Sam 26 maart 2000 - 4 november 2007
Geplaatst: 14 dec 2007, 08:40
Ik had dit (beetje erg lange) verhaal bij voorstellen gezet, maar dit is misschien een betere plek...
Ik was mede-eigenaar van Sam een superlieve labrador die helaas maar ruim 7 1/2 jaar heeft mogen worden en op 4 november van dit jaar is overleden.
Sam was tot ongeveer 4 jaar terug mijn deeltijdhond, ik had hem als pup samen met mijn broer gekocht.
Deeltijdhond, tja het klinkt misschien raar, maar het was een perfekte oplossing en dit ging ook altijd super.
Mijn broer is alleen en werkt 5 dagen in de week van ongeveer half 8 tot 4 en ik werk parttime en dan eigenlijk pas vanaf een uur of 3.
Dus ik haalde Sam 's morgens op (we wonen erg vlak bij elkaar) en bracht hem 's middags weer thuis, dus hoefde hij nooit lang alleen te zijn (wat hij overigens wel prima kon) en hadden we beide plezier van hem.
Helaas ging dit niet langer aan het eind van mijn 2e zwangerschap en hebben onze ouders (die ook vlakbij wonen) Sam overdag opgehaald.
Ik zou die taak na de geboorte van ons 2de zoontje weer overnemen ware het niet dat hij een nogal bewerkelijke baby en peuter was.
Sam is dus hier nog wel eens af en toe geweest, maar niet meer zoals voorheen.
Ons jongste zoontje is in september 4 geworden en ik had dus weer alle tijd om ook weer met Sam te wandelen. Maar helaas is dat er niet van gekomen.
Sam kreeg problemen met zijn voorpoot en hinkte heel erg.
Foto's laten maken en hij bleek osteo-arthritis te hebben.
Hiervoor kreeg hij medicatie en ander voer.
Na een paar dagen begon hij over te geven en na overleg met de dierenarts moest er gestopt worden met de medicatie omdat hij daar waarschijnlijk niet tegen kon. Sam was echt ziek en wilde niet/nauwelijks eten terwijl hij anders een moord deed voor een stukje brood.
Mijn broer is de volgende dag toch met hem naar de da geweest en Sam kreeg 2 prikken, tegen het braken en om de maag tot rust te brengen.
Hij had verder geen koorts, dus er werd nog steeds gedacht aan een reactie op de medicatie. Door die prikken moest hij zich zeker de volgende dag een stuk beter voelen.
Helaas heeft hij dat niet meer gehaald. Mijn broer werd 's nachts wakker van Sam die zwaar adem haalde, direkt weer da gebeld die het advies gaf hem op zijn buik te leggen zodat hij zich wat fijner zou voelen.
Dit heeft hij gedaan, maar nog geen 10 minuten later was het voorbij en is Sam gestorven ... Ongeloofelijk voor ons
.
De da begreep er ook niets van en heeft hem de volgende onderzocht.
Sam bleek een onsteking te hebben gehad op de plaats waar de maag naar de darmen over gaat en door het braken is dat geknapt waardoor de darminhoud in zijn lichaam is gekomen en hij is gestorven...
Die ontsteking is dus totaal nooit opgemerkt, niet door ons en niet door de da. Zat er waarschijnlijk al een tijdje, misschien dat hij wat scherps had binnengekregen wat wel door de maag is gegaan, maar een wondje heeft veroorzaakt bij de darmovergang en dat is gaan onsteken en omdat het al gevoelig was blijkbaar heeft hij sterk gereageerd op die medicatie en is gaan braken met alle gevolgen van dien.
Een hele nare samenloop van omstandigheden...
Een heel verhaal, we missen Sam ontzettend en vooral bij mijn broer is het verdriet nog heel groot.
Toch hoop ik dat we in de toekomst weer een labrador zullen mogen opvoeden als deeltijd-hond!
