Dág knapperd, dág mijn alles, mijn liefste Sarah...

[esther-sarah]

Ik merk nu heel vaak dat ik niet de enige ben die met dit soort gevoelens rondloopt. Logisch ook. Ja, ik zeg iedere avond voordat ik naar bed ga Sarah nog even goodnight. Een ander zou dat gek vinden, want ik praat tegen een urn met as.

Maar toch... Het besef dat ze niet terugkomt dringt nu pas echt tot me door. Ik zal nooit meer een nieuwe foto van Sarah kunnen maken. Ik zal haar nooit oud en grijs zien worden. Nooit meer samen naar Texel, of naar het winkelcentrum, of op visite en logeren bij vrienden...

Ik heb af en toe een dag dat ik niet huil, maar daar moet ik erg mijn best voor doen. Ik ben blij dat ik Sarah's aanwezigheid nooit als vanzelfsprekend heb gezien, en dat ik haar honderduizendmiljoen keer heb geknuffeld en heb gezegd hoeveel ik van haar hield.

Het verdriet is oorverdovend, maar inderdaad kan ik nu heel soms met een glimlach over haar praten of aan haar denken, zonder dat de tranen over mijn wangel lopen.

[Miep]

Ik vind het juist heel erg, als ik aan Obbe denk dat hij mij alleen maar in slechte tijd heeft meegemaakt. Ik doe nu heel veel leuke dingen zoals bv. naar Ameland gaan enz. dat heeft hij nooit mee mogen maken met mij dat maakt mij soms heel verdrietig en denk ik ach Obbetje had jij dit maar mee mogen maken met mij.

[luckylabrador]

A memory lasts forever.
Never does it die.
True friends stay together.
And never say goodbye.

In liefde losgelaten, niet meer tastbaar aanwezig, maar toch altijd dichtbij.

deze woorden zeggen genoeg, veel sterkte

[esther-sarah]

...inmiddels zijn we drie jaar, twee maanden en tien dagen verder dan de dag dat ik Sarah moest laten gaan. Life goes on, maar toch ben ik regelmatig nog intens verdrietig om de enorme leegte die Sarah achter heeft gelaten.

Suzette is nu drie en écht mijn grote kleine vriendin, die schat. Ik houd honderdduizend miljoen van haar. Ze is zó anders dan Sarah qua uiterlijk en karakter. Ze hoeft niet te vechten 'tegen' de herinnering aan Sarah, want ze vult haar eigen plek in mijn leven in.

Ik kan nu ook vertellen over Sarah zonder boos en verdrietig te zijn en de onmacht te voelen die ik voelde toen ze zo ziek was en zo onnoemelijk veel pijn had. Ik voel steeds meer wat ze voor me betekend heeft en dat ze mijn leven verrijkt heeft. Als mensen vragen naar Sarah kan ik vol trots over haar vertellen en mooie herinneringen ophalen.

En toch... De laatste twee weken heb ik het om onverklaarbare reden toch weer iets moeilijker met het verlies dan normaal. Ik ben nog steeds boos omdat de 'specialisten' niet naar me geluisterd hebben. Dat gevoel raak ik niet kwijt, en soms, zoals nu komt dat ik alle hevigheid weer naar boven. Onmacht, verdriet, het missen, mijn Saartje Moccataartje...

[royenmarjolein]

Ik denk dat een rouwproces nooit helemaal ophoudt, dat je soms weken erbij hebt dat het even niet wilt lukken. Het verlies is eigenlijk een litteken, een ervaring die door kleine zaken opeens kan opleven. En vooral, als ik goed tussen de regels doorlees, zou het misschien anders zijn gelopen als de specialisten wel hadden geluisterd. Nu speelt naast het missen, een enorme onmacht en boosheid mee omdat je moest toezien en de specialisten niet wilde luisteren. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je hier last van blijft houden.Ik hoop dat het over een paar weken weer beter zal gaan.

[Els]

Saartje Moccataartje, beschermengel...weer tranen Es.

[Henny--Joy]

Het gemis blijft altijd, dat heb ik ook nu nog na 6 jaar, mijn kanjer Joy "roept" me vaak even en dan zwijmel ik weer even weg in haar grote foto aan de muur.

En dat je nog dat boze gevoel hebt herken ik ook heel erg goed, niet gehoord worden door bv een DA.
Ik zal niet mijn gal gaan spuien hier, maar die man moest ik maar nooit meer tegen komen.

Ik wens je veel sterkte ermee en bedenk ook, dat er nu geen pijn meer is, dat geeft mij ook vaak het gevoel van "het is goed zo voor haar".

[esther-sarah]

Wat is er met Joy gebeurd? Wil je dat delen, eventueel in een pb?

Tja Els, jij hebt het van nabij meegemaakt. Jij kent het verhaal van Sarah en mij als geen ander. En nu met Max... Niet te geloven.

Ik vind inderdaad dat het verdriet anders wordt, en ik weet ook dat ik de juists beslissing heb genomen destijds. Ze had zo veel pijn... En het verdriet word dus niet minder, wel anders. Denk dat het gemis het meeste erin hakt.

[Els]

Wat is er met Joy gebeurd? Wil je dat delen, eventueel in een pb?

Tja Els, jij hebt het van nabij meegemaakt. Jij kent het verhaal van Sarah en mij als geen ander. En nu met Max... Niet te geloven.

