Labradorforum

Zo, ik zal maar beginnen.
Quincy is nu een jaar geleden onverwacht op een vreselijk nare manier overleden. Het was een traumatische ervaring, waar ik niet snel overheen zal komen.
En daar komt nog bij dat het echt mijn allerliefste maatje was, waar ik mee kon lezen en schrijven. Ik mis haar nog elke dag.
Bij heel veel dingen die ik doe, denk ik, o ja, dat vond Quincy ook leuk of hoe zou Quincy dat gedaan hebben, enz.
Soms gaat er wel een dag voorbij, dat ik niet hoef te huilen. Maar regelmatig kan ik volschieten, zoals nu. Foto's bekijk ik zo min mogelijk. Ik kan er niet tegen om haar op de foto's zo blij en vrolijk te zien rennen. Dan komt het genis extra hard aan.
Gelukkig heb ik nog regelmatig gesprekken met Nienke Endenburg, waar ik mijn verdriet bij kwijt kan.
Ik ben blij dat dit hoekje er is, waar ik dan af en toe ook mijn ei kwijt kan en mensen ontmoet die ook verdriet hebben om hun hond.

Ik zeg heel vaak het gemis blijft altijd, en de pijn word op den duur anders, maar het gaat nooit weg, het blijft altijd bij je.
Ik hoop dat we wat aan elkaar kunnen hebben op deze plaats van het forum.
Want erover "praten" doet je goed, ondanks de tranen.

Ik hoop niet, dat iedere keer als ik in het hoekje kom, dat ik dan moet huilen, zoals nu.
Want dat lijkt me niet zo prettig. Maar dat zal wel van tijdelijke aard zijn, hopelijk.
Maar ik vind het wel fijn om er hier over te praten.

Het kan vaak wel lekker opluchten als je eens huilt.
En huilen mag hoor, het was en is geen feest geweest.

Ik heb nog nooit zoveel gehuild als in het afgelopen jaar, pffffft.
En dan kreeg ik een maand terug ook nog die ellende met Bieke. Als Quincy zou blijven leven, was er een datum gepland voor de operatie , nl. 19 maart en wie werd er dit jaar 19 maart geopereerd, Bieke.
Dan komt het verdriet weer even heftig naar boven.

Ja het is heel vreemd maar dan komt een datum opeens gewoon weer terug waarop het voor jou zoveel betekend.
Ik weet precies waar je het over hebt, zo "toevallig" dan allemaal.

Zoveel mooie herrineringen waar er geen meer bij komen, je beste maatje verliezen, en dan ook op zo'n manier !

En soms is huilen goed, ik kan hier ook niet schrijven zonder dat de tranen over mn wangen rollen !

En je verhaal kwijt kunnen werkt zo opluchtend, maar de meeste mensen begrijpen niet dat het ook nog na 1 jaar zoveel pijn doet en het gemis zo sterk is !

En helemaal omdat jouw Bieke ook nog op zo'n datum geopereerd is, dat roept alles weer naar boven !

Het onverwachtte overlijden en de manier waarop maakt het echt een traumatische ervaring voor jou. Lijkt me heel moeilijk, plotseling is je maatje weg . Als je labje ziek is en hem/ haar pijn ziet lijden en als je weet dat er geen verdere behandeling mogelijk is, dan kan je je gaan voorbereiden op het nadere afscheid.....hoe moeilijk ook.
Ik vind het heel naar voor je dat het zo is gelopen.

Hai lieve Lidy

Ooit zal het slijten, vergeten zal je het nooit. Ik weet er alles van, binnenkort is het al weer 5jr geleden dat onze Liza ging, op net 7-jarige leeftijd. Ook een heel traumatische ervaring voor mij, toch heeft het een plekje gekregen, gelukkig.........
Hopelijk kun jij over 4 jaar ook berusten in de oneerlijke dood van je lieve Quincy

groetjes Jeannette