Labradorforum

Het is tien jaar geleden dat onze zoon Bas bij een verkeersongeval om het leven kwam, 17 jaar oud, nog een heel leven te gaan. Wij hadden een mechelse herder Dwarrel, uit de herplaatsing en een voor vreemden onprettige weinig sociale hond, voor ons gezin was het een lievert! Als Bas thuis kwam was het eerste wat hij deed even met Dwarrel stoeien. De dood van Bas, daar snapte onze Dwar niks van, elke dag tot zijn eigen dood bleef hij kwispelend verwachtingsvol bij de deur wachten als er een "puchje" voorbij kwam. Toen Dwar stierf besloten we géén hond meer te nemen, alles wat leefde kon immers weer sterven en het afscheid voor eeuwig doet zo'n pijn.
Ik raakte langzaam aan in een diep dal, werd flink depressief, mistte mijn zoon. Ik melde me ziek en sloot me op in huis, onze twee andere kinderen groeiden door, ik had ze lief en verzorgde ze, zoveel als er binnen mijn mogelijk heden lag. Ze werden volwassen, met de nodige problemen, mijn jongste dochter heeft alle contact met ons verbroken. Ik werd steeds verdrietiger. Mijn man wist niet hoe mij uit het dal te trekken, totdat.....
onze oudste dochter belde:"Mam, ik heb een afspraak gemaakt bij iemand met een nestje labradors, ga eens kijken, vanavond om 8 uur!" Bijna anderhalf uur rijden, dus opschieten, ze woont zo ver weg. En bij het zien van die pupjes ging mijn hart bloeien, wat lief, wat leuk en die ene ging mee, we noemden hem Bob. Ik was gelijk gelukkig, wat een lievertje, wat een poepertje! En dat bleef hij, hij kon troosten, tranen likken, me aan het lachen maken, hij week niet van mijn zijde, hij kende elke gemoedstemming van mij. Lieve lieve Bobje, je was er altijd voor mij. Ik kwam weer buiten, ik ontmoette weer mensen, samen waren we zó sterk! Drie weken geleden werd Bob ziek, we dachten eerst dat het een hardnekkige infectie was, maar hij werd met de dag zieker, ondanks de medicijnen. De dierenarts vertrouwde het niet en prikte zijn gezwollen limfeklieren aan. De uitslag was ronduit verdrietig: 95% zeker dat het een ernstige vorm van lymfklierkanker was, wilden we het helemaal zeker weten, dan moest er onder narcose een beenmergpunctie gedaan worden, ze zouden ook nog een lymfknoop verwijderen, voor het geval het beenmerg niet voldoende zou zijn. Maar de dag na deze ingreep stond het vast, het was helemaal fout. Bob had inmiddels een enorm abses aan zijn bek en hij had helemaal nergens meer zin in. Hij zag er zo ellendig uit, alles hing aan hem. Het deed mij zo'n zeer om hem te zien lijden, mijn lief Bobje! Het mocht niet waar zijn, ik kan niet zonder hem. Een chemokuur zou zijn leven enkele maanden verlengen, maar of dat fijn zou zijn? Ik wilde hem zijn rust gunnen, zonder pijn en ongemak. We moesten verder zonder hem. Wéér moesten we afscheid nemen van iemand die zoveel voor ons betekent. We zijn blij dat we van hem hebben mogen houden, hij is maar vijf jaar geworden, maar hij blijft in gedachten bij ons.
We hebben besloten gelijk weer een pup te nemen, die neemt nu al mijn aandacht en tijd in beslag, hij is lief, maar héél anders dan Bob was als pup en we genieten er weer heel erg van. Dus dag lieve Bobje, hallo lieve Ventje.....

verschrikkelijk..........
Bobje over de regenboogbrug...........
En welkom Ventje!
Gelukkig heb ik Bob ooit live mogen ontmoeten, een hele lieve hond die heerlijk met onze Luna in het Balijbos gespeeld heeft
Later toen we al thuis waren begon het te dagen........ik zei tegen Ron ik ken deze mensen!
Wij hebben tegenover jullie gewoond in Noordhove en ik weet nog het verschrikkelijke nieuws te horen van het overlijden van jullie geliefde zoon, heel triest..........
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte en ook ontzettend veel geluk met jullie Ventje

