Labradorforum

Willen jullie mij helpen om door deze moeilijke tijd heen te komen? Ik ga hem steeds meer missen. Ik blijf maar huilen om hem en ik weet dat als hij me zo zou zien dat hij dat niet zou willen. Het is nog maar 2 weken geleden en ik kan het nog niet van me afzetten. Hoe is het bij jullie gegaan? Verdrietige groetjes van Alice.

Alice, ik begrijp héél goed je verdriet...
en ik denk dat je het écht gewoon de tijd moet geven om dit te verwerken. Het is nog maar pas geleden...
je kan niet verwachten dat je dit nu al verwerkt hebt.
Het is héél normaal wat je nu voelt!
In het begin lijkt het, door de grote emoties rond het sterven..,
alsof je een beetje verdoofd bent.
Nadien kom je terug met beide voeten in de harde werkelijkheid
en is er de confrontatie met het verdriet van je viervoeter.
Dat dit pijn doet weet elke mens die reeds een geliefd huisdier verloor.
Je moet proberen om door te gaan met je leven,
de draad weer op te nemen, want zoals je zelf schrijft..
dit zou Youri niet willen!
Het is héél begrijpelijk dat je je zo voelt.. het is ook nog maar zo kort!
Maar geloof me.. na een tijd ga je dit verdriet een plaats geven...
de pijn wordt minder scherp.. het gemis blijft.
Al komen er nog 10 honden op je pad.. Youri vervangen kunnen ze nooit.
Maar.. ze kunnen je wel weer vreugde brengen in je leven, net zoals Youri dit gedaan heeft.
Het is misschien wat vroeg.. maar heb je nog niet overwogen om een kleine pup of een asieldier een goeie thuis te geven?
Hij/zij zou je een prima afleiding kunnen bezorgen.
Je hebt weer iets om handen om voor te zorgen...
en dat helpt vaak in je verdriet.
Ik heb Frodo vier maanden samen gehad met Seppe..
En na Seppe's dood heeft Frodo me enorm geholpen om erdoor te geraken. Ik kon 2 dingen doen, ofwel bleef ik bij de pakken neerzitten
(daar zou niemand wat aan hebben)
ofwel kon ik doorgaan met Frodo (en later met Gismo) en met hen de dingen doen die ik ook met Seppe heb gedaan. En ik kan je verzekeren...
ik ga door met die 2 hier... met Seppe in m'n hart.
En dan ben ik ervan overtuigd: dit zou Seppe gewild hebben.

Zo moet jij ook denken...
Youri is zoveel jaren je gezel geweest..
je mag om 'm huilen! Maar..
hij zou niet willen dat dit eeuwig blijft duren.
Ik ben ervan overtuigd dat hij zou willen dat ook jij doorgaat
en terug gelukkig zal zijn, ook al zie je 'm niet meer.
Hij zit in je hart en die plaats kan niemand meer afpakken!
En met de tijd zal je glimlachend terugkijken op de mooie herinneringen samen met 'm. Maar nu nog even niet... je moet hier eerst doorgeraken!

Sterkte!!!

Ik ga mee met bovenstaande.
Maylo was zo'n 5 maanden toen King stierf, maar heeft er echt voor gezorgd dat ik bezig bleef en dat ik niet de kans kreeg om te blijven treuren en piekeren over King.

Hi lieve Alice,

Ik krijg tranen bij het lezen van je berichtje want ik kan het me zo goed voorstellen. Youri is zo'n groot deel van je leven bij je geweest, dat zal je altijd met je meedragen en dat zullen uiteindelijk sweet memories worden. Maar dat kost veel tijd. En dan nog zal je elk jaar opnieuw van die momenten hebben waarop het gemis even heel erg aanwezig is. Maar Youri is altijd bij je, in je hart en in je herinneringen. Het 1e jaar nadat Aranka was overleden had ik ook altijd wel iets van, vorig jaar nog dit en vorig jaar nog dat ......, maar ook dat gevoel slijt met de jaren.
En je mag ook best verdrietig zijn, dat hoort bij het verwerken.
En mocht je ooit een nieuwe hond overwegen, voel je daar dan vooral niet vervelend over. Zoals Labradorreke ook al schreef, elke hond is uniek en Youri zal altijd die heel speciale plek in je hart behouden, zoals Aranka dat ook in mijn hart heeft. Hij zal over je schouder meekijken en je tips geven, al was het maar door de herinnering aan hem.

sterkte

Vanmiddag even terug geweest naar de (weekend) dierenarts die Youri zondag 10 mei heeft laten inslapen. Ik moest er naartoe, ik denk omdat ik dit voor me zelf moet afsluiten of zo. Daar stond ik dan voor die balie en ik vertelde dat ik de dierenarts nog even wilde spreken omdat mijn lieve oude mannetje hier was ingeslapen maar dat ik eigenlijk ook niet wist wat ik precies kwam doen. De tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik weer terugdacht aan die zondag 10 mei toen mijn lieffie kwispelend hier naar binnen ging. De dierenarts kwam eraan en nam me mee precies in dezelfde kamer waar Youri zijn laatste adem had uitgeblazen. Hij keek me aan en vroeg: Om welke hond gaat het????? Ik was met stomheid geslagen en zei: O, U bent hem al vergeten??? We hebben toen even gepraat en ik ben maar weer weggegaan. Dat hij Youri al weer is vergeten, net 2 weken geleden, op Moederdag, op een Zondag, terwijl hij weekenddienst had. Voel me nu nog beroerder dan voordat ik er heen ging. Misschien had ik beter niet kunnen gaan, maar ik kom er nog wel eens langs op de fiets en dat heb ik nu in ieder geval weer gehad.