Niet meer hier en toch ook wel...
Geplaatst: 02 nov 2006, 18:52
Na 12 jaar bij me gewoond te hebben heb ik op vrijdag 17 maart j.l. mijn allerliefste blonde meiske Fleur laten inslapen. Fleur is de reden dat ik verliefd werd op de labrador.
Toen ik in 1995 het asiel in Rotterdam binnenliep zat ze daar, achterin een hok met een enorme bak voer onaangeroerd voor haar neus...
Ze woog 52 kg (!) en volgens de baas in het asiel was een van de kinderen van het gezin allergisch voor haar. Maar zo zei hij zelf, hij had de indruk dat de baasjes allergisch waren voor wandelen!
Ze heette Sindy, ik vond het voor deze enorme lab geen naam, dus dat werd Fleur.
Bij afrekenen kreeg ik een mooie verrassing, Fleur haar geboortedag was dezelfde als de mijne, alleen 20 jaar later!
Over voorbestemd gesproken! Maar daar hield het niet op.
Fleur heeft bijna 12 jaar bij mij gewoond en vreselijk veel meegemaakt met de baas en het vrouwtje. Nooit was ze chagrijnig of lelijk, ze maakte me altijd aan het lachen, tot we samen over de vloer rolden van de lach. Ze viel enorm goed af, woog nog 30 kg, kreeg er een vriendje bij, Xanthos die ze met open pootjes verwelkomde in haar huisje en ga zo maar door. Een geweldige meid!
Enkele maanden na het overlijden van Fleur kom ik toevallig (ik was helemaal niet op zoek!) bij een fokker terecht die een pup terug had gekregen. Ik ging op bezoek en de dag voor ik erheen ging liep ik met Xanthos in het bos. Ik liep in gedachten te kletsen met Fleur, waar ik zo vreselijk veel van hield dat het bijna voelde als verraad om naar dat andere hondje te gaan kijken. Ik vroeg Fleur of ze me een seintje kon geven als dit hondje voor mij bedoeld was, ik geloof namelijk heilig dat zulke zaken geregeld worden door het universum (zweefteef
).
De volgende morgen alleen op pad en ik stap uit bij de fokker die me een klein bruin meisje op de hand geeft. En toen zei hij iets, waardoor ik aan de grond genageld stond:"ze heeft ook al een naam, ze heet Fleur..."
En toen wist ik het zeker!
Dus hoe verdrietig ik me ook voel, nog steeds, dat ik mijn grote blonde meiske moet missen, ik weet ook zeker dat ze Yente op mijn pad heeft gestuurd omdat het nu HAAR beurt is...
Dus lieve, lieve Fleuris, dank voor alles wat je me hebt gegeven en bedankt voor deze mooie manier van delen van onze liefde.
Je bent voor altijd mijn meiske!
Liefs, jouw vrouwtje...
Toen ik in 1995 het asiel in Rotterdam binnenliep zat ze daar, achterin een hok met een enorme bak voer onaangeroerd voor haar neus...
Ze woog 52 kg (!) en volgens de baas in het asiel was een van de kinderen van het gezin allergisch voor haar. Maar zo zei hij zelf, hij had de indruk dat de baasjes allergisch waren voor wandelen!
Ze heette Sindy, ik vond het voor deze enorme lab geen naam, dus dat werd Fleur.
Bij afrekenen kreeg ik een mooie verrassing, Fleur haar geboortedag was dezelfde als de mijne, alleen 20 jaar later!
Over voorbestemd gesproken! Maar daar hield het niet op.
Fleur heeft bijna 12 jaar bij mij gewoond en vreselijk veel meegemaakt met de baas en het vrouwtje. Nooit was ze chagrijnig of lelijk, ze maakte me altijd aan het lachen, tot we samen over de vloer rolden van de lach. Ze viel enorm goed af, woog nog 30 kg, kreeg er een vriendje bij, Xanthos die ze met open pootjes verwelkomde in haar huisje en ga zo maar door. Een geweldige meid!
Enkele maanden na het overlijden van Fleur kom ik toevallig (ik was helemaal niet op zoek!) bij een fokker terecht die een pup terug had gekregen. Ik ging op bezoek en de dag voor ik erheen ging liep ik met Xanthos in het bos. Ik liep in gedachten te kletsen met Fleur, waar ik zo vreselijk veel van hield dat het bijna voelde als verraad om naar dat andere hondje te gaan kijken. Ik vroeg Fleur of ze me een seintje kon geven als dit hondje voor mij bedoeld was, ik geloof namelijk heilig dat zulke zaken geregeld worden door het universum (zweefteef
). De volgende morgen alleen op pad en ik stap uit bij de fokker die me een klein bruin meisje op de hand geeft. En toen zei hij iets, waardoor ik aan de grond genageld stond:"ze heeft ook al een naam, ze heet Fleur..."
En toen wist ik het zeker!
Dus hoe verdrietig ik me ook voel, nog steeds, dat ik mijn grote blonde meiske moet missen, ik weet ook zeker dat ze Yente op mijn pad heeft gestuurd omdat het nu HAAR beurt is...
Dus lieve, lieve Fleuris, dank voor alles wat je me hebt gegeven en bedankt voor deze mooie manier van delen van onze liefde.
Je bent voor altijd mijn meiske!
Liefs, jouw vrouwtje...