Groetjes Fokelina
Ik was mede-eigenaar van Sam een superlieve labrador die helaas maar ruim 7 1/2 jaar heeft mogen worden en op 4 november van dit jaar is overleden.
Sam was tot ongeveer 4 jaar terug mijn deeltijdhond, ik had hem als pup samen met mijn broer gekocht.
Deeltijdhond, tja het klinkt misschien raar, maar het was een perfekte oplossing en dit ging ook altijd super.
Mijn broer is alleen en werkt 5 dagen in de week van ongeveer half 8 tot 4 en ik werk parttime en dan eigenlijk pas vanaf een uur of 3.
Dus ik haalde Sam 's morgens op (we wonen erg vlak bij elkaar) en bracht hem 's middags weer thuis, dus hoefde hij nooit lang alleen te zijn (wat hij overigens wel prima kon) en hadden we beide plezier van hem.
Helaas ging dit niet langer aan het eind van mijn 2e zwangerschap en hebben onze ouders (die ook vlakbij wonen) Sam overdag opgehaald.
Ik zou die taak na de geboorte van ons 2de zoontje weer overnemen ware het niet dat hij een nogal bewerkelijke baby en peuter was.
Sam is dus hier nog wel eens af en toe geweest, maar niet meer zoals voorheen.
Ons jongste zoontje is in september 4 geworden en ik had dus weer alle tijd om ook weer met Sam te wandelen. Maar helaas is dat er niet van gekomen.
Sam kreeg problemen met zijn voorpoot en hinkte heel erg.
Foto's laten maken en hij bleek osteo-arthritis te hebben.
Hiervoor kreeg hij medicatie en ander voer.
Na een paar dagen begon hij over te geven en na overleg met de dierenarts moest er gestopt worden met de medicatie omdat hij daar waarschijnlijk niet tegen kon. Sam was echt ziek en wilde niet/nauwelijks eten terwijl hij anders een moord deed voor een stukje brood.
Mijn broer is de volgende dag toch met hem naar de da geweest en Sam kreeg 2 prikken, tegen het braken en om de maag tot rust te brengen.
Hij had verder geen koorts, dus er werd nog steeds gedacht aan een reactie op de medicatie. Door die prikken moest hij zich zeker de volgende dag een stuk beter voelen.
Helaas heeft hij dat niet meer gehaald. Mijn broer werd 's nachts wakker van Sam die zwaar adem haalde, direkt weer da gebeld die het advies gaf hem op zijn buik te leggen zodat hij zich wat fijner zou voelen.
Dit heeft hij gedaan, maar nog geen 10 minuten later was het voorbij en is Sam gestorven ... Ongeloofelijk voor ons
. De da begreep er ook niets van en heeft hem de volgende onderzocht.
Sam bleek een onsteking te hebben gehad op de plaats waar de maag naar de darmen over gaat en door het braken is dat geknapt waardoor de darminhoud in zijn lichaam is gekomen en hij is gestorven...
Die ontsteking is dus totaal nooit opgemerkt, niet door ons en niet door de da. Zat er waarschijnlijk al een tijdje, misschien dat hij wat scherps had binnengekregen wat wel door de maag is gegaan, maar een wondje heeft veroorzaakt bij de darmovergang en dat is gaan onsteken en omdat het al gevoelig was blijkbaar heeft hij sterk gereageerd op die medicatie en is gaan braken met alle gevolgen van dien.
Een hele nare samenloop van omstandigheden...
Een heel verhaal, we missen Sam ontzettend en vooral bij mijn broer is het verdriet nog heel groot.
Toch hoop ik dat we in de toekomst weer een labrador zullen mogen opvoeden als deeltijd-hond!
Groetjes Fokelina
, wat een schok zal het voor jullie geweest zijn. Heb zelf een hond van amper 7 jr verloren en dit jaar onze oudste Aranka van 12jr. Dus ik ken het verdriet, en dat Sam een (deeltijd) hond was maakt natuurlijk niets uit en maakt het verdriet er zeker ook niet minder op.