Labradorforum

Gek he, soms zijn er dagen en dan denk je wel aan je lieverd maar niet zo hevig dat je er een traantje om moet laten ,en soms heb je z,on dag dat alles wat je beleeft zo van toepassing heeft op jouw lieverd en vandaag was zo,n dag.LIEVE BO WAT MISSEN WE JOU

Ik begrijp het héél goed!
Heb net hetzelfde..
de dagen gaan maar door en door zonder hen.
Maar soms is er iets wat je héél erg aan hen doet denken..
en wat je gedachten zo in beslag neemt... dat je niet anders kan
dan een traan laten!
Ik had het 18 maart ook moeilijk..
die dag zou Seppe 13 geworden zijn.
Dan denk je terug aan die laatste verjaardag van 'm dat hij nog
in ons midden was. Hoe hij kon genieten van z'n traktatie die hij kreeg enz...
en ja dan komen de tranen boven...

is héél normaal ook.
En ik denk.. al ben je omringd door andere honden
dat die nooit het gemis van die ene zullen kunnen opvangen!
Elke hond is uniek!

Sterkte!!!

lekker laten komen die tranen...
ook hier kan ik soms ineens helemaal in tranen zijn, door een gedachte, gebeurtenis of soms terwijl ik niet eens weet waarom...
afgelopen week had ik ook zo'n moment, Tycho zou jarig geweest zijn, nieuwe pup is er en ik ben MOE... Combineer dat met dat ik ineens Tycho tegen Vesta ga zeggen (? waarom??? alleen maar omdat Vesta nu bij de nieuwe pup de rol van Tycho over gaat nemen? ik weet het niet...) en ik had zo'n dag.
Ik kan die ouwe soms ook zó verschrikkelijk missen...

Jouw Bo was heel belangrijk, koester het gevoel dat je om haar hebt. En die traantjes die zeggen alleen maar hoeveel je om haar geeft en hoe erg je haar mist. Sterkte!

Beste Marina, ik herken zo goed wat je schrijft. Ook al heb ik een pup in het vooruitzicht, mijn verdriet blijft. Vandaag veel aan Bono gedacht, brok in mijn keel, tranen in mijn ogen. Het maakt ook niet uit, die tranen, het lucht op. Dromen, overal kom je de lieverds tegen. Zoveel herinneringen....... we dragen ze in ons hart.

Je blijft ze missen hoe lang of hoe kort ze ook nog maar bij je weg zijn.
Ik kan ook niet te lang naar de foto van Joy kijken, dan gaat het ook mis.
Ze zijn en waren gewoon onze kanjers, en die traan mag best, het lucht soms wel weer wat op

Ik begrijp je zo goed. Hier gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Quincy denk. Heel vaak met een brok in m'n keel en tranen in de ogen.
Vooral als ik bijv. met Bieke naar de jachttraining rijd. Dan denk ik: O, dat vond Quincy ook zo heerlijk. En hoppa, dan ben ik weer in tranen.
Foto's kijken heb ik ook moeite mee, zeker de foto's, waar ze zo heerlijk loopt te genieten.
Het is en blijft moeilijk.
Sterkte hoor.

Ik voel helemaal met je mee!

Sinds enige dagen lijkt het erop dat ik nog meer aan Ciba denk dan daarvoor. Beetje logisch eigenlijk, want ongeveer een jaar geleden waren we volop bezig met het nemen van de o,zo moeilijke beslissing

Hier ook nog regelmatig wat tranen hoewel al 10 maanden geleden is dat we haar moesten laten inslapen. Soms tranen met een glimlach omdat ik haar in gedachten weer iets heel stouts zag doen en daarna die onschuldige blik..

Tja...ik mis haar ook nog steeds heel veel.
Ik denk dat dat altijd zal blijven, af en toe een traan

Wat herkenbaar allemaal. Onze eerste labrador, Noah, hebben we vorig jaar moeten laten inslapen..... Ik moest laatst met onze "nieuwe hond" Yentl naar de dierenarts en moest dus dezelfde weg nemen als die we reden tijdens Noah's laatste ritje.... nou, toen kon je me bij elkaar vegen. En ondanks dat het nu een jaar geleden is, komen er best af en toe nog een paar tranen. Het was ook zo'n schatje.....