was 1.
Behalve als brian zijn orgel aanzetten, dan ging gabber huilen als een wolf.
Ook deed jij dat als er een sirene buiten was, je leek wel een wolf.
In 1999 werd Sennah geboren, en weer kreeg jij de nageboorte, en weer moest je huilen onderaan de trap.
Ook jullie werden vrienden voor het leven.
Met de kinderwagen en kinderen gingen we vaak naar het strand, en het bos kon je lekker rennen en zwemmen, dat deed je zo graag.
Zodra je thuis de kans kreeg, rende je naar de ringsloot en sprong erin.
Alleen duurde dat 2 uur, want je kwam er lekker niet uit. stond ik daar met me witte broek en koekjes, die je snel pakte en snel weer in het water sprong.
Zo ging dat al die jaren, je was altijd vrolijk en blij.
Todat je in 2007 werd aangereden door die auto.
We schrokken ons rot, en gingen snel naar de da.
Daar werden we niet vrolijk van, want je had een open botbreuk en een verbrijzeld voorpoot.Volgens de da moesten we er rekening mee houden, dat we jou in moesten laten slapen,want je was veel te oud om te genezen!Maar wonder boven wonder groeide je bot toch weer aan.
8 weken hebben we je getild, en toen kon je weer lopen.
Rennen en zwemmen dat ging niet meer, maar dat gaf niet.
je was er nog. Maar in augustus viel je om, en kwam niet meer voorruit.
We dachten meteen aan artrose. En inderdaad je had artrose, en kreeg daar medicijnen voor, en kon weer lekker lopen.
Alles ging zijn gangetje,tot vorig maart 2009.
Je was vreselijk aan de diaree en moest bloed overgeven.
Je was ontzettend lusteloos, en we dachten echt, nu raken we je kwijt.
We hebben de hele nacht opgezeten en zijn naar 4 dagen weer naar de da gegaan, want je at niet meer, keek heel leeg, kon niet meer lopen en spuugde en had nog steeds diaree.
Weer werd ons verteld dat het misschien wel beter was om jou in te laten slapen.
Maar jij, liet niet gebeuren. want de volgende dag begon je langzaam te eten, en weer te lopen.
Wat waren wij blij. Alles ging weer zijn gangetje.
In November sloeg de artrose weer toe, we moesten je naar huis tillen, want je kon niet meer op of om. Op het labradorforum had ik gelezen, dat er een nieuw middel was, die heel goed hielp tegen artrose,
En ja hoor, het lopen ging weer beter.
We merkten wel dat je conditie niet goed meer was.
Als we naar de uitlaatplaats gingen, was je helemaal blij.
Kijken naar de andere spelende honden, vondt je geweldig.
En als we dan weer naar huis moesten, dan ging dat met veel gehijg, en stopte vaak om even te gaan liggen.
De laatste maanden van je leven ging het steeds moeizamer met lopen.
En de afgelopen weken, ging je steeds meer liggen.
Ook kreeg je last van je voorpoot die verbrijzeld was,
Je liep voor mank en achter kon je niet omhoog houden van de artrose
Je sliep ontzettend veel, maar was altijd blij.
Vooral koekjes daar was gek op, en ja die kreeg ook veel.
Daarom lieve schat, willen we je van de pijn verlossen, en moeten we je laten gaan!!
Al doet het me ontzettend pijn, en verdriet, want ik wil je niet missen.
Het afscheid was ontzettend heftig.
Lieve lieve Gabber, bedankt voor 14 ontzettend fijne jaren. Ik mis je zo.
En hoop dat je nu zonder pijn weer lekker kan rennen met al je vriendjes en je broer nicky
Dag lieve gabber, ik hou van je
Van je allerliefste vriendin en vrouwtje Sylvia
[/b]
_________________
14 jaar geleden heb ik jou voor het eerst in mijn armen gesloten,
We kwamen kijken bij jou moeder, en jij was de grootste uit het nest.
Toen wist ik al dat ik jou al mijn liefde wilde geven.
Precies 2 dagen voor mijn 28 e verjaardag kwam jij bij ons.
Intussen was ik ook zwanger en zo misselijk als maar kon.
Dus eigenlijk kwam dat weer goed uit, want ik ging niet werken.
Met jou op mijn buik, zo klein mormeltje nog, lagen we samen op de bank.
Het was iets minder leuk dat je aan de diaree was, en ik met mijn misselijk gevoel de kamer moest schoonmaken en jou in bad moest stoppen.
We gingen samen op puppycurcus, en wat luisterde je daar goed.