Wat een verhaal. Ik wens jullie heel veel sterkte met het verwerken van dit alles. En het is inderdaad goed dat jullie meteen weer een puppie in huis hebben gehaald. Deze kan inderdaad jullie andere maatje niet vervangen maar het haalt wel de leegte weg uit jullie huis en je zult zien ook al zijn ze totaal verschillend ook dit hondje wordt weer een trouw maatje van jullie. Geniet van jullie nieuwe hondje

Tranen biggelen over mijn wangen bij het lezen van je verhaal.
Heftig Ik vind het keigoed dat er weer een kleine labrador bij jullie in huis is gekomen.
Ik hoop dat hij jullie een leven vol warmte en plezier zal geven.
Dat hij een heel lang gezond leven tegemoet mag gaan.
En dat jullie Bob rust gunden, dat siert jullie.
Want geen grotere liefde als de liefde van het los kunnen laten.
Hoe hard het ook is.
Heel veel geluk , ik hoop dat de mooie fijne dagen in de toekomst de overhand zullen krijgen.

Jullie leven is niet over rozen gegaan! Wat verschrikkelijk dat je al zoveel dierbaren hebt moeten missen. En nu Bob......Nog zo jong....aan zo'n verschrikkelijke ziekte.....Rust zacht lieve Bob! Jij hebt je werk gedaan en mag nu uitrusten.

Welkom Ventje, ik weet zeker dat jij een heel goed leven bij je nieuwe baasjes gaat krijgen!
Ik wens jullie heel veel geluk met Ventje!

lieve bob rust zacht en doe al die andere lieverds over de regenboogbrug de groeten van ons.
ventje welkom en heel veel liefde en geluk bij je baasjes!
en voor jullie natuurlijk heel veel sterkte!

groetjes corrie

Ongelofelijk wat een mens allemaal kan meemaken. Ik ben er stil van. Heel veel sterkte.

Heel veel geluk met Ventje

Goh, wat een verdriet allemaal. Sterkte met het verwerken van het verlies van je dierbaren. Maar nu is er weer nieuw leven en nog wel een Oosterhuisje! Geniet van jullie heerlijke Vent en als hij net zo lief en mooi wordt als onze Norah dan heb je een toppertje in huis.

Onze zoon heet ook Bas en is nu op de leeftijd wat jullie zoon ook had moeten zijn.
Bob over de regenboogbrug, ook te jong.

Ik heb geen woorden meer
Alleen een groot hart voor jullie zeer
Huil maar schreeuw maar het geeft je lucht
Er komt een dag dan ben je uitgehuild, en zeg je met een zucht
Ik heb ze gekend, ze hebben mijn leven verrijkt en gevuld
Ik heb ze lief gehad, gekust en ik had geduld
Nu ga ik in mijn hoofd van al dat moois wat was genieten, en dromen
Ik weet zij weten, wij zullen ooit weer samenkomen
Nu heb je Ventje, een waar wonder
De droom kan beginnen, dromen wie kan er zonder?

marron.

heel heel veel sterkte!!!
en heel heel veel plezier en geluk met Ventje

Heel veel sterkte en heel veel plezier en geluk met Ventje!

Wat een heftig verhaal en wat een verdriet. Dat Ventje de scherpe kanten van het verlies van zoveel dierbare kan verzachten.

Wat een prachtig stuk, maar oh zo verdrietig... STERKTE!!!

wat een ellende kan een mens dragen, sterkte met het verlies van Bob en veel plezier met Ventje

Hier wordt ik heel stil van, met tranen in mijn ogen heb ik het verhaal gelezen. Sterkte met het verlies van Bob en welkom Ventje in dit gezin. Jij hebt de zware maar mooie taak op je schoudertjes genomen! Woorden schieten verder te kort, sterkte en hopelijk laat Ventje de zon weer voor jullie schijnen!

Tjonge , wat een verdriet.
Heel veel sterkte met alles en ik hoop dat Ventje jullie weer kan laten genieten.