Ik vind inderdaad dat het verdriet anders wordt, en ik weet ook dat ik de juists beslissing heb genomen destijds. Ze had zo veel pijn... En het verdriet word dus niet minder, wel anders. Denk dat het gemis het meeste erin hakt.

Ik merk dat ik de laatste dagen veel aan Sarah denk en ook het gevoel weer heb dat ze weer hier is, dat ze weer waakt. Dat hoef ik aan jou niet uit te leggen.
Het verdriet is zo immens, zeker in deze dagen, nu mijn kanjertje zo ziek is.
het is verschrikkelijk..

[sjoko]

wat mooi geschreven. Ik lees het terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Wij hebben vorige week onze Spyro in moeten laten slapen. Hij was pas nog geen drie.
Wij waren al lang op zoek naar een hondje voor erbij en dat zou een labje gaan worden. Helaas heeft onze spyro de komst van onze Sjoko niet meer mee mogen maken. Hij had een hersentumor.
Het gevoel is zo dubbel. We missen Spyro zo, maar zijn ook blij dat onze sjoko de leegte een beetje opvult.

Bedankt dat je jou verhaal met ons hebt willen delen.
x

[esther-sarah]

Wat vreselijk, dat jullie Spyro nog geen drie jaar is geworden. Wat een verdriet. En een hersentumor... Jammer genoeg weet ik hoe jullie je nu moeten voelen. Het is hartverscheurend.

En Els.... Lieve Els, ik vind het zo erg dat Max nu ook die kloteziekte heeft. Het is gewoon niet eerlijk. Alsof hij nog niet genoeg heeft? Gelukkig woont hij bij jou en doe jij alles voor hem wat mogelijk is. Hij heeft je door zo veel ellende heengetrokken. En nu je je plek gevonden hebt, je geluk, heb je Max zo nodig om daar van te genieten.

Gek genoeg heb ik de laatste weken dus ook echt het idee dat Sarah weer 'aanwezig' is. En ergens hoop ik ook dat het zo is... Mijn mooie Chocotof...

[Aileen]

...inmiddels zijn we drie jaar, twee maanden en tien dagen verder dan de dag dat ik Sarah moest laten gaan. Life goes on, maar toch ben ik regelmatig nog intens verdrietig om de enorme leegte die Sarah achter heeft gelaten.

Suzette is nu drie en écht mijn grote kleine vriendin, die schat. Ik houd honderdduizend miljoen van haar. Ze is zó anders dan Sarah qua uiterlijk en karakter. Ze hoeft niet te vechten 'tegen' de herinnering aan Sarah, want ze vult haar eigen plek in mijn leven in.

Ik kan nu ook vertellen over Sarah zonder boos en verdrietig te zijn en de onmacht te voelen die ik voelde toen ze zo ziek was en zo onnoemelijk veel pijn had. Ik voel steeds meer wat ze voor me betekend heeft en dat ze mijn leven verrijkt heeft. Als mensen vragen naar Sarah kan ik vol trots over haar vertellen en mooie herinneringen ophalen.

En toch... De laatste twee weken heb ik het om onverklaarbare reden toch weer iets moeilijker met het verlies dan normaal. Ik ben nog steeds boos omdat de 'specialisten' niet naar me geluisterd hebben. Dat gevoel raak ik niet kwijt, en soms, zoals nu komt dat ik alle hevigheid weer naar boven. Onmacht, verdriet, het missen, mijn Saartje Moccataartje...

Heel herkenbaar!!
Buddy heeft wel oud mogen worden, dus daar heb ik ook meer vrede mee, maar verdriet, gemis, woede is er nu na 3,5 jaar nog steeds aanwezig.
Eerste hele jaar heb ik echt als een zombie rond gelopen, maar niet met iedereen erover kunnen praten want je wordt moeilijk begrepen dus hield ik me maar altijd groot, maar elke keer zodra ik thuis kwam kwamen de tranen weer volop. Ik heb ook 1 jaar lang alleen maar nachtmerries gehad over Buddy, vreselijk! Net alsof Buddy geen vrede had met zijn dood. Droomde o.a. dat hij uit de dood opstond, het inslapen alsmaar niet wilde lukken. Al de dromen komen op neer of hij wilde vechten om niet dood te gaan. Werd altijd met natte wangen wakker. Buddy is heel vredig ingeslapen, en toch komen die nachtmerries. Heel jammer!
Ik kan nu weer om Buddy's leuke momenten lachen en heb het een plekje kunnen geven, maar af en toe komen nog spontaan tranen omdat ik hem nog steeds enorm mis. Het gemis blijft ook altijd he?! De nachtmerries heb ik soms nog, gelukkig niet meer vaak!
De komst van Digger 2,5 jaar geleden heeft me enorm goed gedaan.

Heel veel sterkte voor jou!!

[esther-sarah]

Ik weet me de foto's van jou en Buddy en de verhalen nog heel goed te herinneren. Ik dacht wel eens "jeetje, dat wordt nog wat als Sarah straks ook zo oud is". Helaas is Saar maar 7 jaar oud geworden, en ik weet inmiddels wel hoe jij je voelde, en nu nog voelt.

Het komt denk ik ook door de manier waarop jij, ik maar ook bijvoorbeeld Els van Max omgaan met hun honden. Het zijn echt vrienden, soulmates, kinderen (ookal mag je een hond misschien niet met een mensenkind vergelijken). Bedankt voor je lieve berichtje!