Labradorforum

Sterkte met dit grote verlies

Pandora schreef:Zo'n moeilijke stap nemen uit liefde voor het dier is een mooi ding maar het verlies en het verdriet wordt er helaas niet minder van. Dat moet slijten met de tijd

Misschien troost het je om te weten dat veel van onze geliefde huisdieren nog een tijdje bij ons in de buurt blijven tot ook wij er aan toe zijn om ze wat meer los te laten. Daardoor kan het inderdaad gebeuren dat je ze ineens voor je ziet staan, langs ziet lopen of ergens ziet liggen. Zo laten ze ons weten dat ze niet echt heel ver weg zijn

Eén van mijn katten heb ik nog heel vaak na zijn (plotselinge) dood op schoot voelen liggen waar hij altijd lag.

Ik vind het ook een mooi idee dat Sjakie begraven is. Het is fijn te weten dat ze niet 'zomaar' weg is, maar rustig in de grond ligt en wordt opgenomen door de aarde. Net als het verwerken van het verdriet heeft ook dat terugkeren naar de aarde zijn tijd nodig, en dat geeft me troost en tijd om te rouwen.
Maar o, wat is het leeg in huis, en juist de tegenstelling van aan de ene kant gewoon door gaan met je leven, en aan de andere kant iets zó vreselijk missen is moeilijk te plaatsen.
Ik zie steeds haar koppie voor me, zoals ze me vol verwachting en enthousiast kon aankijken.

Ik mis haar zo!!!

Droom over haar, haar mooie momenten, ze heeft het nu goed, en zal geduldig op je wachten, maar ik denk als jullie elkaar zien is het weer een puppie dus pas op voor haar streken

Sjonge Annemarie, ik heb via je profiel even terug zitten lezen over de ziekteperiode van Sjakie - wat is kanker toch een vreselijk ellendige ziekte. Vier jaar is echt te jong, geen wonder dat je huis nog leeg en stil voelt. Je bent een fantastische baas geweest, laat dat (enigszins) een troost zijn. Sterkte.

Flippie schreef:Sjonge Annemarie, ik heb via je profiel even terug zitten lezen over de ziekteperiode van Sjakie - wat is kanker toch een vreselijk ellendige ziekte. Vier jaar is echt te jong, geen wonder dat je huis nog leeg en stil voelt. Je bent een fantastische baas geweest, laat dat (enigszins) een troost zijn. Sterkte.

Dankjewel, ik ben nog zo vaak zo verdrietig om haar. En het troost inderdaad te weten dat we in Sjakies veel te korte leven heel erg veel lol hebben gehad, zóveel heerlijke lange wandelingen hebben gemaakt, en zo veel liefde aan haar hebben gegeven, maar ook gekregen. Maar daarom is natuurlijk het gemis ook zo groot.
En weet je wat ook is: Ik verveel me dood!! Nu, met dit mooie weer zou ik anders zeker een heerlijke lange wandeling hebben gemaakt van een paar uur. Ik ging altijd een uur eerder mijn bed uit als ik moest werken om Sjakie lekker uit te laten, zo speciaal, om half zeven 's ochtends met je hond wandelen! Nu zit ik om half acht 's ochtends helemaal klaar om te gaan, terwijl ik pas na achten de deur uit moet!!
En het is niet dat ik niks te doen heb dat ik me verveel, maar ik wil gewoon op die momenten Sjakie terug!!!
Gelukkig weet ik ook dat dit gevoel weer slijt, maar voor het moment zit ze nog te veel in mijn systeem. (gelukkig !!!)