Het sterven van een hond en kinderlogica
Geplaatst: 25 sep 2007, 00:58
Het sterven van een hond en kinderlogica
In mijn beroep als dierenarts werd ik gevraagd een doodzieke 10-jaar oude wolfshond, Belker genaamd, te onderzoeken. De eigenaren van de hond, Ron, zijn vrouw Lisa en hun vierjarige zoontje Shane waren allemaal erg gehecht aan de hond en hoopten op een wonder. Ik onderzocht Belker en kwam helaas tot de conclusie dat hij kanker had, in een terminaal stadium. Ik vertelde de familie dat ik niets meer voor Belker kon doen en bood aan om de hond in te laten slapen bij de familie thuis.
Tijdens het maken van de afspraak gaven Ron en Lisa te kennen dat ze graag wilden dat Shane er bij zou zijn, in de hoop dat hij iets zou leren van de gebeurtenis. De volgende dag kreeg ik de bekende brok in mijn keel toen ik Belker zag met de hele familie om hem heen. Shane zag er kalm uit en streelde de hond liefdevol. Ik vroeg me af of hij wel begreep wat er stond te gebeuren.
Een paar minuten later ging Belker vredig heen. De kleine jongen scheen Belker’s overgang van het leven naar de dood zonder problemen te accepteren. We zaten nog een tijdje na te praten, vooral over het vervelende feit dat een hondenleven veel korter is dan dat van hun baasjes.
Shane, die aandachtig mee had zitten te luisteren, zei plotseling “Ik weet waarom.” Verbaasd keken we naar de kleine jongen en van wat hij daarna zei kreeg ik tranen in mijn ogen. Hij zei: “Mensen worden geboren en leven lang zodat ze de tijd hebben om te leren een goed leven te leiden - zoals het houden van iedereen en altijd aardig te zijn. Nou, honden weten al hoe dat moet, dus hoeven ze niet zo lang te blijven.”
(Vertaald uit het Engels, bron onbekend)
In mijn beroep als dierenarts werd ik gevraagd een doodzieke 10-jaar oude wolfshond, Belker genaamd, te onderzoeken. De eigenaren van de hond, Ron, zijn vrouw Lisa en hun vierjarige zoontje Shane waren allemaal erg gehecht aan de hond en hoopten op een wonder. Ik onderzocht Belker en kwam helaas tot de conclusie dat hij kanker had, in een terminaal stadium. Ik vertelde de familie dat ik niets meer voor Belker kon doen en bood aan om de hond in te laten slapen bij de familie thuis.
Tijdens het maken van de afspraak gaven Ron en Lisa te kennen dat ze graag wilden dat Shane er bij zou zijn, in de hoop dat hij iets zou leren van de gebeurtenis. De volgende dag kreeg ik de bekende brok in mijn keel toen ik Belker zag met de hele familie om hem heen. Shane zag er kalm uit en streelde de hond liefdevol. Ik vroeg me af of hij wel begreep wat er stond te gebeuren.
Een paar minuten later ging Belker vredig heen. De kleine jongen scheen Belker’s overgang van het leven naar de dood zonder problemen te accepteren. We zaten nog een tijdje na te praten, vooral over het vervelende feit dat een hondenleven veel korter is dan dat van hun baasjes.
Shane, die aandachtig mee had zitten te luisteren, zei plotseling “Ik weet waarom.” Verbaasd keken we naar de kleine jongen en van wat hij daarna zei kreeg ik tranen in mijn ogen. Hij zei: “Mensen worden geboren en leven lang zodat ze de tijd hebben om te leren een goed leven te leiden - zoals het houden van iedereen en altijd aardig te zijn. Nou, honden weten al hoe dat moet, dus hoeven ze niet zo lang te blijven.”
(Vertaald uit het Engels, bron onbekend)