Maar zodra we thuis kwamen , en ik jou gedrag aan het baasje liet zien,
deed je het gewoon niet.
In januari midden in de nacht werd Brian geboren, en jij gabber zat vreselijk te janken onderaan de trap.
De dokter zei, geef de hond maar de nageboorte, dan worden het dikke vrienden.
En inderdaad Brian en Gabber dat was 1.
Behalve als brian zijn orgel aanzetten, dan ging gabber huilen als een wolf.
Ook deed jij dat als er een sirene buiten was, je leek wel een wolf.
In 1999 werd Sennah geboren, en weer kreeg jij de nageboorte, en weer moest je huilen onderaan de trap.
Ook jullie werden vrienden voor het leven.
Met de kinderwagen en kinderen gingen we vaak naar het strand, en het bos kon je lekker rennen en zwemmen, dat deed je zo graag.
Zodra je thuis de kans kreeg, rende je naar de ringsloot en sprong erin.
Alleen duurde dat 2 uur, want je kwam er lekker niet uit. stond ik daar met me witte broek en koekjes, die je snel pakte en snel weer in het water sprong.
Zo ging dat al die jaren, je was altijd vrolijk en blij.
Todat je in 2007 werd aangereden door die auto.
We schrokken ons rot, en gingen snel naar de da.
Daar werden we niet vrolijk van, want je had een open botbreuk en een verbrijzeld voorpoot.Volgens de da moesten we er rekening mee houden, dat we jou in moesten laten slapen,want je was veel te oud om te genezen!Maar wonder boven wonder groeide je bot toch weer aan.
8 weken hebben we je getild, en toen kon je weer lopen.
Rennen en zwemmen dat ging niet meer, maar dat gaf niet.
je was er nog. Maar in augustus viel je om, en kwam niet meer voorruit.
We dachten meteen aan artrose. En inderdaad je had artrose, en kreeg daar medicijnen voor, en kon weer lekker lopen.
Alles ging zijn gangetje,tot vorig maart 2009.
Je was vreselijk aan de diaree en moest bloed overgeven.
Je was ontzettend lusteloos, en we dachten echt, nu raken we je kwijt.
We hebben de hele nacht opgezeten en zijn naar 4 dagen weer naar de da gegaan, want je at niet meer, keek heel leeg, kon niet meer lopen en spuugde en had nog steeds diaree.
Weer werd ons verteld dat het misschien wel beter was om jou in te laten slapen.
Maar jij, liet niet gebeuren. want de volgende dag begon je langzaam te eten, en weer te lopen.
Wat waren wij blij. Alles ging weer zijn gangetje.
In November sloeg de artrose weer toe, we moesten je naar huis tillen, want je kon niet meer op of om. Op het labradorforum had ik gelezen, dat er een nieuw middel was, die heel goed hielp tegen artrose,
En ja hoor, het lopen ging weer beter.
We merkten wel dat je conditie niet goed meer was.
Als we naar de uitlaatplaats gingen, was je helemaal blij.
Kijken naar de andere spelende honden, vondt je geweldig.
En als we dan weer naar huis moesten, dan ging dat met veel gehijg, en stopte vaak om even te gaan liggen.
De laatste maanden van je leven ging het steeds moeizamer met lopen.
En de afgelopen weken, ging je steeds meer liggen.
Ook kreeg je last van je voorpoot die verbrijzeld was,
Je liep voor mank en achter kon je niet omhoog houden van de artrose
Je sliep ontzettend veel, maar was altijd blij.
Vooral koekjes daar was gek op, en ja die kreeg ook veel.
Daarom lieve schat, willen we je van de pijn verlossen, en moeten we je laten gaan!!
Al doet het me ontzettend pijn, en verdriet, want ik wil je niet missen.
Het afscheid was ontzettend heftig.
Lieve lieve Gabber, bedankt voor 14 ontzettend fijne jaren. Ik mis je zo.
En hoop dat je nu zonder pijn weer lekker kan rennen met al je vriendjes en je broer nicky
Dag lieve gabber, ik hou van je
Van je allerliefste vriendin en vrouwtje Sylvia
[/b]
_________________
-
Saskia.Bernadette
- Speurneus
- Berichten: 8740
- Lid geworden op: 13 sep 2004, 15:44
- Locatie: Almere
-
Neus696
Heel mooi om te lezen. Wist dat ik het niet moest doen - maar kon het niet laten.. nu rollen de tranen over mijn vangen... wat een mooi leven en wat een hoop momenten van verdriet en het "wel/niet" moeten laten gaan.
