Labradorforum

En Sting zijn artrose speelt weer op in zijn polsgewricht, vandaag zat ik ook dat het weer verdikt is. Sting past zich altijd gelukkig aan, en loopt dan ook altijd op zijn eigen tempo mee door het bos. Maar weer even een paar dagen pijnstilling geven en kijken of het wat afneemt.

Heb je als eens glucosamine geprobeerd? Ik gebruik het al jaren, voor de honden. Het is me aangeraden door de dierenarts en door een fysiotherapeut. Het helpt bij artrose.
Als ik het een tijdje niet geef merk ik echt verschil, dan worden ze stijver.
Het is momenteel ook niet echt fijn weer voor oude hondjes met artrose, ik hoop dat Simba snel weer wat beter loopt.

het is ook geen weer. Maup heeft niet echt last ervan gelukkig.. sterkte voor stingie!

Bowie en ik zijn allebei geen senior maar met die kou van de afgelopen dagen in de lucht zijn we 2 krukken bij elkaar.
Bowie's pootjes en mijn polsen hebben het geweten.

precies het koude weer speelt echt mee, glucosamine krijgt hij altijd al. En wij houden hem altijd zoveel mogelijk in beweging, zodat hij niet helemaal vast komt te zitten.

Knuffels zijn ontvangen

Ik merk het zelf ook aan Buddy. Hij heeft nu meer last van zijn achterpoten. Hij zakt dus sneller Vind dat een slecht teken. Elke keer kan hij weer omhoog komen, maar zodra meneer stil staat dan zakken ze weer. Zolang hij loopt kan hij ze goed gebruiken. Maar door te veel lopen krijgt hij er ook meer last van.

Nu lopen we maar korte rondjes (maximaal 10min, nooit langer) en dan is het hopen dat het goed blijft gaan.

Hij gaat echt met ups en downs. Ondanks dat heeft hij elke dag nog zijn speel momenten.

Hopelijk gaat het nog wel wat beter. Als hij nu nog een beetje achteruit gaat dan is het niet meer hondwaardig voor hem.

Buddy heeft ook jaren glucosamine gehad, bij hem heeft het ook goed geholpen. Nu gebruiken we het al een tijdje niet meer omdat hij het al zo erg heeft dat het niet meer helpt. Hij leeft nu nog op pijnstillers en dat helpt wel bij hem, maar helemaal wegnemen gaat niet.

Dikke knuffels voor alle labjes met gewrichtsaandoening!! Ik weet hoe het is om je hond zo te zien!! En Monika, vooral jij weet hoe honden zich voelen omdat je zelf ook zoiets hebt.

Ik hoop niet dat je me vraag vervelend vindt Monika, maar hoe voelt het eigenlijk aan? en valt het er goed mee te leven? enz.
Ik probeer te begrijpen hoe andere mensen en dieren voelen met deze aandoening.

Aileen schreef:
Dikke knuffels voor alle labjes met gewrichtsaandoening!! Ik weet hoe het is om je hond zo te zien!! En Monika, vooral jij weet hoe honden zich voelen omdat je zelf ook zoiets hebt.

Ik hoop niet dat je me vraag vervelend vindt Monika, maar hoe voelt het eigenlijk aan? en valt het er goed mee te leven? enz.
Ik probeer te begrijpen hoe andere mensen en dieren voelen met deze aandoening.

Ik vind je vraag zeker niet vervelend.

Wat Bowie en ik hebben kan per dag verschillen, na een periode met meer of veel pijn komt bijna altijd weer een periode waarin het beter gaat.

Het aller belangrijkste is kijken naar je hond!

Voor mij geldt, net al voor Bowie, als ik voldoende leuke dingen heb waarin ik afleiding vind, dan is het goed te doen.
Maar bestaat je dag alleen maar uit pijn en niets kunnen en nergens van kunnen genieten of afleiding in kunnen vinden dan wordt het toch wel moeilijk.

In de periodes dat het met Bowie slecht gaat kijk ik vooral naar zijn koppie ipv het manken of stram lopen.
Als het in zijn koppie oke zit is het voor mij goed.

Als zijn kop nog vrolijk staat en er voldoende momenten zijn in een dag waarin je ziet dat je hond nog plezier heeft in zijn/haar leven (en dat kun je echt voldoende inschatten als je je dier goed kent), tijdens een wandeling(etje), of (al dan niet aangepast) spelen, of knuffelmomenten dan is het naar mijn gevoel prima te doen.

Zijn die momenten er niet of niet meer dan ga ik me afvragen of het leven nog hondwaardig is.

Bowie schreef:

Aileen schreef:
Dikke knuffels voor alle labjes met gewrichtsaandoening!! Ik weet hoe het is om je hond zo te zien!! En Monika, vooral jij weet hoe honden zich voelen omdat je zelf ook zoiets hebt.

Ik hoop niet dat je me vraag vervelend vindt Monika, maar hoe voelt het eigenlijk aan? en valt het er goed mee te leven? enz.
Ik probeer te begrijpen hoe andere mensen en dieren voelen met deze aandoening.

Ik vind je vraag zeker niet vervelend.

Wat Bowie en ik hebben kan per dag verschillen, na een periode met meer of veel pijn komt bijna altijd weer een periode waarin het beter gaat.

Het aller belangrijkste is kijken naar je hond!

Voor mij geldt, net al voor Bowie, als ik voldoende leuke dingen heb waarin ik afleiding vind, dan is het goed te doen.
Maar bestaat je dag alleen maar uit pijn en niets kunnen en nergens van kunnen genieten of afleiding in kunnen vinden dan wordt het toch wel moeilijk.

In de periodes dat het met Bowie slecht gaat kijk ik vooral naar zijn koppie ipv het manken of stram lopen.
Als het in zijn koppie oke zit is het voor mij goed.

Als zijn kop nog vrolijk staat en er voldoende momenten zijn in een dag waarin je ziet dat je hond nog plezier heeft in zijn/haar leven (en dat kun je echt voldoende inschatten als je je dier goed kent), tijdens een wandeling(etje), of (al dan niet aangepast) spelen, of knuffelmomenten dan is het naar mijn gevoel prima te doen.

Zijn die momenten er niet of niet meer dan ga ik me afvragen of het leven nog hondwaardig is.

Dank je wel voor je antwoord, dat is al een stuk duidelijker
Ik kijk ook naar Buddy's koppie en niet alleen naar hoe hij loopt.
De laatste stuk wat je vertelt ben ik er helemaal met je eens.