Zo herkenbaar - en zo mooi om te lezen. Wij zijn echt niet de enige die veel meegemaakt hebben en elke keer zo blij zijn als het toch blijkt over te gaan en dat we eeeeeeven verder kunnen.
Gabber was zo geliefd en heeft wel de beste familie gehad dat hij zich had kunnen wensen
Hoop dat hij nu opgewekt, steeds vrolijk en zonder pijn loopt te spelen met de andere verloren liefjes hier van het forum.
Voor de familie sterkte om de verdriet die achterblijft verder te verwerken.
Bettina
Zo herkenbaar - en zo mooi om te lezen. Wij zijn echt niet de enige die veel meegemaakt hebben en elke keer zo blij zijn als het toch blijkt over te gaan en dat we eeeeeeven verder kunnen.
Gabber was zo geliefd en heeft wel de beste familie gehad dat hij zich had kunnen wensen Hoop dat hij nu opgewekt, steeds vrolijk en zonder pijn loopt te spelen met de andere verloren liefjes hier van het forum.
Voor de familie sterkte om de verdriet die achterblijft verder te verwerken.
Bettina
-
Luuk&Toon
Ik weet niet of je je labrador al hebt laten inslapen maar ik heb zelf ook een lab van 13 jaar oud met dezelfde problemen maar ik denk zolang hij het nog voor elkaar krijgt om te gaan plassen en poepen laat ik hem nog lekker bij ons hij is altijd nog overal tevreden over kwispelt ook nog steeds en blij als hij een koekje krijgt wil best nog spelen met de bal maar dat gaat echt niet meer en eet nog heel erg graag dan weet hij zijn bak snel te vinden. Dus ja wij houden hem nog lekker bij ons zolang het nog een beetje gaat.
-
pebi
- Middelgrote hondenneus
- Berichten: 533
- Lid geworden op: 19 nov 2011, 10:56
- Locatie: Huybergen
- Contacteer:
zolang Pearl die binnenkort vijftien wordt,wel niet dezelfde problemen , nog zelfstandig stukjes kan lopen en blij is is dat voor mij een graadmeter. ook is ze nog best alert ,houd alles in de gaten en zeker ook als hier wat uitgedeeld word.Luuk&Toon schreef:Ik weet niet of je je labrador al hebt laten inslapen maar ik heb zelf ook een lab van 13 jaar oud met dezelfde problemen maar ik denk zolang hij het nog voor elkaar krijgt om te gaan plassen en poepen laat ik hem nog lekker bij ons hij is altijd nog overal tevreden over kwispelt ook nog steeds en blij als hij een koekje krijgt wil best nog spelen met de bal maar dat gaat echt niet meer en eet nog heel erg graag dan weet hij zijn bak snel te vinden. Dus ja wij houden hem nog lekker bij ons zolang het nog een beetje gaat.
met dank aan Pauline
-
MheenLab
- Grote hondenneus
- Berichten: 827
- Lid geworden op: 27 mar 2012, 15:36
- Locatie: Apeldoorn
Dit is altijd 1 van de moeilijkste beslissingen en momenten van een hondenleven, een hondenleven naar ik meen dat het gewoon helemaal fantastisch is geweest .. Zelf hebben we al 3x voor dit dillema gestaan, en keer op keer was en is het een zeer moeilijke keuze ..
Ik denk .. En dat is puur mijn mening. Is dat 14 jaar een hele mooie en respectabele leeftijd is voor een Labrador, zelf ken ik ook maar weinig Labradors die zo'n leeftijd behaald hebben, of op die leeftijd zijn ...
Het enigste wat wij ook altijd deden in de laatste fase, is zoals Neus696 al zei .. Verwen hem nog eens flink, doe nog eens lekker gek (tot hoever dat gaat). En laat hem vooral weten dat je verschrikkelijk van hem houdt ...
Ik hoop dat je een wijs besluit neemt, vanuit het oogpunt van Gabber ...
Ik denk .. En dat is puur mijn mening. Is dat 14 jaar een hele mooie en respectabele leeftijd is voor een Labrador, zelf ken ik ook maar weinig Labradors die zo'n leeftijd behaald hebben, of op die leeftijd zijn ...
Het enigste wat wij ook altijd deden in de laatste fase, is zoals Neus696 al zei .. Verwen hem nog eens flink, doe nog eens lekker gek (tot hoever dat gaat). En laat hem vooral weten dat je verschrikkelijk van hem houdt ...
Ik hoop dat je een wijs besluit neemt, vanuit het oogpunt van Gabber ...
Creekwater King Quasar (16-06-2006)-
Luuk&Toon